‘Ik zal doen wat het beste is: als ik in de weg sta, dan zal ik vertrekken’

Vicente del Bosque laat ruimte voor speculatie over zijn toekomst. De bondscoach staat al zes jaar voor de selectie van Spanje en won met zijn spelers eerst het WK 2010 en daarna ook nog het EK 2012. De afgelopen week is echter alles misgegaan wat maar kon misgaan bij la Furia Roja: na de 1-5 nederlaag tegen Nederland en het daaropvolgende 0-2 verlies tegen Chili kan Spanje zijn titel niet meer verdedigen: het is helemaal uitgespeeld.

De Spaanse bond (RFEF) rekent Del Bosque het fiasco niet aan en wil met hem door, tot en met EK 2016 in Frankrijk. De besnorde trainer zelf weet het echter nog niet. “We zitten nu nog middenin een competitie en dit is niet het moment om mijn toekomst te bespreken. Ik zal doen wat het beste is voor de Spaanse bond en ons voetbal. Ik wil niet in de weg staan. De RFEF heeft me altijd goed behandeld en ik ben fervent voorstander van het werk dat er gedaan wordt.”

“Maar als ik in de weg sta, dan zal ik vertrekken. We hebben nog steeds een wedstrijd te gaan, dit WK, en de kwalificatiereeks voor het EK 2016 komt er ook al bijna aan. Het belangrijkste van alles is dat de RFEF blijft functioneren. Deze groep is nu 26 dagen samen en dat zijn de 26 mooiste dagen die ik ooit heb beleefd. Antwoorden op de problemen heb ik niet, buiten de sportieve antwoorden dan”, aldus Del Bosque, die volgens Sergio Ramos de steun heeft van de hele spelersgroep.

“Onze tegenstanders waren superieur in beide wedstrijden en er zijn geen excuses te bedenken. We hebben verloren, omdat we niet het niveau wisten te halen dat Nederland en Chili wél haalden.” De bondscoach wil niet teveel woorden vuil maken aan de opmerkingen van Xabi Alonso, die zei dat enkele internationals misschien hun gretigheid zijn kwijtgeraakt. “Dat gebeurt in een familie, dat soort dingen.”

“Zeggen dat we een stukje gretigheid zijn verloren is misschien een wat harde manier om te zeggen dat we niet goed gespeeld hebben”, vergoelijkt Del Bosque. “Het verbaast me wel, want tijdens de trainingen merkte ik plezier, trots en betrokkenheid binnen de hele groep. Uitgeschakeld worden was een fikse dreun, het was onprettig, maar het is wel de werkelijkheid. We hadden de controle niet.”