Fenerbahçe en de Italiaanse revolutie

“Dit seizoen wordt hét seizoen voor Fenerbahçe”, zegt een glimlachende man tegen de televisiezender van de club uit Aziatisch Istanbul, terwijl hij in een lange rij wacht op zijn seizoenkaart. “Ik woon in Ankara, maar ben bereid om samen met mijn zoon voor elke thuiswedstrijd naar Istanbul te vliegen. Ik ben bedrijfsleider en weet daardoor hoe belangrijk structuur is binnen een organisatie. Het doet mij deugd te zien dat dit nu eindelijk ook bij mijn club gebeurt. Daarom heb ik besloten om voor de eerste keer een seizoenkaart te kopen, voor mijn zoon en voor mij.”

Deze man is niet de enige; dagelijks staan honderden mensen in de rij met smart te wachten op hun jaarabonnement. Nieuwe aankopen zoals Luis Nani en Robin van Persie worden gezien als sterren die een tijdperk van vele donkere jaren en treurige gebeurtenissen definitief kunnen afsluiten. Het begin van deze nieuwe era begon met de komst van een Italiaanse snor dragende ex-doelman, genaamd Giuliano Terraneo. Maar eerst zal ik, om een duidelijker beeld te geven van het heden, beschrijven hoe het er in de afgelopen jaar aan toe is gegaan.

Vroeger vergaderde de voorzitter in de transferperiode samen met het bestuur over mogelijke aankopen en spelers die verkocht mochten worden; de trainer had weinig inbreng op het transferbeleid. Omdat het bestuur vaak te onkundig in transferzaken was, werden spelers gekozen die goed speelden tegen Fenerbahçe of spelers met een internationale naam. Ook moet men zich in de transferwereld als een keiharde zakenman opstellen die er alles aan doet om een speler vast te leggen voor een zo laag mogelijke prijs. De voorzitter en zijn kompanen faalden hierin, wat tot gevolg had dat de verkeerde spelers voor een te hoge prijs werden binnengehaald.

Het is niet moeilijk om een rijtje te maken van spelers die hun prijs absoluut niet waard waren en ook niet waard zijn geworden: Mehmet Topuz (9 miljoen euro), Daniel ‘huilende’ Guïza (14 miljoen), Özer Hurmaci (4,5 miljoen), Serdar Kesimal (4,75 miljoen.), Miloš Krasic (7 miljoen) Raul Meireles (10 miljoen), Diego Ribas (transfervrij, maar een te hoog salaris), enzovoort.

Goed overleg tussen trainer en sportief directeur is een vereiste om tot een gestructureerd beleid te kunnen komen. Met de komst van Terraneo is de grootste stap gezet. Hij heeft jarenlange ervaring en een wereldwijd netwerk, maar belangrijker is dat er achter het opa-vriendelijke gezicht van deze charismatische Italiaan een keiharde zakenman schuil gaat. De aanstelling van deze man wierp al gauw zijn vruchten af; de Portugese coach Vítor Pereira werd aangesteld, de contracten van vijf spelers werden niet verlengd en de spelers Sener Özbayrakli (1,63 miljoen.), topscorer Fernandão (3.4 miljoen.) en Simon Kjaer (7.65 miljoen.) werden aangetrokken. Natuurlijk is dit nog steeds veel geld, maar deze miljoenen worden tenminste geïnvesteerd in relatief jonge, degelijke spelers.

Omdat de limiet op buitenlandse spelers is opgeheven kunnen clubs meer spelers kopen van buiten Turkije. Terraneo, nu al vaak vergeleken met Don Corleone, toverde nogmaals spelers uit zijn hoge hoed. FC Porto-spelers Abdoulaye Ba en Fabiano werden voor één jaar gehuurd en de voor mij nog onbekende Josef de Souza werd binnengehaald voor acht miljoen euro. Bij dat bedrag dacht ik meteen terug aan de vorige dure miskopen, maar ik heb hoop dat hij zijn waarde kan inlossen. Tenslotte werden als tomatensaus op de pasta Nani (6 mijoen) en Van Persie (5.5 miljeon) nieuwe Sari Kanaryalar.

Uiteindelijk sta ik na deze grote vreugde weer met beide benen op de grond en moet ik realistisch zijn. De coach heeft gezegd aanvallend voetbal te gaan spelen en met de huidige selectie moet dat absoluut mogelijk zijn. Maar iedereen weet: sunt facta verbis difficiliora, ofwel daden zijn moeilijker dan woorden. In de Champions League is het altijd lastige Shakhtar Donetsk als tegenstander uit de koker gekomen, maar laten we hopen dat het komende seizoen nog lang positief in ons geheugen zal staan.