Een bedankje van Phillip Cocu aan Louis van Gaal is niet misplaatst

PSV kleineerde met name Manchester United in de groepsfase van de Champions League. De dubbel tegen de Engelsen stutte in feite de doorgang naar de achtste finales. Het klinkt wellicht cynisch maar een kort bedankje van Phillip Cocu aan het adres van collega Louis van Gaal zou niet eens misplaatst zijn.

Direct na de loting van de Champions League waande Manchester United zich al winnaar van Groep B. Ook de bookmakers noteerden de Engelse ploeg als favoriet, met daarachter VfL Wolfsburg als nummer twee en PSV en CSKA Moskou als kandidaten voor de Europa League. De Brabanders werden kansloos geacht om te kunnen overwinteren in de Champions League. Het miljardenbal is dikwijls iets te voorspelbaar, zo luidt de terechte kritiek op de eerste fase van deze met euro’s behangen competitie.

Maar uitgerekend PSV spotte met die traditie. Juist tegen Manchester United logenstrafte het de theorie dat geld meestal de doorslag geeft in de Champions League. Alleen al op die basis realiseerden de Brabanders een even historische als heroïsche triomf. Na negen jaar eindelijk weer eens een Nederlandse afgezant bij de laatste zestien van de Europese elite. Waarbij de kassa al rinkelde bij de ontvangst van ruim 26 miljoen euro, nog exclusief de recettes van de drie thuiswedstrijden.

PSV knokte zich vooral op karakter knap en vastberaden naar de tweede plaats in de poule, achter Wolfsburg maar voor Manchester United. In Eindhoven tegen de Engelsen verzond het de eerste signalen van een mogelijk sensationele ontknoping. Maar het sprookje kreeg vorm aan de overzijde van de Noordzee. In Manchester nam PSV zijn aanloop naar de knock-outfase van de Champions League. De 0-0 oogde zelfs een tikje teleurstellend voor de Nederlanders. Onbewust bezorgde Cocu zijn tegenstrever Van Gaal een complex aan frustraties. Het Engelse team rammelde in alle linies, telde teveel zelfde types en hanteerde een voorzichtige tactiek.

PSV ontmaskerde als het ware Manchester United als een middelmatig elftal, met een twijfelende coach, een schrikbarend tekort aan scorend vermogen en veel te weinig durf in het voor Engelsen daardoor als saai verketterde spel. Zowat de tegenpool van de formatie uit Eindhoven. In de ronde tegen het falende Manchester United bewees PSV zijn kwaliteiten. Mentale veerkracht, vechtlust, moed, gif van Andrés Guardado, de productiviteit van aanvoerder Luuk de Jong. Met die eigenschappen overtrof het uiteindelijk ook thuis VfL Wolfsburg en CSKA Moskou. Tegen de Russen toonde het te veel en te lang ontzag voor de dreiging van de counter. Tot de gemakkelijk gegeven strafschop, waarna het eindelijk en nog op tijd de schroom afwierp en vol gas gaf. De tweeluik tegen CSKA was voor PSV qua voorstelling de minste van de drie. Al zal het legioen in Eindhoven dat tegenspreken, vanwege de door Alfred Hitchcock geregisseerde apotheose in de laatste tien minuten. Dat vergoedde als eindindruk (eind goed, al goed) bijna alles na een vrij vlak schaakspel met een enkel hoogtepunt.

Met de promotie naar de laatste zestien van de Champions League presenteerde PSV zich als het goede en lichtende voorbeeld voor de overige clubs in Eredivisie. Zo goed als zeker vertegenwoordigt het Nederland nog als enige in 2016 in het Europese voetbal, waaruit Go Ahead en Vitesse al wegvielen, en AZ, FC Groningen en vermoedelijk ook Ajax deze week aansluiten. Op de coëfficiënten-ranglijst van de UEFA glibbert Nederland steeds verder uit de buurt van de twaalfde plaats, wat consequenties kan hebben voor de plaatsing in 2018. Het is nog niet zo ver en alle hoop kleeft nu aan PSV, dat belangrijke punten kan sprokkelen in het vervolg van de Champions League. De ploeg van Cocu heeft zich waardig als de landskampioen weer opgericht na de verkoop van Memphis Depay en Georginio Wijnaldum. Meer dan vorig seizoen leunt de titelverdediger op een hecht en strijdbaar collectief, waarin nu ook de defensie aanhaakt. In Europese vorm wel degelijk een betere en serieuzere kanshebber voor de eerste plaats dan Ajax en Feyenoord.

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.