Göztepe Izmir, verdwaald in de vergetelheid

Elke competitie heeft zo zijn subtoppers gehad die hun stempel hebben gedrukt bij de liefhebbers. Wat zou het Engelse voetbal nou zijn zonder Nottingham Forest dat in de jaren tachtig de harten hebben beroofd van veel mensen. Wat zou Italië nou moeten zonder Napoli, dat aan de hand van Diego Maradona successen boekte? Zo hebben ook de minder sterke competities de nodige herinneringen aan bepaalde clubs. Volksclub Ferencvaros uit Hongarije is na haar degradatie nog altijd op zoek naar de weg omhoog. In Zuid-Europa wacht men nog altijd op de comeback van 'de Zwarte Panters' uit Oporto, Boavista wel te verstaan. En wie hebben wij eigenlijk waar we op wachten en hopen? Ik weet niet hoe het met de rest zit, maar Göztepe Izmir is de club die ik in elk geval terug wil zien op het hoogste niveau.

Het grote Izmir Atatürk stadion is heel leeg tegenwoordig. De voetbaltempel die alleen een beetje vol komt te zitten als de grote clubs op bezoek komen bij Bucaspor, of wanneer de Izmir-derby tussen Karsiyaka en Altay op de agenda staat. Dit is echter niet de grootste derby van Izmir. Die reputatie is namelijk weggelegd voor de aartsrivalen Karsiyaka en Göztepe, een duel dat zeker onder de schaduw valt voor de grote bekende derby aan de Bosporus, maar die wel uitblinkt als je kijkt naar het aantal dodelijke slachtoffers in het verleden. Helaas kunnen deze teams elkaar voorlopig niet treffen. Göztepe is namelijk slachtoffer geworden van slecht beleid en enkele jaren geleden gedegradeerd naar de amateurafdeling van het Turkse voetbal.

Iets dat in het verleden niet zo was. Sterker nog, de club met geel-rode tenues was vroeger een plaag voor velen Europese topploegen. Dankzij sterke prestaties wonnen zij de harten van veel fans. Mijn sympathie voor hen is ontstaan door kinderverhalen die ik meekreeg via mijn vader. Hij bromt nog altijd met negativiteit over het hedendaagse voetbal: 'geld heeft het voetbal kapot gekocht en de clubs zijn niet meer zoals ze waren in hun glorieperiode'. De glorieperiode waarin Göz Göz., zoals de club vaak wordt aangeduid, de kwartfinales haalde van de UEFA Cup. De ploeg maakte destijds furore door onder meer Olympique Marseille en Hamburger SV uit te schakelen. Uiteindelijk bleek de Hongaarse grootmacht Ujpest een maatje te groot. Maar mensen wisten nu wel wie Göztepe was en waren gewaarschuwd...

Jammer genoeg is Göztepe nooit kampioen geworden en heeft men 'slechts' de Turkse beker gewonnen. De ploeg die is opgericht als afscheiding van grotere broer Altay zag het levenslicht in het jaar 1925. Samen met Altay en Karsiyaka hebben ze veel jaren strijd gebracht om uit te maken wie de grootste van Izmir is. Met Bucaspor in de Süper Lig hebben we dit jaar eindelijk weer een ploeg uit de derde grootste stad van Turkije, maar het was Göztepe dat als eerste strijd mocht leveren in de hoogste afdeling.

Als je aankomt met de kleuren geel en rood in Turkije, zal je vaak denken aan Galatasaray of aan een patatje met ketchup nota bene. In Izmir zeggen de mensen Göztepe, de club die haar wegen omhoog zoekt in de vergetelheid. Ik weet nog als de dag van gisteren dat op Maraton het slechte nieuws werd voorgedragen door Sansal Büyükaga, in wiens stem je kon horen het bericht met tegenzin te moeten voorlezen. Heel Turkije mist de uitverkochte beelden van het kolkende Izmir Atatürk stadion en ook ik wil de ploeg weer zien schitteren in de Süper Lig. De bijnaam van Altay luidt als het 'grote Altay', maar naar mijn mening is Göz Göz de grootste club van heel Izmir. De ploeg die samen met aartsrivaal Karsiyaka in het Guiness world record book staat. Nog nooit eerder kwamen er namelijk tachtigduizend supporters naar een duel uit de tweede divisie kijken!

Ik hoop mijn mede liefhebbers hiermee een bijdrage te hebben geleverd. De club verdient het om weer te schitteren in de hogere divisies in plaats van een status als topfavoriet in alle amateurafdelingen. De club hoort strijd te leveren met clubs als Fenerbahce en Galatasaray, in plaats van clubs waarvan de namen nog maar enkele jaren geleden bekendheid hebben gewonnen. De bijbehorende supportersgroep 'Yali' mist het om te schreeuwen in Süper Lig-duels, in plaats van te laten zien hoe je sfeer maakt bij amateurwedstrijden. Wij willen een sensatie terug op de hoogste velden zien, in plaats van dat ze worden uitgelachen door kleine Micky Mouse-clubjes. Karsiyaka wacht ook met smart op haar aartsrivaal, om weer eens een nieuw strijd aan te kunnen gaan. Kortom; iedereen wacht op je Göz Göz! En nog voor ik afsluit: 'Göz Göz - Göztepe!!!