De Droom

De perfecte loopactie, de pass op maat, de aanname en de afronding. Mario Götze geeft een prachtig WK een waardige afsluiting. Voetbal duurt negentig minuten en op het einde winnen de Duitsers. Eindelijk weer een keer, na vierentwintig jaar. En om eerlijk te zijn pas na 115 minuten. Het WK in Brazilië is op sportief gebied een groot succes geworden. Een toernooi vol sprookjes, verrassingen en demasqués. Het Nederlandse sprookje duurde helaas slechts tot de halve finale, maar een mooi toernooi was het zonder meer.

Voor aanvang van het WK is de kritiek groot. Zowel de Braziliaanse bevolking als de, steeds groter wordende, groep criticasters van de FIFA hebben weinig vertrouwen in een succesvol toernooi. De stadions zijn niet af, de bevolking wordt uitgeknepen en Blatter en de zijnen hebben zich ongetwijfeld om laten kopen door het gastland. De controversiële beslissingen van scheidsrechter Yuichi Nishimura in de openingswedstrijd werken de complottheorieën in de hand. Brazilië speelt met dertien man. Twaalf op het veld en de dertiende, het Braziliaanse volk dat als een leger achter de nationale helden staat.

In Nederland zijn de verwachtingen laag. Oranje treedt aan met een elftal dat grotendeels bestaat uit Eredivisie spelers, aangevuld met ‘de grote drie’’; Wesley Sneijder, Robin van Persie en Arjen Robben. Vooral de verdediging zou veel te zwak zijn om de aanvalskracht van de Spanjaarden en Chilenen te weerstaan. Drie wedstrijdjes en we zitten weer in het vliegtuig is de algemene consensus. Zelf sloeg ik bij het boodschappen doen de WK-hamsters steevast af. Zit ik straks weer met een huis vol Oranje troep terwijl onze jongens er niets van bakken. De Oranje koorts hield ik vakkundig uit mijn hart. Na tweeënveertig minuten tegen Spanje kwam de omslag. Met een fabelachtige zweefduik ontsteekt Van Persie een Oranje explosie in ons kleine landje.

Er zijn weinig evenementen opportunistischer dan het WK voetbal. Eén voorzet en één kopbal veranderen de meningen van miljoenen mensen. Stel je voor dat de politiek zo zou werken. Sceptici hebben er een hekel aan. “typisch Nederlands, die domme overmoed”. Ik vind het prachtig. Na de overwinning op Spanje fiets ik in mijn Oranje-shirt naar huis. Op elke straathoek beginnen mensen Holland! Holland! Te roepen en te zwaaien. We zijn voor één maand allemaal vrienden, allemaal broeders. Huidskleur, politieke voorkeur, het maakt voor even niets meer uit. Wij houden van Oranje en daardoor van elkaar. Zelfs voor iemand die niets met voetbal heeft, is het moeilijk te ontkennen dat het WK, als niets anders verbroedering kan creëren.

Het WK verloopt op een aantal punten op de gebruikelijke manier. De Engelsen bakken er niets van, De Zuid Amerikanen staan met tranen in de ogen hun volkslied te schreeuwen en Luis Suarez bijt iemand in zijn arm. Het hoort er allemaal bij en het draagt bij aan de grootsheid van het toernooi. In Uruguay zijn ze zo begaan met Suarez dat zelfs de president een duit in het zakje doet. Hij kan niet voorkomen dat Suarez al na de groepsfase zijn koffers moet pakken en een fikse schorsing krijgt. Het is een groot verlies voor het toernooi. Haat hem of houd van hem, maar voor Suarez ga je naar het stadion. Uruguay gaat zonder haar superster kansloos ten onder tegen het ontketende Colombia en de schijnwerpers richten zich op andere landen.

Nederland gaat in de tussentijd rustig door met winnen. Australië maakt het ons extreem lastig, maar in de slotfase wordt een nieuwe nationale held geboren: Memphis Depay. De kleurrijke buitenspeler van PSV schiet ons met een assist en goal langs het dappere Australië en na de Chileense overwinning op Spanje is de achtste finale een feit. Het directe duel om de groepswinst wordt ook omgezet in winst en we mogen ons opmaken voor de makkelijkste route naar een halve finale sinds mensenheugenis. Eventjes Mexico en Costa Rica of Griekenland oprollen en we zijn er. Oprollen is er niet bij. Mexico wordt pas in extremis verslagen en tegen Costa Rica moeten er zelfs strafschoppen aan te pas komen, maar door een aantal gouden wissels van Louis van Gaal bereiken we uiteindelijk de halve finale. Argentinië is de tegenstander.

Terug in Nederland bereikt de Oranje-koorts het kookpunt. De Voetbalzone-poll: Nederland wint het WK wordt steeds vaker met ja beantwoord en de Albert Heijn heeft alle hamsters weggegeven. Het volk leeft in een roes. Tijd wordt aangeduid met het aantal uren tot de volgende wedstrijd en de slaap is nog maar moeilijk te vatten. Argentinië is sterk, maar Angel Di Maria is geblesseerd en Lionel Messi is niet het fenomeen van de afgelopen jaren. We kunnen ze best hebben, toch?

In Brazilië weten de meeste mensen het ook zeker. De beker blijft in Brazilië. Duitsland moet nog verslagen worden en dan in de finale het gehate Argentinië. De Duitsers denken er anders over. Als een sloopkogel speelt die Mannschaft het arme Brazilië in een half uur aan diggelen. De grootste uitslag in een halve finale ooit, de grootste Nederlaag van Brazilië ooit. De beelden van huilende supports zijn hartverscheurend. De droom is voorbij, en hoe, 1-7. David Luiz biedt in tranen zijn excuses aan en belooft nog vol te strijden voor een derde plaats. De WK-droom van Nederland eindigt ook in de halve finale. In een draak van een wedstrijd nemen de Argentijnen de strafschoppen beter en moet Oranje zich opmaken voor de gehate troostfinale. Niemand wil zo’n wedstrijd spelen, maar het moet.

De een-na-laatste wedstrijd bevestigt de val van het thuisland. Het geknakt Brazilië kan zich niet meer opladen en Nederland wint éénvoudig met 0-3. Bij Arjen Robben overheerst de teleurstelling. De derde plaats is een schrale troost. De finale wordt na een spannende wedstrijd door Mario Götze beslist in het voordeel van de Duitsers die hun vierde WK-titel winnen. Het toernooi krijgt de verdiende winnaar en Brazilië haalt opgelucht adem. Een overwinning voor Argentinië was te veel geweest voor het rouwende volk.

We waren erbij en het was prima. Binnen vierentwintig uur is al het Oranje weg en lijkt het alsof het WK nooit heeft plaatsgevonden. De droom duurde een maand, maar bleek uiteindelijk weer bedrog te zijn. Mensen kijken weer boos als je ze geen voorrang geeft en op maandagochtend zit iedereen weer chagrijnig achter zijn bureau. Voetbalhaters zeggen graag dat het maar een dom spel is waarbij je achter een bal aanrent. Een WK laat zien dat het zoveel meer is. Het is verbroedering, het is liefde, het is éénheid. Ik ga de dagen aftellen naar de zomer van 2016, als Nederland in Frankrijk gaat proberen de tweede Europese titel binnen te halen. Tot de eerste overwinning op dat toernooi ben ik sceptisch. Daarna weet ik het zeker, we worden Europees kampioen.