Onvoorwaardelijke trouw

Geen wereld zo opportunistisch als de voetbalwereld. Een geweldig cliché natuurlijk, maar daardoor niet minder waar. Het beste voorbeeld dat hierbij te noemen is, is misschien wel het morrende legioen van Feyenoord. Geroemd om hun clubtrouw -iets wat de club zo prachtig maakt- maar steeds meer ook een klagende menigte over de spelers en het bestuur van Feyenoord.

Laten we beginnen bij Lex Immers. Al sinds zijn komst is het legioen over hem verdeeld; sommigen spreken niets dan lof over deze geweldige werker, maar een steeds groter deel wenst hem tegenwoordig de ergste dingen toe, omdat hij een bizar slechte techniek zou hebben. Zonder de discussie aan te gaan over of Immers een goede voetballer is of niet, zullen we het er allemaal over eens zijn dat de beste man zich enorm in zet voor de club. Als hij ondanks dat een matige wedstrijd speelt, dan kan je hem dat toch niet kwalijk nemen? Of zou een speler die matig presteert zelf moeten constateren dat hij het niveau misschien niet aankan, en dat de aan de trainer moeten melden? ‘Hoi Fred, ik ben niet goed genoeg voor Feyenoord denk ik, stel me maar niet op’. Nee, dat doe je natuurlijk niet, dat zou lekker zijn voor de mentaliteit in de groep. Zo lang iemand zijn stinkende best doet voor zijn club, verdient hij het niet om vervloekt te worden.

Dan gaan we naar Martin van Geel, het ene seizoen de held van Feyenoord, het andere seizoen de schlemiel. Zeker na deze transferperiode, waarin we nog nauwelijks hebben kunnen beoordelen hoe de teams er voor staan, mist de kritiek op Van Geel elke korrel zout. Topaankopen als John Guidetti, Daryl Janmaat en Graziano Pellè, waar Van Geel om werd geroemd, worden nu opeens afgedaan als ‘puur geluk’, terwijl Van Geel zogenaamd toch had moeten zien dat Immers ‘niet kan voetballen’. Ook Mathijsen -toen hij gehaald werd nog international- zou op deze leeftijd toch echt te kort komt voor de top van de Eredivisie. En dan Ronald Koeman, ook aangetrokken door Van Geel, presteerde goed, hoe dat kwam? Wederom bestempeld als puur geluk.

Natuurlijk, Feyenoord had dit seizoen een nieuwe spits erg goed kunnen gebruiken, maar behalve enkele miljoenen aan transferbudget kan en wil Feyenoord nog geen exorbitant hoge salarissen betalen, in mijn ogen een verstandige keus. Om miskopen te voorkomen -Feyenoord streeft vanzelfsprekend een hoog niveau na- werd er intensief gescout en niet zomaar een spits aangetrokken. Binnen het verstandige budget van Feyenoord, waarbij ook andere linies versterkt moesten worden, was niet veel mogelijk. Enkele spelers, zoals Bas Dost en Facundo Ferreyra bleken totaal onhaalbaar, terwijl clubheld Guidetti een wel erg dure spits was voor iemand die al tijden zonder speelminuten zit.

Natuurlijk: Martin van Geel, Lex Immers en alle anderen binnen Feyenoord zullen gaandeweg fouten maken, dat is niet meer dan menselijk. Ze zetten zich echter vol in voor de club en dat heeft Feyenoord de afgelopen seizoenen geen windeieren gelegd, met eenmaal een derde en tweemaal een tweede plaats. Enig vertrouwen voor mensen binnen de organisatie is gepast, maar vooral onvoorwaardelijke steun, daar waar Feyenoord zo bekend om staat.