De reus gaat weer slapen!

In 1998 verhuisde ik van Rotterdam naar Friesland. Ik woonde in de buurt van Leeuwarden en kwam binnen drie jaar in aanraking met Cambuur. In de tijd dat ik naar Cambuur ging was het bar en boos. Ieder jaar presteerde ze dramatisch en financieel zaten ze tot aan de afgrond. Maar de sfeer op de tribune was daar altijd lekker en er zaten toch nog altijd 3500 man op de tribune. Ondanks dat het zo slecht ging, moest ik van mijzelf naar Cambuur toe!

Een paar jaar later, in 2005, werden ‘we’ gered door de ‘Old Boys’, die ons financieel er door heen heeft getrokken, met als belangrijkste man Jan Riedstra. Nadat Cambuur financieel weer een klein beetje stabieler was, begonnen de prestaties ook te komen, onder leiding van trainer Stanley Menzo. Er waren spelers aanwezig zoals Mark de Vries, Sandor van der Heide, Paul Beekmans, Danny Guyt en Koen(tje) Brack. Het eerste jaar onder Menzo eindigde in een debacle, maar tevens ook fantastisch. De play-offs werden behaald door als derde te eindigen in de competitie. Allereerst moesten we naar Zwolle toe, waar we door twee mooie afstandsschoten verloren met 2-1.

De thuiswedstrijden verliepen heel anders, voorafgaand aan de eerste wedstrijd overleed onze suikeroom Riedstra. Een schok voor heel Cambuur, maar de wedstrijd tegen Zwolle moest toch gespeeld worden. Wat volgde was een prachtige minuut stilte en een geweldige wedstrijd. Er werd gewonnen met 3-1 door onder andere twee keer Big Mark de Vries! Een derde wedstrijd moest er komen, om te bepalen wie mocht aantreden tegen Roda JC!
Toch zat me iets dwars, goh zeg, Riedstra overleden, hoe zou de club dit oppikken? Hoe moet het nu verder? De spelers gaven op het veld het juiste antwoord, door wederom te winnen van Zwolle, door treffers van Van der Heide en Brack werd het 2-0 voor de Leeuwarders.

Ja, toen kwam Roda. De te kloppen Eredivisieploeg. De thuiswedstrijd was veel belovend, een volgepakt stadion en een fantastische sfeer zorgde voor een geweldige ambiance. Cambuur was, hoe chauvinistisch het ook klinkt, beter dan Roda JC in de eerste wedstrijd, maar het bleef helaas bij 0-0. Zelf zag ik het eerlijk waar niet meer zitten, ik dacht het sprookje is mooi geweest, knap van ze, maar hier houdt het op, uit niet verliezen bij Roda JC, dat kan gewoon niet. Maar niets wat minder waar, met een (bijna) uitverkocht uitvak in Kerkrade en een slordige drieduizend man in het Cambuurstadion sleepte Big Mark de Vries er een derde wedstrijd uit, 1-1.

Omstreeks middernacht, toen de Cambuurspelers weer ‘thuis’ kwamen, hoorde je het bekende liedje uit honderden kelen: SC Cambuur promoveert, is het niet nu dan volgend jaar. We zijn er nog en we mogen ook nog de derde wedstrijd thuis spelen! Iedereen sprak over Cambuur. Een mooie uitspraak kwam van de heer Derksen: “Ik ben liever supporter van Cambuur, dan toeschouwer van Heerenveen.”

De kaartverkoop was twee juni en één grote gekte, het begon om negen uur. Mensen die om zeven uur aankwamen, hadden veelal pech omdat ze geen kaart meer konden krijgen, zo druk was het. Vanwege de hitte waren er ook mensen uit hun huis gekomen om wat drinken aan te bieden en gezellig een praatje te maken. Je kon merken dat heel Leeuwarden weer leefde voor Cambuur, de slapende reus ontwaakt! De dag erna was er die wedstrijd, de wedstrijd die voor vele Cambuur-supporters nog altijd pijnlijk is om aan terug te denken, voor zowel de uitslag op het veld, als de gebeurtenissen daarbuiten. Het stond lange tijd 1-0 voor Cambuur door Rachid El Khalifi, maar kort voor tijd zorgde Laszlo Bodor er voor dat er een verlenging kwam. In de verlenging werd het ook nog eens 2-1 voor Roda JC.

Je zou een stilte verwachten in het stadion, maar er volgde een explosie van zang, ‘geweld’ om de jongens nog een keer op te laden. Dit lukte en resulteerde in een strafschop voor Cambuur. Dit was het moment dat iedereen stil was, we hielden onze adem in bij de aanloop van Michael Jansen. Wat daarna volgde was een orkaan van geluid en bengaals vuurwerk. Wat volgde, was een strafschoppenreeks. Deze eindigde desastreus voor Cambuur en zodoende moesten we nog een jaar in de Jupiler League spelen.

Dit hierboven klinkt allemaal geweldig, en dat was het ook. Maar toch hadden veel van mijn vrienden en ik een paar vraagtekens. Goede spelers gehaald, hoge salarissen en geen suikeroom meer. Hoe moet dit nou goed komen? Het jaar dat volgde, was qua resultaat geweldig, maar qua voetbal was het dramatisch. We hebben wedstrijden gewonnen die we niet mochten winnen en we hebben in maar een paar wedstrijden goed voetbal laten zien (Cambuur – FC Oss 8-0). Het voetbal werd slechter en slechter, er zat totaal geen lijn meer in. Maar wat zeuren we? We werden tweede, verloren weliswaar de play offs wedstrijden van de Go Ahead Eagles, maar we hebben toch niets te klagen?

Toch wel, want op dat moment kwamen er weer zoveel lijken uit de kast, dat we er financieel weer belabberd voor staan. Dus toch te hoge salarissen en hebben we boven onze stand geleefd. Tweeënhalf jaar na de grote play off-successen moeten we hopen dat de gemeente en de investeerder een overeenkomst bereiken om Cambuur weer te helpen. Een belangrijke reden dat Cambuur nog bestaat is omdat het maatschappelijk belang van de club groot is voor Leeuwarden. We hebben een aantal maatschappelijke prijzen gewonnen met onlangs de landelijke prijs, “stageplaats van het jaar”.

Op dit moment staan we tiende in de competitie, We zijn veel van de grootverdieners al kwijt, denk aan, Ruud ter Heide, Jeffrey de Visscher, Rudy Jansen en nu ook Nassir Maachi. Het voetbal is niet goed, financieel staan we op de afgrond en we hebben drie punten in mindering gekregen van de KNVB. Het sprookje was mooi, maar te kort, is de slapende reus weer in slaap gevallen?