‘Het nieuwe salarisaanbod was nog maar tien procent van wat ik kreeg!’

Jos Hooiveld (34) tekende begin dit jaar een contract bij FC Twente en keerde daarmee na ruim een decennium vol omzwervingen terug naar Nederland. Voetbalzone zocht hem op in het Drentse Eelderwolde en sprak de centrale verdediger uitgebreid over de lange lijst clubs waar zijn carrière hem bracht. In de zevendelige reeks ‘De avonturen van Jos Hooiveld’ vertelt hij over de meest memorabele momenten uit zijn bijzonder bewogen loopbaan. Eerder verschenen de eerste vijf delen over zijn tijd in Nederland, Oostenrijk, Finland, Zweden, Schotland en Engeland. Vandaag deel zes waarin hij vertelt over de laatste periode voor zijn terugkeer naar Nederland.

Mauricio Pochettino vertrok en Ronald Koeman kwam, zat er geen speeltijd voor je in?
“Toen Koeman kwam, zei hij dat hij me er wel bij wilde houden, maar dat hij ook nog iemand zou halen. Die speler werd Toby Alderweireld. Ronald was een fijne gast en er stond een goed team met jongens die echt wilden. Je kon ze vragen wat je wilde en ze deden dat met volle overtuiging. Dat ze zijn ideeën zo snel oppikten, was voor mij ook wat nieuws. Het ging meteen vlot en Graziano Pellè begon opeens te draaien. Koemans aanpak was ook heel anders dan die van Pochettino. De voorbereiding was bijvoorbeeld veel minder zwaar. De jongens zaten echt te kijken van wanneer gaan we nou eens lopen? Niet bepaald de Britse filosofie van rammen, vliegen en draven.”

Had je niet beter kunnen blijven en vechten voor wat je waard was?
“Ja, daar heb ik nog steeds spijt van. Achteraf had ik blijven moeten zitten en voor mijn kans moeten gaan. Er waren mogelijkheden genoeg, want Toby was geregeld geblesseerd. Ik denk dat ik best een streepje voor had als landgenoot. Je moet het natuurlijk niet te vaak verpesten, maar we hadden goed contact in die korte tijd. Maar ik wist het allemaal niet van tevoren en ik wilde niet nog een seizoen tweede viool spelen zonder uitzicht op speeltijd, dus koos ik voor een verhuur aan Norwich City. Dat is ook best een raar verhaal trouwens, hoe het daar allemaal liep snap ik ook steeds niet.”

Oja?
“Het gebeurde allemaal op de laatste dag van de transferwindow. Norwich was gedegradeerd naar de Championship en wilde meteen terug omhoog. Ik werd overgenomen, maar toen ik daar aankwam stonden er zes centrale verdedigers die allemaal op de laatste dag gehaald waren. Dus toen dacht ik wel: 'Jezus, wat is dit dan?' Hoe dan ook, ik stond direct in de basis tegen Cardiff. In de rust stond met 2-0 achter, maar we wonnen met 4-2. Vervolgens trokken we met 3-0 aan het langste eind uit bij Brentford, speelden we gelijk tegen Birmingham en versloegen we Blackpool met 3-1. Allemaal in een week of twee tijd. Daarna stond ik er plots naast en verloren we, waarna ik er meteen weer instond. Zo raar allemaal, dus ik vraag op een gegeven moment: ‘Wat is het idee hier nou achter?’ Waarop coach Neil Adams een betoog begon over hoe hij de andere spelers ook tevreden moest houden.”

Het passeren had dus niets te maken met je sportieve prestaties?
“Nee, heel vermoeiend. Ik was gekomen om te spelen en we hadden fantastische gesprekken gehad met zijn tweeën. Hij vond dat ik rustig moest blijven, maar het ging van kwaad tot erger. Hij zei dingen waarvan ik dacht: Waar gaat het over? Hij was drukker met mensen tevreden houden dan het beste team opstellen. Ik snapte er op een gegeven moment echt geen zak meer van en toen heb ik voor het eerst in mijn leven ook echt een aanvaring gehad en gedacht: ik moet hier weg. Na een half seizoen kwam een nieuwe trainer en die wilde me graag gaan gebruiken. Daar was ik alleen niet van op de hoogte en de club wist dat ik al aan het rondkijken was. Toen de coach mij om zes uur ’s ochtends met het tweede mee wilde meesturen naar Sunderland ben ik gaan protesteren.”

Hoezo dan?
“Spelen met het tweede wordt in Engeland als een vernedering gezien. Het was aan de andere kant van het land en ik moest urenlang met de bus terwijl ik al aan het rondkijken was voor een nieuwe club. Later bleek dat hij me graag wilde houden en wilde dat ik ritme opdeed, maar ik had daar echt geen idee van. Ik snapte niet waarom ik een duel moest gaan spelen waar hij niet eens bij kwam kijken. Ian Holloway heeft me later bij Millwall wel verteld hoe dat gegaan was. In eerste instantie belde hij en vroeg: ‘Hooiveld zit bij jullie op de bank, mogen wij die hebben?’. Er werd toen gezegd dat daar geen sprake van was. Een week later werd hij teruggebeld met de boodschap: ‘Ja, jullie mogen Hooiveld wel hebben!’ Dat was natuurlijk nadat ik had geweigerd naar Sunderland te gaan.”

Norwich werd uiteindelijk wel kampioen. Heb je geen spijt van dat vertrek?
“Nee joh, ik heb het echt fantastisch gehad bij Millwall! Het lawaai dat die achtduizend man daar maken; geweldig! Uiteindelijk degradeerden we en dat was wel zó jammer! Ik had ook best willen blijven, zelfs in League One, maar het geld was helemaal op. De Amerikaanse eigenaren trokken de stekker eruit en alles donderde naar beneden. Neil Harris zei nog dat ik mocht blijven, maar dat hij me niet eens wat durfde aan te bieden. Ik zei nog dat een aanbieding altijd beter was dan geen, maar er bleef van het salaris nog tien procent over van wat ik kreeg. Dat was wel heel extreem.”

En toen was je plots transfervrij…
“Ja, mijn vierjarige contract bij Southampton heb ik helemaal uitgediend. Vervolgens heb ik ervoor gekozen opnieuw in Solna bij AIK te tekenen. In Stockholm wilden we graag wonen met onze kleine. Een fantastische stad in een geweldig land. Het voetbal viel me echter tegen en ik ging me steeds meer ergeren. Het team draaide niet en ik kon mezelf niet meer onderscheiden. Dat vond ik heel rottig. Ik was teruggehaald voor een bepaald salaris zodat ik de lijnen uit kon zetten en de ploeg op sleeptouw kon nemen. Ik weet nog goed dat de coach me op een gegeven aansprak op mijn prestaties en dat ik zei dat ik netjes meedeed met de rest. Daarna realiseerde ik me dat ik wel mee kon doen met de rest, maar dan ook als hen betaald zou moeten krijgen. Dat was niet meer zo en de energie echt onderscheidend te zijn had ik niet meer.”

Een pijnlijke conclusie?
“Ja, dat was best pittig. Ik was 32, 33 en zij hadden de Hooiveld verwacht die daar vertrokken was, maar ik kon het gewoon niet goed opbrengen. Dat merkte ik in een afscheidswedstrijd van Daniel Berg Hestad tegen Molde. Dat is een goed team en wij hadden ook een sterke ploeg met jongens uit de Premier League erbij. Het was een prachtige pot en ik deed lekker mee. Daarna vroeg ik mezelf af waarom ik dat bij AIK niet meer kon opbrengen. Aan de andere kant: wijs maar eens iemand aan van mijn leeftijd aan die zich nog wekelijks weet te onderscheiden, een Cristiano Ronaldo en Zlatan Ibrahimovic daar gelaten. Er zijn er zat die op een hoger niveau meedoen, maar niet meer de toon zetten qua prestaties.”

Tijd om terug te keren naar Nederland dus?
“Ja. In de zomerstop had ik al even bij Groningen meegetraind, maar die zochten een dynamischer en sneller iemand. Dat kan ik wel begrijpen, maar ik vroeg me wel af waarom ze me dan op proef gevraagd hadden. Ze wisten dondersgoed dat ik dat type niet ben, dus haal me dan ook niet die kant op denk ik dan. Als je dat wel doet en ik naar behoren speel, moet je dat ook belonen. Terug bij AIK waren er ook wat andere opties die net niet rondkwamen. Toen ben ik gebleven en voor een belangrijk duel kwam de trainer naar me toe en zei: ‘Dit wordt een hele moeilijk pot; de wedstrijd van het seizoen en ik wil mijn beste team opstellen!’ Stond ik plots weer in de basis bij de Europa League-kwalificaties. Daarvoor zat ik nog regelmatig op de tribune, dus het was weer ouderwets onnavolgbaar."