Het gemis van Titi

Al sinds de prijzendroogte bij Arsenal zijn inval deed, kijken de criticasters met extra oog voor detail naar de invulling van de spitspositie op het wedstrijdformulier van Arsenal. Men was gewend aan grote namen, aan persoonlijkheden, aan mensen die het voortouw namen. En niet alleen in de spits. Maar in mindere tijden zoekt men steun en hoop bij iemand die zijn club bij de hand kan nemen. Vaak kijken ze dan naar iemand die met enige regelmaat beslissend hoort te zijn: de spits. Arsenal-fans zullen het met mij eens zijn, dat wij sinds het vertrek van een legende niet langer een dergelijke goaltjesdief hebben om naar uit te kijken. Sinds het vertrek van Thierry Henry, welteverstaan.

Henry werd in het jaar voor de millenniumwisseling opgepikt bij Italiaanse grootmacht Juventus. Hij had daar een teleurstellend jaar achter de rug, speelde vaak op de vleugel en vertrok al na 16 wedstrijden en 3 doelpunten naar Noord-Londen. Vanaf dat moment ging het hard met de Fransman. Onder de vleugels van mentor Arsène Wenger bloeide hij op en dat resulteerde in een prijzenkast met onder andere drie FA Cups en twee landstitels, waaronder de fameuze landstitel die hij prolongeerde met de zogeheten Invincibles. Hij was de laatste twee jaar dat hij in Noord-Londen onder contract stond captain en leidde zijn ploeg in 2006 naar de finale van de Champions League, die verloren ging tegen Barcelona. In juni 2007 stapte hij over naar diezelfde ploeg uit Catatonië, mede door een verschil met de clubleiding wat betreft het aankoopbeleid. En dit is het moment waarop het voor de neutrale toeschouwer interessant wordt, en voor Gunners pijnlijk.

Sinds 2005 werd er, zoals bekend, geen prijs meer binnengehaald tot half mei jongstleden. De club viel daarmee, zoals ook bekend, in een sportief dal. Het had de financiële kant van de bouw van het Emirates Stadium wellicht iets onderschat en gaf geen grote bedragen meer uit tot afgelopen zomer; zoals bekend.

Een stoelendans in de spits volgde. We zagen Eduardo aangetrokken worden, Andrei Arshavin kwam na een sterk EK in 2008. Marouane Chamakh werd aangetrokken, Park Chu-Young werd opgehaald uit Frankrijk. Nicklas Bendtner en Carlos Vela hebben tussendoor de spitspositie bekleed, maar allemaal naar mijn mening met tevergeefse moeite. Arshavin heeft nooit echt geïmponeerd op een geweldige vier doelpunten tegen Liverpool (4-4) na, Park heeft nauwelijks gespeeld, Vela is constant verhuurd en deze zomer verkocht aan Sociedad, en Chamakh loopt er bij Crystal Palace bij als of hij rechtstreeks uit een Schwarzkopf-reclame komt lopen, zo veel gel smeert hij in zijn haar. En van Bendtner is het trieste verhaal u bekend. Ik zie deze jaren als verloren als Gunner, maar begrijp de keuze die Wenger heeft gemaakt -eerst de financiële huishouding op orde- en bewonder hem voor zijn volharding hier in.

Een lichtpuntje was er wel. Een jongen uit Rotterdam, gehaald na het beste Arsenal-jaar, in 2004, ooit, werpt zich op als doelpuntenmachine. Oude tijden met een topspits aan het roer gloren aan de horizon, totdat deze Robin van Persie in 2012 besluit over te stappen naar concurrent Manchester United. Gevolg: vertrouwen in een spits van Arsenal-fans erger geschaad dan ooit tevoren. Na zijn vertrek worden Lukas Podolski en Olivier Giroud gehaald. Podolski komt meer voor de vleugel maar is een erkend goaltjesdief bij zowel Duitsland als Bayern München en 1. FC Köln. Giroud is het jaar ervoor met Montpellier verrassend kampioen geworden en hij kroonde zich dat jaar tot topscorer van de Ligue 1. Kan hij Van Persie vervangen?

Ik kan u vertellen dat hij dat niet kan. Zijn statistieken zijn niet zo slecht, maar men betaalt bij Arsenal nu eenmaal niet voor statistieken zo veel geld voor een kaartje. Zij willen voetbal zien. Giroud is niet balvast genoeg, wil meevoetballen maar heeft de capaciteiten niet en above all werpt zich in belangrijke wedstrijden niet op als leider en is niet in staat om de kar te trekken. Hij wordt door mij geroemd om zijn werklust en inzet, maar mist het spreekwoordelijke 'hét'.

Kortom, wij missen in tegenstelling tot de concurrentie een leiderstype op de nummer negen. Iemand die, net als Thierry Henry, het stadion in vervoering kan brengen, ook tegen de grote jongens. Want alleen als je weerstand biedt tegen hen wordt je pas een dreiging. Wie niet waagt, wie niet wint. U kent de clichés. Alexis Sánchez is enkele dagen geleden aangekondigd als topaankoop, maar de kans bestaat dat hij de vleugel slechts gaat bestrijken.

Onze zoektocht naar een nieuwe Titi duurt voort.