Eeuwige jeugdliefde

Het is 19 oktober 2003 toen ik nog in het schitterende Hongarije woonde op mijn zesjarige leeftijd. Ik woonde in het Oosten van het land, in Debrecen. De klok sloeg negen uur en er was weer een nieuwe dag begonnen voor mij en mijn familie. Ik stapte uit bed en voelde en zag het lichtgevende, warme zonnetje vanuit mijn raam, ondanks de herfstperiode. Onder mijn blote voeten voelde ik een zacht, wollen en geweven tapijt. Plots tikt een persoon mij aan. Ik schrok. Het bleek mijn vader te zijn, die iets verborgen hield achter zijn rug. Uiteraard was ik nieuwsgierig en ik dwong mijn vader om het te laten zien. Na lang aandringen bleek het twee kaartjes te zijn voor een voetbalwedstrijd van Debrecen VSC.

Debrecen VSC is een bescheiden volkerenclub. De hele stad staat in de ban van de voetbalclub, naast de typische Hongaarse muziek die wordt afgespeeld met bijvoorbeeld de felbegeerde doedelzak. Na de oprichting in 1902 ging het slecht met de club, vooral op financieel gebied. Zo moesten diverse fusies worden toegepast om de club in leven te houden en heeft het moeilijke periodes gehad tijdens het communistische tijdperk. De club heeft daarom bijvoorbeeld maarliefst acht naamwisselingen ondervonden, een ongekend aantal. Na 1993 ging de club groeien, op alle fronten. Resultaten werden behaald, financieel was alles onder controle en zo promoveerde het naar de eerste afdeling van Hongarije, de NB I. In 1999 de allereerste prijs werd bemachtigd: de Hongaarse beker. Een prijs waardoor de lokale bevolking op zijn kop stond, iets wat ik helaas niet kon meemaken door het verhuizen naar het regenachtige Nederland, net als de eerste titel ooit in 2005.

Terug naar de herfst van 2003. Ik kon het na pakweg tien minuten nog steeds niet geloven. Mijn vader keek naar mijn glinsterende, verbaasde ogen en zag dat ik het niet kon geloven. Hij pakte mij op en liet de kaartjes zien, wat beter als de vorige keer. Ik las wat details zoals de datum, de speeltijd en natuurlijk tegen wie er gespeeld werd, namelijk Újpest FC, de op één na oudste club van Hongarije. Dat vertelde mijn vader tegen mij, de tegenstander was dus zeer serieus te nemen. Toen ik linksonder het kaartje keek zag ik ons vak, onze stoelen en de prijs: Voor beide kaartjes moesten wij ongeveer 12000 Hongaarse Forinten afrekenen, ofwel 40 euro. Het was een behoorlijk bedrag, want in Hongarije heerst helaas nog armoede. Dat mijn vader dit voor mij over had was voor mij een zeer mooi teken.

Het Oláh Gábor Utcai Stadion, het stadion van Debrecen, was op een kilometer of zes afstand van ons huis. Ik en mijn vader stapten diezelfde middag nog op de fiets, met onze rode shirts en knalblauwe spijkerbroeken. Terwijl we talloze straten passeerden, achtervolgd door de schijnende zon, kwamen we uiteindelijk aan in het stadion dat plaats bied aan zo'n 11000 toeschouwers. We plaatsten onze fiets tegen een boom en gingen op zoek naar de juiste ingang. Terwijl we de ingang bijna hadden gevonden, werden we 'meegesleurd' door een horde fanatieke supporters. Na een paar keer gehoord te hebben kende ik de tekst van de liederen en ik zong keihard mee, samen met mijn vader. Ik besefte dat de club Debrecen en het Hongaarse elftal heel belangrijk was voor de supporters.

Na een kleine 20 minuten sfeer maken kwamen we binnen. We gingen op zoek naar onze plekken. Ik wilde rennen naar onze stoelen, ik moest er zo snel mogelijk zitten. Ik was bang, wetende dat er zomaar iemand anders zou kunnen zitten. Nee, eigenlijk wilde ik het veld op. Ik werd behoorlijk teleurgesteld toen mijn vader vertelde Hij vertelde dat je een stadionverbod voor een aantal jaar zou kunnen krijgen voor het betreden van het veld, inclusief een boete die mijn familie vermoedelijk niet zou kunnen betalen.

De wedstrijd zelf eindigde in één groot feest. Er werd soeverein met maar liefst 6-1 gewonnen van Békéscsaba met zeer goed voetbal. Er werd gedanst, gesprongen op de tribune en weet ik veel allemaal wat. Ik kon het in ieder geval niet geloven dat mijn allereerste wedstrijd op de tribune bij Debrecen meteen op deze manier eindigde. Op deze manier leerde ik de club Debrecen VSC kennen, beter kon het niet. Na het verhuizen naar Nederland voor mijn vaders werk is het zo goed als onmogelijk worden dat ik de nationale competitie kan volgen. Belemmert mij dit om af en toe een wedstrijd te bezoeken? Nee, zeker niet. Het hoofdstuk Debrecen VSC is namelijk voor mij zeker niet afgesloten.