‘Hard rennen en de bal accuraat afspelen’

Het Wereldkampioenschap voetbal van 1966. Het jaar dat Engeland mede dankzij hond Pickles en grensrechter Bakhramov de Jules Rimet Cup omhoog kan houden maar, ook het jaar van de enige voorgaande participatie van Noord-Korea op het wereldkampioenschap voetbal. Begin juli 1966 begint de ploeg van Noord-Korea aan de lange reis richting Engeland met het vaderlijke advies van de grote leider Kim Il-Sung: ‘Jarenlang heeft het Europese en Zuid-Amerikaanse voetbal gedomineerd. Als afgevaardigden van de Aziatische regio verzoek ik jullie dringend om één of twee wedstrijden te winnen!’ Met de woorden van de grote leider in het achterhoofd wordt de ploeg een van de grote verassingen van het WK en speelt het twee van de meest bijzondere wedstrijden in de historie van het toernooi.

Met het mysterieuze Noord-Korea wordt voor aanvang van het toernooi door de buitenwacht weinig rekening gehouden en na het 3-0 verlies in de openingswedstrijd tegen de Sovjet-Unie en de 1-0 achterstand in de tweede wedstrijd tegen Chili tot vlak voor tijd lijkt dat terecht. Op dat moment echter herinnert het team zich de mooie woorden van Kim Il-Sung. Realiserend dat verlies het einde betekent wordt een slotoffensief ingesteld, met succes. Vijf minuten voor het einde van de wedstrijd haalt Pak Sung-Jin uit en passeert doelman Olivares. De 1-1 eindstand betekent dat er nog een kans is voor de Noord-Koreanen. Echter in de laatste groepswedstrijd wacht het immer sterke Italië dat met spelers als Rivera, Mazzola en Facchetti onklopbaar lijkt.

De Italianen, die verwachtten dit varkentje wel even te wassen, beginnen sterk aan de wedstrijd maar worden door doelman Ri Chan-Myong van een voorsprong afgehouden. In de veertigste minuut gebeurt het ongelooflijke, als gevolg van het verkeert instappen van een Italiaanse verdediger kan aanvaller Pak Doo-Ik alleen door op doel en met een geplaatst schot passeert hij doelman Abertosi. De Koreanen komen op 1-0 maar de Italianen hebben nog een helft om de achterstand goed te maken. Ondanks Italiaans aandringen in de tweede helft houdt het letterlijk en figuurlijk kleine elftal van Noord-Korea (de grootste speler was 1,72m) de 1-0 vast. Favoriet Italië, gehinderd door het uitvallen van aanvoerder Bulgarelli, is uitgeschakeld en Noord-Korea is door naar de kwartfinale.

Ri refereert na de wedstrijd nogmaals aan de woorden van de ‘Eeuwige President’: ‘Als ik een doelpunt zou incasseren zou dat de reputatie van ons land absoluut geen goed doen en zouden we hebben gefaald in de taak die de grote leider voor ons uitgezet had, daarom bewaakte ik het doel met mijn leven’. Grote leider Kim Il-Sung, inmiddels erg trots op zijn ploeg, heeft voor de kwartfinale tegen Portugal nog een goedbedoeld advies voor spelers en technische staf. Bondscoach Myung Rye-Hyun: ‘Hij zei dat we hard moesten rennen en de bal accuraat moesten afspelen’. Of het aan de raad van Kim lag is onwaarschijnlijk maar dat de Koreanen tegen Portugal goed uit de startblokken kwamen is zeker.

Het team van Portugal, dat voornamelijk bestaat uit spelers van Benfica (verliezend finalist van de Europacup 1 het jaar ervoor) en zich met Eusébio de ultieme sterspeler in de ploeg weet is zwaar favoriet voor de wedstrijd tegen de Koreanen. De favorietenrol wordt echter al in de eerste minuut geweld aangedaan als het furieus gestarte Noord-Korea op een 1-0 voorsprong komt door een geweldig schot van Pak Seung-Zin. De Koreanen, hartstochtelijk toegejuicht door het Engelse publiek en BBC-commentator van dienst David Coleman, stoten door en staan binnen vijfentwintig minuten zelfs op een 3-0 voorsprong. De Portugezen zijn de kluts helemaal kwijt en de droom van Noord-Korea lijkt uit te komen. Maar dan is het de topspeler die doet waar topspelers bekend om staan, het verschil maken.

Eusébio da Silva Ferreira, Europees voetballer van het jaar in 1965, splijt tussen de 27e en 59e minuut de defensie van Noord-Korea helemaal open. De in Mozambique geboren speler keert door middel van vier doelpunten de score op fenomenale wijze om in het voordeel van de Portugezen, 4-3. Als in de 80e minuut rechtsbuiten José Augusto ook nog de 5-3 binnenkopt is het sprookje van de ‘Chollima’ definitief voorbij.

Onder een klaterend applaus verlaten de Koreanen het veld van Goodison Park. Het Engelse publiek juichend voor de sympathieke, liedjes zingende underdog, is onder de indruk geraakt van de nimmer aflatende inzet, vinnigheid en spelvreugde van de mannen van bondscoach Myung Rye-Hyun. Na afloop van de wedstrijd pakken de Engelsen wat ze pakken kunnen en zo bestaat het dat vandaag de dag geen van de nog in leven zijnde spelers van Noord-Korea nog een shirtje, broekje of zelfs maar een sok als aandenken bezit aan dit, voor hen en voor de voetballiefhebber, hoogst memorabele voetbaltoernooi.

‘Wij dragen de eer van onze natie op onze schouders, wij zijn het glorieuze Chollima voetbalteam’.