Het verhaal van net niet

Dinsdag 11 oktober 2011, iets na 21:00 uur. Een verlies tegen een oppermachtig Duitsland betekent opnieuw geen EK voor de getalenteerde Rode Duivels. Turkije wint zoals verwacht van Azerbeidzjan en gaat zo door naar de barrages, ten koste van België. Wat een nieuwe start moest betekenen voor de nationale ploeg loopt opnieuw verkeerd.

Dinsdagochtend ben ik op weg naar Brussel met een collega waar we een conferentie mogen bijwonen. Het is dan al duidelijk dat straks een belangrijke wedstrijd op het programma staat: op de radio wordt over niets anders gesproken, de meest ongeloofwaardige pronostiekjes worden gemeld, voetbalkenners à la Johan Boskamp (*kuch-kuch*) worden opgebeld om hun mening te geven, auto’s met Belgische vlaggen op de achterbank razen ons voorbij, ... . Ook op de conferentie begint de eerste spreker over een speciale dag omdat er “vanavond iets te gebeuren staat ergens in Duitsland”. Het geloof in een overwinning tegen een wereldploeg als Duitsland is enorm, maar volgens mij onterecht en al zeker geen reden tot de hype rond die laatste, alles beslissende wedstrijd.

We weten ondertussen hoe die avond is afgelopen, of beter gezegd, niet is afgelopen. Toch had iedereen met een beetje gezond verstand dit zien aankomen, want er is nog altijd een groot verschil tussen een ploeg met potentie en een ploeg die reeds top is. Deze wedstrijd is echter niet de oorzaak voor het mislopen van het EK, integendeel, de Rode Duivels speelden vrij goed mee in het begin van de wedstrijd, met een vrij grote pressing op de helft van Duitsland. Waar is het dan wel misgelopen? In alle andere wedstrijden waar de Belgen vergaten om kansen af te maken. Want, wees eerlijk, een puntentotaal van vijftien op zevenentwintig en nog zicht hebben op barrages zegt heel wat over het niveau van de tegenstand in onze poule.

Toch is men hier in België ervan overtuigd dat we ooit de wereldtop aankunnen. Ook na de uitschakeling blijft iedereen hier overdreven optimistisch. Het gevoel van tevredenheid omtrent de prestaties is onterecht en zelfs beschamend, bovendien hou ik mijn hart vast voor wat er in de toekomst te gebeuren staat, met het oog op het WK 2014. Vanaf volgend jaar zullen we heel wat vriendschappelijke wedstrijden spelen tegen ploegen die in volle voorbereiding zijn voor het EK 2012 zoals Nederland, Frankrijk, enzovoort. Wanneer zo’n wedstrijd wordt gewonnen zal de hype opnieuw worden versterkt rond het potentieel en talent van de groep. En dat is nu net waar het allemaal misloopt.

Een ploeg met potentie kan nooit die potentie bereiken zonder deftige wedstrijden in de benen. Ik heb het niet over het gebrek aan ervaring, maar wel over het gebrek aan respect voor de tegenstander en het niveau ervan. Een wedstrijd tegen Kazachstan of een reserveploeg van Nederland kan ons niet helpen om beter te worden. En zelfs tegen een zwakkere tegenstander maken de Rode Duivels nog altijd dezelfde fouten. Logisch ook, want de spelers worden de hemel in geprezen nog voor een wedstrijd is gespeeld. Hoogmoed komt dus snel ten val en dan zijn we er hier allemaal nog tevreden mee ook.

Ik erger mij enorm aan deze positieve hype, zeker omdat het ons nationaal elftal niet vooruit helpt en al zeker omdat ze onterecht is. België kán inderdaad een topploeg worden, maar geef ze daarvoor de ruimte en de kansen om zich te focussen op hun ontwikkeling in plaats van dit stuk over te slaan en hen meteen al als wereldtop te omschrijven. Ik hoop dat alle supporters, media, analisten, voetbalkenners, ... van de Rode Duivels beseffen dat men kritischer moet zijn met het geloof in ons nationaal elftal. Stop met het versterken van die hype, stop met het overdreven positief denken, stop met dromen, ... . Pas wanneer iedereen dit beseft, kunnen we het verhaal van net niet omzetten in het verhaal van net wel.