Denk niet dat Spanje uitgeblust arriveert in Brazilië

Verbind geen voorbarige conclusies aan de finale van de Champions League, de slijtageslag als afsluiting van het clubseizoen in Lissabon tussen Real en Atlético Madrid. Een enkele analyticus op de Nederlandse televisie constateerde, een tikje chauvinistisch, dat de Spaanse internationals waren opgebrand en dat geen coach hen nog tot honderd procent kon opladen voor het WK in Brazilië.

In het Madrileense onderonsje betraden zeven potentiële spelers van de wereldkampioen het veld. Eén voor slechts negen minuten: Diego Costa, de spits van Atlético. De bonkige aanvaller bleek, ondanks een visite aan placentadokter Marijana Kovacevic in Belgrado, nauwelijks hersteld van de geïrriteerde hamstring en valt voorlopig ook af voor de Spaanse selectie. Bondscoach Vicente del Bosque spaarde sowieso alle acht kandidaten van de twee clubs uit Madrid. Hij gunt ze een week rust en bekijkt de situatie pas weer na de oefenpartij van vrijdag tegen Bolivia. Voor dat eerste examen riep hij niet meer dan negentien man op, onder wie slechts één spits. Fernando Torres, bijna een jaar afgedankt en ineens weer in de gratie als nummer negen.

Del Bosque, een veteraan onder de bondscoaches, verschilt in bijna alles van Louis van Gaal. De voormalig verdediger heeft zich meer en meer ontplooid als een eminente ‘people’s manager’. Hij kan nu nog maar een kleine drie weken toewerken naar de eerste wedstrijd op het WK, op 13 juni tegen Nederland. Volgens het handboek van trainers is dat redelijk kort, krap een halve normale voorbereiding en vol valkuilen na een slopende competitie. Het klopt bovendien dat de toppers van Real, Atlético en Barcelona weer een uiterst afmattend seizoen hebben afgewerkt.

Een enkeling als Andrés Iniesta klaagde ook openlijk dat hij zich moe voelde en even niet moest en wilde denken aan het verdedigen van de wereldtitel. Maar vat dat niet verkeerd op. Zonder blessures zijn al deze winnaars heus wel weer op tijd fit. Ook mentaal betreden ze straks optimaal en weer hongerig de grasmat van het stadion Bahia Arena in Salvador. Twijfel daar geen seconde aan! De Real-spelers putten magische krachten uit La Décima. En hun opponenten van Atlético kunnen nog maanden teren op de Spaanse titel. Ze zijn allen al lang gewend aan het eeuwige ritme van drie duels in acht dagen. Het zijn geharde en gelouterde profs, veel sterker dan de ‘softies’ uit de Eredivisie. In de aanloop naar 13 juni geeft Del Bosque zeker dit deel van de groep meer dan voldoende verlof en ontspanning, om bij te komen van alle pijntjes uit de afgelopen periode. Hij is een meester in het doseren van de verplichte arbeid en waakt voor alles voor een overkill aan trainingen.

In dat opzicht heeft hij meer dan genoeg ervaring opgedaan op de voorbije EK’s en WK’s. Bij Oranje sijpelen inmiddels geluiden door over de vele en zware trainingen, en de sleur en verveling in het afgesloten kamp. Het lijkt op het bekende gezeur van opgesloten vedetten, maar in de straffe en knellende aanpak van de nationale bondscoach schuilt wel degelijk het gevaar en het onderscheid met de Spaanse confrater. Van Gaal wil alles controleren, overal invloed op uitoefenen en houdt krampachtig vast aan zijn al maanden terug uitgestippelde methodiek. Naïef roepen dat Spanje min of meer half kreupel in Brazilië arriveert, riekt naar opportunisme en klinkt misleidend.

Zo ook de vaststelling dat sleet de meervoudige kampioen onderwijl flink zou hebben aangevreten. Het team van Del Bosque pakt niet weer de titel, maar geldt met zijn surplus aan hoog begaafde middenvelders voor het ragfijne positiespel nog immer als de beste vertegenwoordiger van Europa. Mogelijk met Duitsland, maar zorgen over letsel van een aantal basiskrachten plagen nog steeds bondscoach Joachim Löw. Bedenk dat Spanje een jaar terug de finale haalde van de Confederations Cup, waar Brazilië toen al profiteerde van het thuisvoordeel. En wis de herinnering niet uit aan dat beslissende moment van Sergio Ramos, in de extra tijd van de finale. Als symbool van de nooit te temmen Spaanse furie.

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.