Grenzeloos verlangen naar zwart met witte strepen

Ooit, ver voordat men doodgegooid werd met een karrenvracht aan keuze uit een breed assortiment schoenen, werd er gewoon gevoetbald. Men maalde niet om een kapotte veter of een kras in het leer, de stand op het handmatige scorebord, daar was het hart vol van! Als er een club is die deze mentaliteit lang in ere heeft gehouden is het wel de volksclub uit Waalwijk genaamd RKC.

Een geel shirt en een blauw broekje, zo simpel, maar beeldschoon in z'n eenvoud. Vroeger was alles beter hoor ik mensen zeggen, ik bespeur een kern van waarheid. Waarom moet altijd alles anders, strakker en feller? Waarom moet ik mij op een sfeervolle zondagmiddag ergeren aan types als Benjamin De Ceulaer die meer tijd nemen voor het optrekken van hun sokken dan voor het nemen van een hoekschop?

Waar is toch die nostalgie? Er zijn maar weinig liefhebbers die Studio Sport op een zwart-wit scherm kijken met een bord hutspot op schoot. Niet malend om een haarbandje dat scheef zit en een shirt dat uitrekt bij een duel. Wat is dit voor nieuwe voetbalmaatschappij waarin uiterlijke schijn voorop staat? Bijnamen worden aan de lopende band verzonnen, maar zie nog maar eens een voetballer te vinden die 'de kromme' genoemd kan worden zonder dat hij er zelf een vies gezicht bij trekt.

Dat blauwe broekje, dat geweldige gele shirt. Waarom moet in deze door Nike en Adidas geregeerde voetbalwereld ook RKC aan de zegekar geregen worden? Bestaat de voetbalwereld dan alleen uit kuddedieren of zijn er nog uitzonderingen. Last van mijn ogen krijg ik van gifgroene schoen op het goudgroene gras! Waar is toch die klassieke fantastische slof van Adidas?