‘De afwijzing van Arsenal is het beste wat me ooit is overkomen’

Harry Kane tekende zondag tegen Liverpool voor zijn honderdste Premier League-doelpunt in het shirt van Tottenham Hotspur, maar de spits had ook de kleuren van aartsrivaal Arsenal kunnen dragen. De 24-jarige aanvaller begon zijn voetballoopbaan in de jeugdopleiding van the Gunners, die echter op zijn achtste al genoeg hadden gezien van Kane.

Kane werd door zijn vader op de hoogte gesteld van het nieuws: “Ik zei: ‘Ja, wat is er?’ Ik herinner me nog dat hij zijn arm om mijn schouder sloeg en zei: ‘Nou Harry, Arsenal heeft besloten je te laten gaan. Maar maak je geen zorgen. We zullen harder werken en zorgen dat we een andere club voor je vinden, goed?’”, blikt hij terug in gesprek met The Players Tribune.

Kane streek eerst neer bij Watford en stapte in 2004 over naar the Spurs: “Het witte shirt stond me beter, denk ik. Ik weet nog de eerste keer dat we tegen Arsenal speelden, zelfs toen was ik nog een beetje gefrustreerd. Het klinkt misschien belachelijk, aangezien ik acht jaar oud was toen ze me lieten gaan, maar elke keer als ik tegen hen speelde dacht ik: ‘Oké, we zullen eens zien wie het goed had en wie niet.’ Wat mij betreft is die afwijzing het beste wat mij ooit is overkomen.”

“Toen ik mijn veters aan het strikken was voor mijn eerste basisplaats in de North London Derby in 2015, had ik een flashback naar toen ik elf jaar oud was en tegen Arsenals jeugdteam speelde. Het was een déjà vu. Voor elke wedstrijd zie ik verschillende scenario’s voor me hoe ik ga scoren. Schot met links in de benedenhoek, volley met rechts van de rechterkant. Zo is het altijd gegaan. Dat gaat tot in de kleinste details, ik zie de tegenstanders voor me en hoe het gras is gemaaid. Deze keer zag ik de verdedigers in hun rode Arsenal-shirts voor me en ik kreeg kippenvel.”

“We stonden in de tunnel en ik dacht: ‘Oké, het heeft me twaalf jaar gekost, maar we zullen weleens zien wie het bij het rechte eind had en wie niet.’ Ik scoorde die wedstrijd twee keer en de winnende in de 86e minuut was iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen. Het was een kopbal, waarschijnlijk de beste waaruit ik ooit heb gescoord, en dat gevoel toen hij het net raakte. Dat heb ik daarna nooit meer gevoeld. Het ging niet alleen om Arsenal, het zat dieper. Het ging om iets bewijzen aan mezelf, aan mijn familie, die altijd in me zijn blijven geloven. Zelfs toen ik bij Millwall zat, bij Norwich City en Leicester City. Zelfs toen ik zelf twijfelde of ik het ooit zou gaan maken.”