Feyenoord beseft heus wel dat het op zoek moet naar een echte spits

Ajax-Feyenoord bewees het ongelijk van Fred Rutten. De trainer van de Rotterdammers nam opnieuw zijn spits Colin Kazim-Richards vaderlijk in bescherming. Geen woord van kritiek tijdens de analyse van de amper amusante Klassieker. Ook geen wissel in de Arena met Mitchell te Vrede. Terwijl er toch weer van alles viel aan te merken op het spel en het (wan)gedrag van de straatvechter.

Ook aanvoerder Jordy Clasie beschermde andermaal door dik en dun de opvolger van Graziano Pellè. Op zich collegiaal en een goed staaltje aanvoerderschap. Maar Feyenoord doet zich constant tekort met een pseudo-spits als Kazim-Richards. Ook weer tegen Ajax, dat naar een nederlaag solliciteerde maar daarvoor werd behoed door het gemis aan scorend vermogen bij de Rotterdammers. In Amsterdam verliet Feyenoord het veld als morele winnaar. Terecht, maar het schoot niets op met het kleurloze gelijkspel. Sterker nog, met nog vijftien wedstrijden in het vooruitzicht moet het nu al berusten in hooguit een derde plaats in dit seizoen. Derde, recht op kwalificatie voor de Europa League. Maar onder de maat, gelet op de potentie en kwaliteit van het elftal.

In de breedte is Feyenoord absoluut niet minder dan in het afgelopen jaar onder Ronald Koeman als trainer. Rutten heeft de organisatie solide herbouwd. De ploeg leunt en steunt op een hechte en talentvolle defensie, met een betere Kenneth Vermeer in het doel. Ook op het middenveld staat het in het algemeen goed, zoals dat heet. Met name Clasie heeft zich ontwikkeld tot een kleine veldheer. Onmisbaar als stuwende kracht en wekelijks uitblinker in de Eredivisie met veel te weinig sterren. Toch hikt Feyenoord aan tegen een niet te overbruggen achterstand op PSV als aanstaande kampioen. Liefst veertien punten, een veel te groot gat op nog niet eens tweederde van de competitie. Beschamend, waar de Rotterdammers wel degelijk medekandidaat zijn geweest voor de landstitel.

Qua sterkte van het team hadden ze zich moeiteloos kunnen meten met de concurrentie uit de hoofdstad en Brabant. Triest genoeg faalt Feyenoord evenwel op twee posities. In de spits maar ook op het middenveld, waar Lex Immers eveneens achterblijft bij de progressie van de rest. Vier doelpunten in zestien duels, te karig voor een schaduwspits. De 28-jarige Hagenaar beloofde een jaar terug de richting in te slaan van twintig treffers, maar koerst bepaald niet aan op een dergelijke waardevolle productie. Samen met Kazim-Richards remt Immers hoe dan ook de logische vooruitgang van het collectief bij Feyenoord. Het was ook geen schokkende ontdekking dat het duo tegen Ajax niet bij machte was de 0-0 overhoop te schieten. Vooral de bijdrage van de Engelse Turk was lachwekkend en uiterst verontrustend.

Hij verhinderde bijkans komisch de 1-0 van Jean-Paul Boëtius en liet zich weer eens ontmaskeren als een nep-nummer-negen in een volkomen vrije situatie voor Jasper Cillessen. Waar bleven de durf en het instinct om de doelman simpel te omspelen? Erger was het regelmatige geruzie van Kazim-Richards met de tegenpartij. Volgens eigen zeggen staat voetbal voor hem gelijk aan oorlog. Negentig minuten lang, zo is hij nu eenmaal opgegroeid, leerde hij overleven in Oost-Londen. Het zal wel. Maar kraamden John Guidetti en/of Pellè ooit soortgelijke onzin uit in De Kuip? Pure killers, gefocust op scoren en maximaal geconcentreerd op het benutten van kansen. Immuun voor provocaties van bijvoorbeeld een sarrende doelman bij de opponent.

Uiteraard siert het Feyenoord dat het naar buiten toe niet wil meedoen aan de kritiek op Kazim-Richards. Maar als spits kost hij de club toch echt het hoogste succes: weer eens een titel sinds de laatste in 1999. Zeven goals in vijftien wedstrijden, ofwel één per 170 minuten. Ter vergelijking: Te Vrede, nou ook niet de juiste aanvalsleider in de traditie van zijn voorgangers, prijkt als voornamelijk invaller op één per 97 minuten. Feyenoord huurde Kazim-Richards van het Turkse Bursaspor, waar hij nog voor twee seizoenen onder contract staat. Alleen al tegenover het trouwe Legioen is het verplicht nu al op zoek te gaan naar een originele spits/goalgetter voor de nabije toekomst. Maar kom dan alstublieft niet aanzetten met Mike Havenaar, in wezen mislukt in Europa.

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.