In beeld: 22 Afrikaanse helden op de Europese velden

Roger Milla was in zijn clubcarrière in Frankrijk nooit een opvallende speler, maar op het WK van 1990 maakte de goedlachse Kameroener zich onsterfelijk. Mede dankzij zijn vier doelpunten, gevierd met het welbekende dansje, drongen ’de Ontembare Leeuwen’ als eerste Afrikaans land ooit door tot de kwartfinales.

Ahmed Hassan won diverse prijzen in België en Turkije, maar maakte vooral furore in het shirt van Egypte. Won vier van de acht Afrika Cups waar hij met zijn land aan deelnam is met 184 optredens voor ’de Farao’s’ nog altijd interlandrecordhouder aller tijden.

Barstend van het talent, dat zag Arsène Wenger uitstekend toen hij Emmanuel Adebayor in 2005 weghaalde bij AS Monaco. Koos na Arsenal voor het geld en de ambities van Manchester City, maar dat pakte niet geweldig uit. De inmiddels dertigjarige Togolees won slechts één hoofdprijs in zijn loopbaan (Spaanse Supercup met Real Madrid); eigenlijk veel te weinig.

Onnavolgbaar vonden ze hem in Amsterdam, die Nwanko Kanu. De lange slungel uit Nigeria was dat niet alleen buiten het veld, maar ook erbinnen. Maakte snel furore, won met Ajax de Champions League in 1995 en verkaste een jaar later naar Internazionale, waar hartproblemen werden geconstateerd. Kanu knokte zich echter terug en toverde verder in de shirts van Arsenal, West Bromwich Albion en Portsmouth.

Als er ooit een speler het predicaat ’beest’ verdient, is het Yaya Touré wel. En dat in de meest positieve zin van het woord. Alhoewel hij bij Barcelona nooit helemaal uit de verf kwam, bewijst de Ivoriaan bij Manchester City tot de beste middenvelders ter wereld te behoren.

Finidi George kwam evenals Kanu als grote onbekende binnen bij Ajax, maar al snel constateerde Louis van Gaal dat hij goud in handen had met de behendige rechtsbuiten. Won met Ajax de Champions League, de wereldbeker en diverse landstitels, maar raakte na zijn vertrek uit Amsterdam wat in de vergetelheid. Eindigde in 2004 bij Real Mallorca.

Deze Liberiaan is misschien niet de meest gedecoreerde van het stel, al heeft hij niets te klagen, maar er bestaat geen twijfel over dat George Weah een van de beste, zo niet de allerbeste Afrikaanse speler ooit is. Niet voor niets is de oud-speler van onder meer Paris Saint-Germain, AC Milan en Chelsea de enige Afrikaan die ooit de FIFA Ballon d’Or wist te winnen.

Kalusha Bwalya groeide na een paar jaar in België bij PSV uit tot een exotische sensatie. De Zambiaan maakte deel uit van het elftal met onder meer Romário en Wim Kieft, dat begin jaren negentig onder meer twee keer de Eredivisie won.

Michael Essien werd in 2005 de duurste aankoop van Chelsea ooit en was in zijn eerste jaren een onmisbare schakel in het niet te stuiten succeselftal van José Mourinho. De Ghanees werd na een zware blessure nooit meer helemaal de oude en verdween in januari van dit jaar definitief uit Londen. Won daar wel meerdere landstitels én de Champions League.

Mustapha Hadji won vrijwel geen prijzen, maar gold in de jaren negentig wel als een van dé gezichten van het Afrikaanse voetbal. De 63-voudig Marokkaans international kon toveren met de bal en liet dat onder meer zien in de Ligue 1, de Premier League en de Primera División. De liefhebber pur sang stopte pas op 38-jarige leeftijd bij het Luxemburgse Fola Esch.

Abedi Ayew was een van de pioniers van het Afrikaanse voetbal in Europa. Begon zijn carrière in 1983 bij het Zwitserse Zürich en groeide al snel uit tot een sensatie, hetgeen hem de bijnaam ’Pele’ opleverde. Inderdaad, vernoemd naar de Braziliaanse legende. De Ghanees beleefde zijn hoogtijdagen bij Olympique Marseille, waarmee hij in 1993 de Champions League won.

Rabah Madjer is zo’n speler wiens hele carrière wordt gedefinieerd door één enkel moment. De Algerijnse spits won in 1987 namelijk de Europacup I met FC Porto, door in de finale Bayern München met 2-1 te verslaan. Madjer maakte zich in die wedstrijd onsterfelijk door dertien minuten voor tijd achteloos de 1-1 binnen te hakken.

Oké, Mike Obiku is internationaal gezien misschien geen grote naam, maar de Nigeriaan mag hier niet ontbreken. Groeide tussen 1994 en 1997 uit tot cultheld van het Feyenoord-legioen, zonder overigens veel zilverwaar te vergaren. Keerde in 1998 nog heel even terug in Nederland, bij AZ, maar besloot er twee jaar later toch maar een punt achter te zetten.

Anthony Yeboah was begin jaren negentig dodelijk effectief bij Eintracht Frankfurt en later Leeds United. In 1993 behoorde hij volgens zijn collega’s zelfs tot de beste negen spelers ter wereld. Grote prijzen won hij nooit, maar de Ghanees kroonde zich wel twee jaar op rij tot topscorer van de Bundesliga.

Samuel Eto’o geldt als de meest succesvolle Afrikaanse speler in termen van hoofdprijzen. Won onder meer drie keer de Champions League, een wereldbeker voor clubteams en twee keer de Afrika Cup met zijn land Kameroen. Werd daarnaast schat- en schatrijk bij Anzhi Makhachkala, maar besloot afgelopen zomer om het bij Chelsea toch nog één keer op het allerhoogste niveau te proberen. Gelukkig maar.

Jay-Jay Okocha was zo’n speler voor wie je naar het stadion kwam. Zijn acties misten soms, of eigenlijk vrij vaak een ’punch’ en al te effectief was het allemaal niet, maar oh wat kon de Nigeriaan goed voetballen. "Zo goed dat ze hem twee keer dezelfde naam hebben gegeven", luidde de liefkozende tekst die fans van Bolton Wanderers bezigden als het om hun favoriet ging.

Het zal de nodige wenkbrauwen doen fronsen in Amsterdam, maar Samuel Kuffour behoort tot de meest succesvolle Afrikanen in Europa. Het is de Ghanese verdediger ook niet helemaal aan te rekenen dat hij in zijn nadagen bij Ajax terechtkwam en toen niks meer presteerde. Als jonge atleet won Kuffour echter wel de Champions League én de wereldbeker met Bayern München.

Mahamadou Diarra bewandelde de weg der geleidelijkheid die hem voerde langs OFI Kreta, Vitesse, Olympique Lyon en uiteindelijk Real Madrid. Daar werkte de Malinees zich snel op tot basisklant, maar een (nieuwe) loodzware blessure stond roem en faam uiteindelijk in de weg. Belandde via AS Monaco bij Fulham, waarmee hij dit seizoen vecht tegen degradatie.

Er stond begin jaren negentig geen maat op Rashidi Yekini, die in die periode alles kort en klein schoot bij het Portugese Vitória Setúbal en de nationale ploeg van Nigeria. De eenmalig Afrikaans voetballer van het jaar stierf twee jaar geleden op 48-jarige leeftijd.

Benni McCarthy brak bij Ajax nooit helemaal door, maar kende daarna een zeer succesvolle loopbaan. De Zuid-Afrikaan won bijvoorbeeld met FC Porto de Champions League en de wereldbeker. De spits geldt met zijn 32 treffers in het shirt van ’Bafana Bafana’ bovendien als topscorer aller tijden van zijn land.

Seydou Keita was een belangrijke pion in het succesvolle Barcelona onder Josep Guardiola. De Malinees won daar onder meer twee keer de Champions League en de wereldbeker en besloot in 2012 voor het avontuur te kiezen bij het Chinese Dalian Aerbin. Daar kreeg hij na anderhalf jaar genoeg van en sinds januari van dit jaar speelt Keita weer in de Primera División. Dit keer bij Valencia.

Een waar icoon, zo mogen we Didier Drogba wel omschrijven. Waar de Ivoriaanse goalgetter ook speelde, overal was hij leider en drager van het elftal. Won bij Chelsea en Galatasaray vele landstitels, veroverde met de Londenaren de Champions League en viel ook privé ongekend vaak in de prijzen. Misschien nog wel meer dan Eto’o hét uithangbord van het Afrikaanse voetbal van de afgelopen tien jaar.