In beeld: 23 spelers die in het shirt van een ander land furore maakten

Geboren in Buenos Aires, maar als kleinzoon van een Italiaanse emigrant maakte Pablo Osvaldo in 2006 de overstap naar de Serie A. Daar begon hij vooral uit te blinken in zijn tijd bij AS Roma, hetgeen hem in 2011 een uitnodiging van de Italiaanse bond opleverde. De teller staat nu op twaalf interlands en Osvaldo mag hopen op deelname aan het WK in Brazilië.

Josip Weber werd geboren in het huidige Kroatië en speelde drie oefeninterlands voor dat land. De spits brak echter definitief door bij Cercle Brugge, nam in 1993 de Belgische nationaliteit aan en werd international van ’de Rode Duivels’. Daarvoor speelde hij uiteindelijk acht interlands.

Pepe zag op 26 februari 1983 het levenslicht in Brazilië, waar hij de eerste achttien jaar van zijn leven doorbracht. De huidig stopper van Real Madrid brak echter door bij FC Porto en toen de Portugese bond hem verzocht uit te komen voor de nationale ploeg, hoefde de Braziliaan dan ook niet lang te twijfelen.

Het huidige België beschikt over een aantal uitstekende aanvallers, maar dat was een jaar of vijf geleden wel anders. Niet voor niets benaderde de bond spits Igor de Camargo, die werd geboren in Brazilië. De huidig speler van Standard Luik debuteerde tegen Slovenië en kwam tot negen interlands, waarvan de laatste bijna twee jaar geleden.

Vanwege het koloniale verleden geldt Oranje al decennia als een multicultureel elftal, maar Jonathan de Guzman is de enige die daadwerkelijk zijn nationaliteit veranderde om met de leeuw op zijn borst te mogen spelen. De geboren Canadees, zoon van Jamaicaans-Filipijnse ouders, speelde sinds 23 januari 2013 dertien wedstrijden voor het Nederlands elftal.

Ook Luis Oliveira is zo’n speler die zijn vaderland Brazilië op jonge leeftijd verliet om zijn geluk te beproeven in Europa. De rappe aanvaller brak door bij Anderlecht en besloot bij gebrek aan waardering in zijn vaderland om zijn geluk als ’Rode Duivel’ te beproeven.

Eduardo da Silva stuitte in Kroatië op de waardering die hij in Brazilië moest missen. De spits van toen nog Dinamo Zagreb stelde zich eerst beschikbaar als jeugdinternational en debuteerde kort daarop voor de nationale ploeg. De ex-speler van onder meer Arsenal, nu Shakhtar Donetsk, speelde tot op heden 61 wedstrijden voor zijn ’tweede vaderland’.

Alfredo Di Stéfano (op de foto in het midden) was een waanzinnige voetballer, maar klaarblijkelijk ook een grote twijfelaar. De Real Madrid-legende werd in 1926 geboren in Argentinië en debuteerde 21 jaar later, logischerwijs, voor de nationale ploeg van dat land. Vanwege een voetbalstaking in Argentinië verhuisde de aanvaller echter naar Colombia, waar hij ook voor de nationale ploeg uitkwam. Een kleine tien jaar later, inmiddels als speler van Real, maakte Di Stéfano echter zijn definitieve keuze en ging hij voor Spanje spelen.

Frankrijk beschikt(e) door de jaren heen over veel spelers van Afrikaanse komaf, maar Jean-Alain Boumsong is een van de weinigen die pas op latere leeftijd naar Europa verhuisde. De stopper werd geboren in Kameroen, maar brak uiteindelijk door bij het Franse Le Havre. Dat leverde hem in 2003 een eerste uitnodiging op voor ’les Bleus’, waarvoor hij uiteindelijk 23 interlands zou spelen.

Ook Cacau ondervond hinder van de enorme weelde waarmee Braziliaanse bondscoaches te maken hebben. De spits deed het uitstekend in de Bundesliga, maar was nooit serieus in beeld in zijn geboorteland. Joachim Löw zag het echter wel zitten in de goalgetter en haalde hem in 2009 bij de nationale ploeg, waarvoor hij tussen 2009 en 2012 23 keer in actie kwam.

Alhoewel zijn achternaam Duits klinkt en ook is, komt ook Paulo Rink in aanmerking voor dit lijstje. De spits werd namelijk geboren in Brazilië en verbleef daar tot zijn 24e levensjaar. In 1997 trok hij echter naar Bayer Leverkusen en een jaar later maakte de kleinzoon van een naar Zuid-Amerika geëmigreerde Duitser zijn debuut bij ’die Mannschaft’.

Het was altijd een opmerkelijk gezicht: tien Italianen die passievol hun volkslied meezongen en dan Mauro Camoranesi. De Argentijn, overigens wel met Italiaanse roots, maakte er nooit een geheim van zich nauw verbonden te voelen met zijn geboorteland, maar speelde dus wel voor de nationale ploeg van Italië. En hoe: de middenvelder kwam tot 55 interlands en was in 2006 een vaste waarde in het elftal dat in Duitsland het WK won.

Alhoewel Deco werd geboren in Brazilië en daar ook tot zijn 22e speelde, maakte de technicus in Portugal pas echt naam als voetballer. Ondanks verzet in dat land, onder meer van sterspeler Luís Figo, maakte de oud-speler van onder meer Barcelona in 2003 zijn debuut voor de nationale ploeg. Hij speelde uiteindelijk 75 interlands voor de Zuid-Europeanen.

Emmanuel Olisadebe zag het levenslicht in Nigeria, maar brak als voetballer door bij het Poolse Polonia Warschau. Het deed de Poolse bond besluiten om de spits een naturalisatieverzoek te doen en met succes. Olisadebe speelde uiteindelijk 25 interlands voor Polen, waarin hij 11 keer scoorde.

Ook Liédson is een van de vele voorbeelden van Braziliaanse spelers die in eigen land over het hoofd worden gezien. De spits was bij Sporting Portugal echter ongekend populair en maakte in 2009 zijn debuut bij de Portugese nationale elf. Een groot succes werd dat nooit.

Tegenwoordig coach van Valencia en op het oog zo Spaans als een pan paella, maar Juan Antonio Pizzi werd geboren in Argentinië. Daar maakte de spits furore, waarna Tenerife hem naar Europa haalde. In 1994 maakte hij vervolgens zijn debuut voor de nationale ploeg van Spanje, waarmee hij zijn vaderland links liet liggen.

Alhoewel hij tegenwoordig door het leven gaat als Mehmet Aurélio, zag hij in Rio de Janeiro het levenslicht als Marco Aurélio. De middenvelder maakte echter naam in Turkije en koos er in 2006 voor om dat land te gaan dienen op het internationale strijdtoneel. De Braziliaanse Turk kwam uiteindelijk tot 37 interlands.

Voor Artem Milevskiy leek een carrière bij Wit-Rusland in het verschiet te liggen. Daar werd de spelmaker namelijk geboren en daar doorliep hij diverse jeugdelftallen. De begaafde middenvelder brak echter door bij in Oekraïne bij Dynamo Kiev en besloot al snel om zich te laten naturaliseren.

Marcos Senna woonde de eerste 26 jaar van zijn leven in Brazilië, maar verhuisde in 2002 naar Villarreal in Spanje. Daar deed de controleur het zó goed, dat de Spaanse bond hem in 2006 vroeg zich te laten naturaliseren. Als speler van ’la Roja’ werd hij onder meer Europees kampioen in 2008.

Voor Aiden McGeady leek een carrière als Schots international in het verschiet te liggen. Dat is namelijk het land waar de tegenwoordig speler van Everton werd geboren en waar hij aanvankelijk zijn minuten maakte bij vertegenwoordigende elftallen. Het Ierse bloed kroop echter waar het niet gaan kan en nadat officials in het land van zijn overgrootouders lucht kregen van zijn roots, werd hem het voorstel gedaan om voor Ierland te spelen. Dat accepteerde hij.

Thiago Motta speelde zelfs twee officiële interlands voor Brazilië op de Gold Cup van 2003, maar besloot in 2010 als speler van Internazionale dat hij graag gebruik wilde maken van zijn dubbelde nationaliteit. De middenvelder kreeg toestemming van de FIFA en de kleinzoon van een Italiaanse emigrant debuteerde in 2011 voor ’i Azzurri’.

De legendarische Ferenc Puskás maakte op het WK van 1954 furore met Hongarije, dat de finale haalde, maar als ster van het grote Real Madrid werd hem in 1962 het aanbod gedaan om verder te gaan als Spanjaard. De ’Magische Magyaar’ ging akkoord en speelde zodoende drie duels voor het Zuid-Europese land op het WK van 1962. Ongehoord.

De meest spraakmakende overstap van de afgelopen jaren komt op naam van Diego Costa. Na zijn doorbraak bij Atlético Madrid werd er stevig aan hem getrokken en in maart 2013 leek de spits toch voor geboorteland Brazilië te kiezen. Spanje gaf echter niet op en overtuigde de speler, ondanks twee oefeninterlands in het shirt van zijn vaderland, alsnog om voor de regerend wereld- en Europees kampioen te kiezen. Met de Europeanen bereidt hij zich nu voor op het WK in...Brazilië.