Een verdacht geurtje aan het landskampioenschap van Manchester City

Het ontging miljoenen tv-kijkers in de spanning en hectiek van een sensationele slotfase. Na negentig minuten dreigde Manchester City de kampioenswedstrijd te verknallen. De fans huilden, wendden zich nors af van het veld en uitten hun eeuwige frustraties in een soort woeste indianendans op de tribune.Maar ineens weerklonk er een vaag rumoer op de achtergrond. Alsof de score bij Sunderland-Manchester United was veranderd. Loos alarm, want daar stond het nog steeds 0-1 voor het gehate team van Sir Alex Ferguson. Al in het bezit van negentien landstitels waande het zich voorzichtig de ware winnaar van de laatste ronde in de Premier League.

Manchester City vocht immers vergeefs tegen een achterstand van 1-2, thuis tegen Queens Park Rangers. De taaie tegenstander weigerde zich over te geven. Tien man vulden de loopgraven in en rond het eigen strafschopgebied. Er was geen doorkomen aan. Jammer voor City, maar QPR zou bij een nederlaag kunnen degraderen. Vanuit een onzichtbare hoek steeg zwak geroezemoes op. Wat had dat te betekenen? Het dubbele commentaar op Sport 1 hoorde het stille applaus niet eens. In het Etihad Stadium ging de blessuretijd in. Vijf minuten, oneindig lang in het naderende drama. Wie geloofde nog in de ommekeer voor Manchester City, dat slordig aanviel en zelf het uitzicht verduisterde op de overwinning? En toch geschiedde het wonder. Engeland vergaapte zich massaal aan een waanzinnige en thrillerachtige ontknoping. Twee doelpunten, in de 92e en 94e minuut, hielpen the Citizens alsnog aan het kampioenschap, voor het eerst na 44 jaar. Het stadion ontplofte van vreugde, een zelden vertoond spektakel amuseerde de liefhebbers van de Premier League. In Sunderland vloekten de spelers en trainers van de gefopte stadsgenoot.

De titel kostte alleen al wat betreft het uiteindelijke formeren van de kampioensploeg zo’n 600 miljoen euro. Succes is dus wel degelijk te koop. Maar eerst de verklaring voor dat vreemde geluid. Zeker van belang voor het mirakel van Manchester. Het steeg als witte rook op uit het vak met de meegereisde aanhang van Queens Park Rangers, die daarmee in alle herrie opgelucht reageerde op de laatste ontwikkelingen bij Stoke City - Bolton Wanderers. Stoke City maakte 2-2 en dat hield hoe dan ook in dat QPR altijd boven Bolton zou eindigen. De angst voor degradatie ontsnapte als een zucht van verlichting aan honderden kelen. De ploeg van manager Mark Hughes snapte de opluchting en capituleerde ter plaatse. De weerstand verzwakte zichtbaar, de knellende dekking verslapte onmiddellijk, de stugge afweer brokkelde opvallend af en Manchester City mocht het noodlot afwenden.

Misschien was het ook wel een beetje afgesproken? De fantastische apotheose riekte in elk geval een vleugje verdacht. Bij Machester City fungeert Sheikh Mansour sinds augustus 2008 als schatrijke en buitengewoon gulle eigenaar. En QPR hoort sinds augustus 2011 toe aan de Maleisische zakenman Tony Fernandes. Beiden kennen elkaar uit de kringen van het grootkapitaal. Alle twee waren niet aanwezig in het stadion, maar op de eretribune wemelde het van de secondanten. Voor Sheikh Mansour bin Zayed bin Sultan Al Nahyan uit Abu Dhabi telt een miljoen pond meer of minder totaal niet. Volgens schattingen investeerde hij al een kleine miljard euro sinds zijn entree vier jaar geleden. De titel beloonde hij met een extra-bonus van ruim drie ton de man. Terwijl de spelers reeds gemiddeld 5,8 miljoen per jaar verdienen. Toppers als Yaya Touré en Sergio Agüero mogen het dubbele op de rekening bijschrijven.

Agüero staat ook te boek als de duurste transfer: 43 miljoen als afkoopsom voor Atletico Madrid. De spits kwam in de zomer over, samen met Samir Nasri (31 miljoen voor Arsenal). In de winter mocht coach Roberto Mancini ook nog eens 35 miljoen uitgeven voor de Bosniër Edin Dzeko van VfL Wolfsburg. De uitblinker op het middenveld, Touré, was iets goedkoper: 30 miljoen voor Barcelona. Soms flopte ook een aankoop, zoals de Braziliaan Robinho. Voor 40 miljoen weggelokt bij Real Madrid, maar anderhalf jaar later alweer met verlies (25 miljoen) overgedaan aan AC Milan. Wellicht gaat Dzeko reeds na een half jaar in de aanbieding, ondanks de zo belangrijke 2-2 tegen QPR. Ook Mario Balotelli en de al even onhandelbare Carlos Tévez mogen in de opruiming. Want Roberto Mancini heeft de Arabische suikeroom reeds aangeven het sterrenensemble nog meer te willen perfectioneren. En overhandigde de sjeik al het verlanglijstje met de namen van Robin van Persie en Eden Hazard.

Al eerder bewees Chelsea in Engeland dat alles te koop is, ook een kampioenschap. Manchester City bevestigde deze waarheid, al duurde het iets langer en vergde het nog meer geld. De Engelse journalist Simon Kuper heeft dat ook uitgebreid aangetoond en onderbouwd in een aantal interessante publicaties. Het staat volgens hem statistisch vast dat de club die de hoogste salarissen betaalt, negen van de tien keer de titel inpikt. Dat geldt net zo goed voor de Eredivisie als voor de Premier League. Uitgaande van deze soliede theorie draait het ook volgend seizoen weer uit op een tweestrijd tussen de clubs uit Manchester. En in Nederland tussen Ajax en PSV. De macht van het grote geld zal de opmars van de provincie afstoppen en de hegemonie van de traditionele top drie herstellen. Met meer kans voor PSV, dat een hoger salaris heeft te bieden dan Feyenoord en in dat opzicht kan concurreren met Ajax.

Dankzij het voorbeeld van Manchester City en de komst van winnaars als Dick Advocaat en Mark van Bommel is het vertrouwen eindelijk weer eens toegenomen in de provincieclub uit Eindhoven. Met nog een of twee gerichte aankopen (Niklas Moisander en Luciano Narsingh) kunnen de twee teruggekeerde veteranen hun belofte beslist waarmaken. Ze zijn gekomen voor de hoofdprijs; voor minder doen ze het niet. Na jaren eindelijk weer eens een staaltje van westerse bluf...

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.