Iedereen bekeek hem, maar er was niemand die hem zag

Het was 7 december 1966. Ik werd gewekt door het beetje licht dat mijn gezicht streelde. Vandaag ging ik naar het Olympisch Stadion. Mijn club Ajax speelt tegen het grote Liverpool uit Engeland. Regerend landskampioen in het land der voetbal. Onder leiding van de arrogante Bill Shankly had Liverpool in de eerste ronde Petrolul Ploiesti uit Roemenië uitgeschakeld. Ajax dat op haar beurt in de eerste ronde het Turkse Besiktas uitschakelde, stond onder leiding van Rinus Michels. In aanloop naar de wedstrijd gaf Shankly aan deze wedstrijd als een walk-over te zien. Op zich geen gekke gedachte, het Nederlandse succes in Europa stond in schril contrast met dat van het Engelse.

Ik vertrok op mijn fiets van huis onderweg naar het Olympisch stadion in Amsterdam. Ondanks de bijna beledigende woorden van Shankly over Ajax, had ik vertrouwen in een goede afloop. Rinus Michels creëerde samen met de piepjonge Johan Cruijff een team dat in totaal 122 keer wist te scoren in de nationale competitie. Vorige week speelde Ajax nog een wedstrijd tegen GVAV. Op formidabele wijze nam Ajax middels een 3-8 overwinning de punten mee naar Amsterdam. Alle reden dus om wat te verwachten van Ajax. Onderweg kon ik steeds minder zien. In en rond Amsterdam hing er veel mist. Op 150 meter van het Olympisch stadion af woonde mijn beste vriend Dirk van de Laan. Zoals altijd gingen we samen naar Ajax. "Moet je zien Klaas" riep hij, terwijl hij in de richting van het Olympisch stadion wees. "Wat bedoel je?" vroeg ik op mijn beurt. "Ja precies, je ziet het stadion niet eens".

Aangekomen in het Olympisch stadion namen we plaats op één van de tribunes. Het hele stadion was uitverkocht en zat klaar voor dit beladen duel. Ondertussen voerden de Nederlandse internationale scheidsrechter Leo Horn en de Italiaan Antonio Sbardella de discussie over de doorgang van de wedstrijd. Ajax wilde haar trouwe fans die al in het stadion zaten niet naar huis sturen. Shankly wilde spelen omdat bij uitstel de voorbereiding op het belangrijke duel met Manchester United overhoop gehaald werd. Shankly´s woorden staan nog in me geheugen gegrift: "Behalve de Europacup winnen, wil ik ook de Engelse titel niet uit handen te geven". Sbardella kon vanaf de middenstip beide doelen zien en besloot dat de wedstrijd doorging.

Ajax speelde in volledige witte shirts zodat de spelers elkaar beter konden zien. Dirk en ik hadden daar op de tribune weinig aan. Het enige wat we zagen waren vage schimmen die over het veld dwarrelden. Na drie minuten hoorden we opeens in de verte hoorden we gejuich komen. Seconden later nam het gejuich toe door de tribune naast ons. Uiteindelijk drong ook bij ons door dat Ajax op 1-0 was gekomen. Cees de Wolf kopte een voorzet vanaf rechts van Henk de Groot achter Tommy Lawrence.

De wedstrijd vorderde en na een kwartier spelen was daar ineens weer dat gejuich. Als een soort van wave kwam het steeds harder en sneller op ons af. We kregen door dat Ajax op 2-0 was gekomen door een intikker van Cruijff. Dingen die je in een normale wedstrijd nooit zult zien, zagen we nu wel. Zo zagen we hoe Shankly vanaf de bank het veld inliep om spelers aanwijzingen te geven en hoe fysiotherapeut Salo Muller meerdere malen ongevraagd het veld inliep voor een blessurebehandeling. Niet lang na de zoveelste aanwijzingen van Shankly kwam Ajax op 3-0. Ditmaal was het voorhoede speler Klaas Nuninga die scoorde. Op de tribunes werd het zicht niet beter maar de sfeer des te meer. Nog voor de rust zette Nuninga uit een voorzet van Sjaak Swart, die eigenlijk al naar de kleedkamers was gelopen Ajax op 4-0.

We hoopten op de tribunes allemaal dat scheidsrechter Sbardella de wedstrijd niet alsnog zou staken en na een kwartier kwam het goede nieuws. De tweede helft zou ook worden gespeeld. Liverpool begon sterker aan de tweede helft maar het was uiteindelijk De Groot die de 5-0 op het scorebord wist te zetten voor Ajax. Via verdediger Chris Lawler kwam Liverpool kort voor tijd toch nog op 5-1. Het feest was echter al losgebarsten op de tribunes van het Olympisch stadion, Ajax versloeg het grote Liverpool uit Engeland. Dirk en ik stonden te dansen tussen duizenden andere supporters van Ajax. "Jammer dat we geen doelpunten hebben gezien" zei ik nog tegen Dirk. Die daarop antwoordde: "Deze wedstrijd is door iedereen bekeken, maar er was niemand die hem zag".

´s Avonds op TV zag ik een interview met Bill Shankly. Hij vertelde dat die totaal niet onder de indruk was van Ajax. Liverpool zou in de thuiswedstrijd met 7-0 gaan winnen en zich alsnog plaatsen voor de kwartfinale. De returnwedstrijd eindigde echter in een 2-2 gelijkspel waardoor Ajax het grote Liverpool uitschakelde. In de kwartfinale lootte Ajax Dukla Praag, dat over twee wedstrijden de sterkste was. Een teleurstelling, maar tot op de dag van vandaag zal ik altijd die ene wedstrijd in 1966 herinneren. De wedstrijd die iedereen zag, maar niemand heeft gezien.