Ode aan Guaporta

15 juni 2003, één van de mooiste dagen in het leven van een jonge advocaat, Joan Laporta i Estruch. Na een lange inhaalrace in de strijd om het presidentschap van Barcelona, wint hij mede door de steun van Johan Cruijff van favoriet Lluís Bassat. Onder zijn leiding zou de club weer hét gezicht worden van Catalonië. Schulden daalden aanzienlijk, inkomsten werden verhoogd en de club had meer leden dan ooit tevoren. Barcelona keert weer terug op het niveau waar het thuishoort.

Met de komst van onder andere Frank Rijkaard als hoofdcoach en Ronaldinho als sterspeler kreeg Laporta veel steun binnen de club bij de start van zijn ambtsperiode. Het meer betrekken van oud-spelers van de club in dagelijkse bezigheden, is een ontzettend belangrijke zet geweest van de nieuwe president. Het zou de fundering zijn voor de successen van Josep Guardiola jaren later. Verder startte Laporta met vijf vicepresidenten, te weten Sandro Rosell, Albert Vicens, Ferran Soriano, Alfons Godall en Marc Ingla. De start was meteen onrustig. De sportieve resultaten vielen tegen, Barcelona werd in het eerste seizoen onder leiding van Rijkaard slechts tweede achter Valencia. Rosell, de huidige president van Barcelona, wilde Rijkaard al in juni 2004 vervangen door Luiz Felipe Scolari. Dit was tegen het zere been van Laporta, die de trainer in bescherming nam. De relatie tussen die Rosell en Laporta zou nooit meer dezelfde zijn. De rust binnen de club keerde pas terug na een sterk seizoen 2005/06 van Barcelona, waarbij de club het kampioenschap en de Supercopa won. Ronaldinho, nota bene de aankoop die Laporta en Rosell samen op poten hebben gezet, is de grote ster. Echter, tussen de twee heren boterde het nog steeds niet. Joan Laporta wordt verweten dat hij de club te autoritair leidt, wat uiteindelijk in het opstappen van Rosell uitmondt. Hij ging weer aan de slag bij Nike, zijn voormalig werkgever.

Na het vertrek van Rosell sloot Laporta een sponsordeal met Unicef, hij ging verder met het wegwerken van schulden, maar sportief werden 2007 en 2008 twee rampjaren voor de Catalaanse club. Nadat er ook in het seizoen 2007/08 geen hoofdprijs werd gewonnen, was de maat vol voor Laporta; Rijkaard werd ontslagen. De kleedkamer lag overhoop, de selectie functioneerde volgens een hiërarchie. Spelers als Ronaldinho, Deco en Samuel Eto’o waren tot laat te vinden op de Ramblas en zetten zich niet meer in voor het team. Ondertussen zet Josep Guardiola, oud-speler van het dreamteam van Johan Cruijff, een indrukwekkende reeks neer als coach van Barcelona B. Joan Laporta besluit een risico te nemen en zijn beleid van aanstellingen van oud-spelers op belangrijke posities binnen de club door te voeren. De jonge Guardiola gaat radicaal aan de slag met de selectie, en gooit meteen de ongemotiveerde spelers uit de selectie.

Laporta en Guardiola blijken een gouden duo te vormen. Samen halen ze spelers als Dani Alves en Gerard Piqué binnen, namen die vier jaar later nog steeds in de basis te vinden zijn. Zijn grote inspirator is zijn voormalig coach, Cruijff. Pep herintroduceert het totaalvoetbal in Camp Nou. Het succes komt niet meteen. De eerste wedstrijd van het seizoen 2007/2008 wordt meteen verloren. Guardiola blijft bij zijn plannen en heeft de volledige steun van de president, Laporta. De tweede wedstrijd wordt gelijkgespeeld, de media beginnen de beslissing van Laporta te betwijfelen. Echter, hij blijft nog steeds achter zijn coach staan. Eigenlijk valt dit nu pas op, dit is één van de enige momenten dat Laporta in de media verschijnt. Hij opereert vooral achter de schermen. Als het nodig is, dan staat hij er. Guardiola had steun nodig, en hij zag de uitgelezen mogelijkheid om dat in de media te verkondigen. Sinds dat moment ontstaat er iets in de selectie wat de basis is voor het huidige succesteam.

Nu wordt er vaak geroepen dat het voetbal onder Rijkaard aantrekkelijker was om te kijken, terwijl aan de andere kant Guardiola geprezen wordt voor de resultaten van de afgelopen jaren. Beide teams hadden spelers die veel individuele kwaliteiten hadden, en daarmee een wedstrijd kunnen beslissen. Bij Rijkaard waren dat Samuel Eto’o, Ronaldinho en Deco. In het huidige elftal zijn dat Canterano als Lionel Messi en Andrés Iniesta. Daarnaast staat Barça meer als een team, door middel van het veelal geroemde totaalvoetbal wordt een wedstrijd beslist. Juist daarin kunnen teamspelers als Xavi Hérnandez, Cesc Fábregas en Sergi Busquets excelleren. Daarmee kom ik op het cruciale verschil tussen Rijkaard en Guardiola, de Nederlander zette het individu centraal in het team. Daarmee legde hij de macht in het elftal in handen van de beste spelers, waardoor hij uiteindelijk de controle verloor in de kleedkamer. Daarna werden de spanningen binnen het team zichtbaar op het veld, en de resultaten bleven uit. De individuen die Rijkaard zo belangrijk maakte, begonnen te rebelleren en verloren daarmee hun basisplaats. Het kwaad was toen al geschied. Het team viel uit elkaar. Pep pakte het heel anders aan, individuen die niet presteerden werden verkocht en de balans in het team keerde terug. Doordat het team centraal staat in de aanpak van Guardiola, presteert het elftal constanter. Mocht het een keer niet draaien, het Barça nog altijd Messi die de wedstrijd kan beslissen met een dodelijk actie.

Ik wil afsluiten met de toespraak van Guardiola nadat Barcelona de competitie heeft gewonnen in eigen huis tegen Real Valladolid in mei 2010. Hij begint niet over het team, hij begint niet over Lionel Messi, hij begint over de aftredende Laporta. Hij bedankt hem voor zijn bewezen diensten van de zeven voorgaande jaren. Dat was voor mij een duidelijk voorbeeld van de goede relatie tussen de twee heren. Bestuurlijk was Laporta misschien niet de sterkste, gezien de incidenten met de vicepresidenten en de beschamende rechtszaak van Rosell tegen hem, maar hij heeft wel de club sportief weer op de kaart gezet. In mijn ogen vormde hij een gouden combinatie met Guardiola, en zijn zij verantwoordelijk voor de wederopstanding van Barcelona. Vandaar een ode aan Guaporta.