De Amsterdammer die 11.000 kilometer vloog om op zijn 28ste prof te worden op de Filipijnen

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone regelmatig met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Zamoranho Ho-A-Tham, die op zijn 28ste debuteerde in het profvoetbal, en dat deed hij op de Filipijnen.

Door Jordi Tomasowa

“Je moet altijd blijven geloven. Ik had het zelf ook niet verwacht, en vooral niet in Azië”, zegt de linksbuiten vol trots wanneer we hem bellen. “Ik dacht: ik zie wel waar het schip strandt. Ik speelde op semiprofiveau in Duitsland. Dat was ook niet verkeerd, dicht in de buurt van Nederland. Maar toen ik de vraag kreeg of ik op de Filipijnen wilde voetballen, hoefde ik niet lang na te denken. Waarom ook niet?”

Zamoranho vertelt uitgebreid over zijn bijzondere transfer, het spelen in de AFC Champions League Two en het leven op het schitterende eiland Cebu, dat bekendstaat als een vakantie-eiland met witte zandstranden en kristalhelder water. Maar eerst terug naar het begin. Zamoranho heeft al heel wat voetbaljaren achter de rug. Hij doorliep vrijwel de gehele jeugdopleiding van Zeeburgia en verkaste vervolgens als tweedejaars A-junior (Onder 19) naar USV Hercules.

Zamoranho Ho-A-Tham

Hij had het echter lastig in Utrecht en keerde al snel weer terug bij Zeeburgia om zich na een tegenvallende periode bij DHSC aan te sluiten bij de Wooter Academy, van voormalig Ajacied Nordin Wooter. “Daar is eigenlijk alles voor mij begonnen. Er speelden jongens van 16 tot en met 24 jaar. Ik was echt een van de oudsten. We trainden elke dag en speelden af en toe doordeweeks en op zaterdag wedstrijden.”

“Ik had twee jaar geen club door de coronapandemie, dus zij boden mij uitkomst. Nordin nodigde Sylvano Comvalius een keer uit om een training te geven. Hij is een Nederlandse oud-prof die in zo enorm veel landen heeft gevoetbald en uiteindelijk viel ik hem in positieve zin op.”

Duitse avonturen
Een vriend van Comvalius was trainer bij Inter Leipzig in de Oberliga (vijfde niveau van Duitsland) en bood Zamoranho een stage aan. “Ik tekende snel een contract en begon eigenlijk wel lekker met acht doelpunten in de eerste vier duels, dus ik kreeg veel telefoontjes met interesse van andere clubs. Twee weken later kwam er alleen weer een lockdown vanwege corona. Ik ging terug naar Nederland en mocht enkel nog voor mezelf trainen. Daardoor kwam ik een dip en dacht: zal ik niet gewoon een baantje gaan zoeken en voetbal op een lager pitje zetten of blijf ik erin geloven?”

Zamoranho gaf zijn droom om profvoetballer te worden echter niet op en een nieuwe kans bij de ambitieuze club FC Cosmos Koblenz (zesde niveau van Duitsland) volgde, maar door een kruisbandblessure en financiële afspraken die niet werden nagekomen liep ook dit avontuur voor de vleugelspeler uit op een deceptie. Hij tekende hierna al snel bij FC Karbach, dat in dezelfde competitie speelde en op tien minuten rijden van Koblenz lag. Zamoranho kreeg zo de uitgelezen mogelijkheid om een lange neus richting zijn oude club te trekken.

“Het salaris was prima, ik kreeg een auto van de club en een eigen woning. Alles was goed geregeld. Na twee maanden ontving ik ineens een appje van Guytho Mijland, een ex-ploeggenoot bij Zeeburgia. Hij vertelde dat een voormalig trainer van hem aan de slag was gegaan op de Filipijnen bij Cebu. Ze zochten nog een linksbuiten die ook op de nummer 10-positie kon spelen.”

Van -10 graden naar de Filijpijnse zon
Zamoranho moest het bericht even tot zich laten bezinken, aangezien hij vrijwel niets wist van het niveau op de Filipijnen. Toen hij echter zag dat Cebu in het seizoen 2023/24 nog actief was in de AFC Cup, het Aziatische equivalent van de Europa League, werd de Amsterdammer snel enthousiast. “Er werd contact gelegd met de zaakwaarnemer van de trainer, dat is een Nederlands-Turkse man, hij heeft de onderhandelingen gedaan en vervolgens is mijn contract snel geregeld. Ik kon eindelijk ergens op het hoogste niveau spelen, met kans op plaatsing voor een continentaal clubtoernooi. Ik kwam van een semiprofclub in Duitsland, waar het -10 graden was in de winter met veel sneeuw. Het liefst was ik eerder al naar een land als Malta gegaan, maar nu kwam dit op mijn pad.”

“Ik wist dat het weer op de Filipijnen goed is en had voor mijn gevoel niks te verliezen. Financieel is het prima. Alles is hier heel goedkoop. Ik krijg eten van de club en hoef niks uit te geven van mijn eigen salaris. Voor drie tot vijf euro heb je hier een goede maaltijd. De waarde van de Filipijnse peso ten opzichte van de euro verhoudt zich in een waarde van ruwweg 1:63. Als je een gemiddeld salaris hebt in Nederland, ben je hier op jaarbasis al bijna miljonair.”

Zamoranho Ho-A-Tham

Flinke buikgriep
Bij Cebu beleefde Zamoranho een droomdebuut. Hij was direct twee keer trefzeker, hetgeen hem de nodige motivatie gaf om hard te blijven werken. Zamoranho kon zijn droomdebuut alleen geen goed vervolg geven. Door buikgriep beleefde hij enkele hele vervelende dagen. “Ik had iets verkeerds gegeten. Ik had koorts, mijn lichaam deed pijn. In de ochtend ben ik ongeveer tussen de vijftien en twintig keer naar de wc geweest. Dat was het enige moment dat ik echt zoiets had van: ik wil weer naar huis.”

“Mijn huisgenoot Guytho zei ook: ‘Dit is niet normaal man.’ Zelfs een crackertje kreeg ik niet eens naar binnen. De fysiotherapeut bracht me gelijk naar de huisarts. Het was gelukkig niet heel ernstig. Ik kreeg antibiotica en na vijf of zes dagen voelde ik me wel iets beter. In totaal was ik bijna vier kilo afgevallen. De trainer wist dat ik ziek was geweest, maar hij heeft me in de eerstvolgende wedstrijd gewoon opgesteld, ook al had ik maar één keer getraind.”

“Ik maakte wel weer een doelpunt en we wonnen, maar ik speelde echt een slechte wedstrijd. Achteraf had ik moeten aangeven dat ik niet kon spelen. De wedstrijden erna bleef ik trefzeker en langzaam maar zeker voelde ik me weer wat fitter. Uiteindelijk hebben we het afgelopen seizoen twee wedstrijden verloren: in de allerlaatste seconde gingen we met 1-0 onderuit tegen Kaya, onze directe concurrent voor het kampioenschap.”

Zamoranho noemt die verliespartij ‘enorm zuur’, omdat het verschil tussen de topclubs in de Filipijnse competitie en de overige teams heel groot is. “Vorig jaar had je zes goede teams en de overige negen clubs waren een stuk minder. Er zijn slechts een paar clubs die hun spelers prima betalen. We zijn uiteindelijk tweede geëindigd. En daardoor kwalificeerden we ons direct voor de AFC Champions League Two, dat voorheen de AFC Cup heette.”

Zuid-Koreaanse topclub op bezoek
“Ik heb bij Cebu getekend vanwege dit toernooi”, legt Zamoranho uit. “Op het eiland Cebu heb je maar één profclub en dat zijn wij. Verder zijn er alleen high school elftallen, dat niveau is ook niet echt bijzonder. Misschien derde of vierde klasse in Nederland. Serieuze oefenwedstrijden hebben we tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen dus niet kunnen spelen.”

“Onze eerste officiële wedstrijd in de AFC Champions League Two was gelijk tegen Jeonbuk. Zij hebben twee keer de Aziatische Champions League gewonnen en werden in het verleden vijf keer op rij kampioen van Zuid-Korea. Niemand bij ons had wedstrijdritme, dus verloren we kansloos met 0-6. Zo gek is dat niet, want de Filipijnen staan vijftien of twintig plaatsen onder Zuid-Korea op de FIFA-ranglijst.”

Zamoranho Ho-A-Tham

Ook het tweede duel in het toernooi heeft Zamoranho al achter de rug. Met Cebu mocht hij afreizen naar Maleisië voor een uitwedstrijd tegen Selangor. “Dat was ook een geweldige ervaring. In Nederland doe je dat niet zo snel: reizen voor een wedstrijd in een ander land. We zijn vier dagen in Maleisië geweest. We verloren het duel uiteindelijk nipt met 1-0. We speelden met vijf of zes man achterin, parkeerden de bus en hoopten lang op een countermoment om zo te stunten.”

“Selangor was echter een stuk beter dan wij. Ze voetbalden heel makkelijk ertussendoor, maar ze maakten hun kansen na een snelle openingstreffer niet af. Het bleef dus 1-0. In de laatste minuut kregen we een wereldkans. Onze spits stond met zijn rug naar het doel, draaide open en schoot zelf, terwijl hij terug had kunnen leggen op mij of een andere ploeggenoot. Het was mooi geweest als we hadden kunnen stunten, echter mocht het niet zo zijn. Al met al was het een mooie ervaring om te spelen in een stadion voor iets meer dan 10.000 toeschouwers.”

Opvallend genoeg speelde Zamoranho het afgelopen seizoen met Cebu in de Filipijnse competitie nauwelijks uitwedstrijden. “Dat komt omdat wij de enige profclub zijn op het eiland Cebu. De andere ploegen spelen allemaal in Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen. Tijdens de thuiswedstrijden bij ons is er altijd een geweldige sfeer met veel muziek en trommels. De supporters zijn enorm fanatiek. Meestal zijn er zo’n duizend man. Dat zijn er misschien niet heel veel, maar ze maken veel geluid.”

Zamoranho’s achternaam Ho-A-Tham klinkt Aziatisch. Wanneer we hem ernaar vragen, blijkt dat ook daadwerkelijk zo te zijn. “Mijn opa was Chinees”, legt hij trots uit. “Ik heb dus deels Chinees bloed. Zelf zie ik er niet echt Aziatisch uit, maar veel familieleden van mijn moeders kant wel.”

Bevriende voetballers hebben altijd al hoog opgegeven van de kwaliteiten van Zamoranho. Onderling wordt er weleens gegrapt dat de nationale ploeg van Suriname misschien zijn volgende stap is, aangezien hij ook voor een Surinaams paspoort beschikt. “Dat zou wel heel mooi zijn. Er is nu nog geen contact met de voetbalbond, maar ik zou het geweldig vinden om uiteindelijk mijn debuut in de selectie te maken."

"Afgelopen seizoen was ik hier bij Cebu in 12 duels goed voor 11 doelpunten en 9 assists. Ik kon daarna naar Cambodja of het tweede niveau van Indonesië en Thailand, maar daar wilde ik de Aziatische Champions League Two niet voor laten schieten. Volgende week vliegen we bijvoorbeeld voor een poulewedstrijd naar Thailand om tegen Muang Thong United te spelen.”

Zamoranho Ho-A-Tham

Leven op Cebu
Zamoranho speelt sinds maart van dit jaar op de Filipijnen en geniet er nog steeds elke dag met volle teugen. “Het is echt een vakantieplek waar we leven. Ik heb helemaal niets te klagen. Door de interlandperiode hadden we nu een week geen wedstrijd, gisteren ben ik bijvoorbeeld met wat jongens naar een winkelcentrum geweest om wat te gaan drinken. Ik zit hier ook met enkele andere Nederlandse ploeggenoten die door de vorige trainer zijn gehaald: een Nederlands-Turkse doelman Yusuf Cekic, Rhino Goutier, die half Filipijns is, en Guytho Mijland.”

We hebben hier op Cebu een appartementencomplex. Cekic en Goutier wonen in dat complex op zichzelf en ik deel een appartement samen met Guytho. Er is een zwembad, dus wil je in je vrije tijd niets ondernemen, dan ga je lekker zwemmen. Er is hier verder heel veel te doen en het weer op Cebu is altijd goed. Ook tijdens het regenseizoen is het hier nog steeds 36 graden.”

Zamoranho stipt tot slot aan dat er wel sprake is van een groot contrast op het eiland. “Je hebt hier een winkelcentrum met de duurste merken en in de buurt leven kinderen op straat, daar schrok ik wel enorm van. Heel veel inwoners reizen hier ook per scooter. Laatst zag ik een heel gezin op één scooter. Man, vrouw en twee kinderen, de jongste was misschien net één of twee maanden oud.”

Zijn avontuur bij Cebu ziet Zamoranho als een nieuw hoofdstuk in z'n carrière, maar ook als een tussenstation op weg naar een grotere club en mooiere competitie. “Zo af en toe knijpt hij zichzelf eens in zijn arm, wanneer hij terugkijkt op de afgelopen maanden. “Na wedstrijden moet ik handtekeningen uitdelen, dat is ook nieuw voor mij. Ik zie ook jongens met mijn achternaam Ho-A-Tham en nummer 10 op hun shirt lopen. Dan denk ik: wauw, mijn leven was een paar maanden geleden heel anders. Soms besef je het niet, want je leeft hier in het moment. Met mijn verhaal hoop ik andere jongens die dezelfde droom hebben te motiveren."