In beeld: 31 van de grootste miskopen uit de historie van Feyenoord

Johan Elmander werd in 2002 voor circa drie miljoen euro uit Zweden weggeplukt. Hij gold als een groot talent, maar verloor de concurrentiestrijd van Pierre van Hooijdonk en Jon Dahl Tomasson. Een doorbraak kwam er nooit en Elmander verdween via de zijdeur, of achterdeur, naar Bröndby IF.

In dienst van Sint-Truiden dwong Benjamin De Ceulaer in 2005 een transfer af naar Feyenoord. In zijn eerste seizoen werd hij verhuurd aan RKC Waalwijk en door een beenbreuk stond hij lang aan de kant. In De Kuip verloor hij de concurrentiestrijd van Romeo Castelen en Tim Vincken. Vervolgens mocht hij weg.

Zelfkennis was Tininho niet vreemd. Hij heet eigenlijk Ronildo, maar dat vond hij teveel lijken op Ronaldo en daarom veranderde hij zijn naam in Tininho. In Brazilië werd hij gezien als behoorlijk talent en daarom haalde Feyenoord hem naar Rotterdam. In zijn eerste jaar werd hij als basisspeler direct kampioen (1998/99), maar daarna kwam de klad erin. Hij speelde later bij clubs als RBC Roosendaal, NEC en ADO Den Haag.

Mario Been en Leo Beenhakker haalden verdediger Aleksandar Ignjatovic voorafgaand aan het seizoen 2009/10 naar Feyenoord. Beenhakker gaf later toe dat Ignjatovic werd gehaald op basis van beeldmateriaal. De Serviër was lang niet zo goed als Ron Vlaar en mocht vrijwel direct weer vertrekken. Een voordeel: er zaten dat seizoen slechts drie klaverjassers in de selectie en Ignjatovic bleek een uitstekende kaarter. Toch handig, zo’n vierde man.

Toen Ruud Heus ging afbouwen bij AZ moest Feyenoord op zoek naar een linksback. Een linksback vinden, dat kon toch geen probleem zijn? Geoffrey Claeys (hier als speler van Melbourne Heart) kreeg de kans. De Belg had echter continu ruzie met de bal, geen handige eigenschap voor een profvoetballer. In Rotterdam lachte men zich stuk om de capriolen van ‘Houten Claeys’, die wél een aardige gozer was en alsnog uitgroeide tot een smaakmaker. Die van de reservebank welteverstaan.

Over een vergeten voetballer gesproken. Mauricio Aros was met de nationale ploeg van Chili actief op het WK van 1998 en Feyenoord haalde de linksback in 2001 naar Rotterdam. Aros liet zich echter regelmatig voorbijlopen: hij was niet langzaam, maar sloom. Na Feyenoord speelde hij nog bij clubs als Huachipato, Cobreloa, Concepción en O’Higgins.

Aan de vooravond van zijn debuut bij Feyenoord debuteerde Fernando Picún in de nationale ploeg van Uruguay. Hoe hij tot negen interlands is gekomen, is ons een raadsel. Nee, die Picún was geen wondervoetballer.

De rots in de branding bij de nationale ploeg van de Verenigde Staten: Cory Gibbs had leiding moeten geven aan de defensie van Feyenoord. Hij gaf echter voornamelijk leiding aan de reservebank. Alleen in het seizoen 2004/05 werkte hij wat wedstrijden af, daarna vertrok de van Dallas Burn overgenomen mandekker via ADO Den Haag naar Engeland.

De vervaarlijk uitziende Alexander Östlund kwam je liever niet in een donker steegje tegen. Rechtsbuitens kwamen hem wél graag tegen, want verdedigen kon de international van Zweden eigenlijk niet zo goed. Östlund, tussen 2004 en 2006 actief in Rotterdam, werd regelmatig aangewezen als zondebok en na zijn periode bij Feyenoord stapte hij over naar Southampton.

Chung-Gug Song maakte onder Guus Hiddink indruk bij het Zuid-Korea dat stuntte op het WK van 2002. In Rotterdam kwam hij in 3 seizoenen weliswaar tot 53 competitieduels, maar bijzonder was het zeker niet. Hij vertrok door de achterdeur terug naar Zuid-Korea.

Leonardo dos Santos, in Nederland beter bekend als Leonardo II, werd op basis van vier prima seizoenen bij FC Groningen naar De Kuip gelokt. In Rotterdam raakte hij echter geen pepernoot. Later zagen we hem terug bij clubs als De Graafschap, ADO Den Haag, MVV Maastricht, FC Dordrecht en FC Emmen.

Jorge Acuña zag eruit als een bendelid, maar erg goed voetballen kon de man die de opvolger had moeten worden van Paul Bosvelt eigenlijk niet. De Chileen kreeg in 2003 een contract voor 3,5 jaar, maar kwam niet verder dan 15 duels. Later pochte hij met interesse van Lazio, Blackburn Rovers en Wigan Athletic, maar daar zou hij niet aan de bak komen.

Feyenoord kocht Patrick Mtiliga van het Deense B93. In Rotterdam speelde hij zijn meeste wedstrijden echter niet voor Feyenoord, maar voor satellietclub Excelsior. Mtiliga was simpelweg niet goed genoeg en dat kwam mede door een zware blessure. Overigens speelde hij later met Málaga nog in de Primera División.

Ramon van Haaren, hier in actie voor Roda JC Kerkrade, was bij RKC Waalwijk en Roda JC een zeer gewaardeerde kracht. In Rotterdam werd hij getroffen door het noodlot. Hij scheurde kruisband na kruisband en na veertien competitieduels in twee seizoenen was het over voor Van Haaren. De man die werd gezien als een van de beste linksbacks van Nederland zette in 2007 noodgedwongen een punt achter zijn loopbaan.

Van Gláucio hebben we geen foto’s in het shirt van Feyenoord in onze beeldbank en dat zegt eigenlijk al genoeg. De voormalig jeugdinternational van Brazilië, hier rechts als speler van Rayo Vallecano, werd in 1995 als megatalent naar Rotterdam gehaald. In zijn eerste wedstrijd, tegen RKC Waalwijk, kreeg hij al na een paar minuten een rode kaart na een onzinnige actie. Een greep uit de clubs die hij diende na zijn periode bij Feyenoord: Guarani, Al-Qadisiya, Paulista, Avispa Fukuoka, Al-Salmiya, Paraná en Oeste. Juist.

John Owoeri, hier actief als jeugdinternational van Nigeria, werd in 2005 als grote belofte naar De Kuip gehaald. De Afrikaan, die door Wim Jansen werd gescout, kwam tot twee invalbeurten. Daarna verdween hij van de radar.

Edwin de Graaf was tussen 2001 en 2004 de krachtbron van RBC Roosendaal en de clubleiding van Feyenoord dacht dat hij het wel een stap hogerop zou kunnen. In Rotterdam veroverde hij nooit een basisplaats. De Graaf was een leuke speler voor latere clubs als ADO Den Haag en NAC Breda, maar voor Feyenoord kwam hij simpelweg klasse tekort.

In vier seizoenen bij NAC Breda maakte Gábor Babos naam als misschien wel de beste keeper van de Eredivisie. In Rotterdam verdween hij na herhaaldelijk geblunder al snel uit de basis. Babos leek last te hebben van ‘Kuipvrees’. Hij hield het bij het seizoen 2004/05, daarna stapte hij over naar NEC.

Nog een keeper die ten onder ging aan de torenhoge druk in het meest indrukwekkende stadion van Nederland. Maikel Aerts werd aanvankelijk gehaald als tweede doelman, maar moest aan de bak als vervanger van de geblesseerde Patrick Lodewijks. Aerts zakte finaal door de ondergrens en vroeg in een duel met FC Twente in de rust, helemaal geknakt, om een wissel.

Stein Huysegems deed het prima bij AZ, maar bij Feyenoord (2006/07) raakte hij al snel uit de gratie. In de UEFA Cup scoorde hij nog vier keer in zes duels, maar verder was het huilen met de pet op. De vijftienvoudig international van België speelt tegenwoordig in Nieuw-Zeeland.

Als Bruno Basto terugkijkt op zijn loopbaan ziet hij een aantal prachtige clubs: Benfica, Girondins Bordeaux en Feyenoord. In Rotterdam (2004/05) kwam de voormalig jeugdinternational van Portugal echter totaal niet uit de verf. Hij verdween via de krochten van het profvoetbal in de anonimiteit. Hij stopte op 32-jarige leeftijd.

David Connolly scoorde aan de lopende band bij Watford en in 1997 kreeg hij van Feyenoord een topcontract: hij werd de best verdienende speler van de Nederlandse velden. De beweeglijke Ier kwam er in Rotterdam totaal niet aan te pas. Als huurling bij Excelsior op het tweede niveau scoorde hij wél weer aan de lopende band. Ook toen was hij nog, hoewel hij dus niet in de Eredivisie speelde, de best verdienende speler van Nederland. De 41-voudig international van Ierland kende na zijn tijd bij Feyenoord nog een mooie carrière bij clubs als West Ham United, Wigan Athletic, Sunderland en Southampton. Hij is nog steeds actief.

Herkennen jullie de man op de foto? Het is Aurelio Vidmar, die tegenwoordig aan de weg timmert als coach. In 1994 verkozen tot Oceanisch Voetballer van het Jaar, in 1995 dramatisch in dienst van Feyenoord. Tot overmaat van ramp bleek de transfer van Vidmar ook nog eens onderdeel van de FIOD-affaire bij Feyenoord. Voorzitter Jorien van den Herik en Feyenoord werden na veel gedoe uiteindelijk vrijgesproken van belastingontduiking.

Pascal Bosschaart overtuigde bij FC Utrecht en daarom haalde Feyenoord hem in 2004 naar Rotterdam. Een grijze muis, meer was de verdediger annex middenvelder niet. Na twee jaar werd hij doorverkocht aan ADO Den Haag.

Feyenoord dacht in Phillipe Léonard, international van België, een uitstekende linksback te hebben overgenomen van Standard Luik. Niets bleek minder waar. Léonard, die genoot van het uitgaansleven en werd gezien als ‘enfant terrible’, had in het seizoen 2006/07 eigenlijk helemaal niets te zoeken bij de stadionclub.

Bij FC Volendam en sc Heerenveen deed Radoslav Samardzic het aardig, maar in De Kuip flopte hij compleet. Er werd bijna 700.000 euro betaald voor Samardzic en dat bleek weggegooid geld. Hij kwam slechts veertien keer in actie voor Feyenoord en verdween via de achterdeur naar RKC Waalwijk (huur) en later weer naar sc Heerenveen.

Tomasz ‘Tomek’ Iwan werd voor ongeveer twee miljoen euro gekocht van Roda JC Kerkrade. In Limburg deed de international van Polen het prima, maar in Rotterdam kon hij niet overtuigen. Voor de helft van het geld trok hij in 1997 naar PSV. Bij die club werd hij twee keer landskampioen.

Stiekem vinden we Anthony Lurling best een fijne voetballer. In Rotterdam was de aanvaller echter absoluut niet geliefd. Hij werd in 2002 overgenomen van sc Heerenveen, maar kwam tekort voor de top. De opvolger van Jon Dahl Tomasson zou hij dus nooit worden. Lurling stond later symbool voor falend jeugdbeleid bij de club.

De Rotterdammers hoopten een Braziliaanse topper te hebben gevonden in Jean Carlos Dondé. De Zuid-Amerikaanse verdediger bleek echter een rampzalig slechte verdediger. Hij werd verhuurd aan Hamburger SV en verdween via Brazilië, Griekenland en Zuid-Korea uit het profvoetbal. Zijn hoogtepunt kende Dondé op de Open Dag van Feyenoord. Toen hij uit de helikopter stapte, kreeg hij zowaar applaus.

In 2004 ruilde Feyenoord de rechten van Fred met die van Gérson Magrao. Dat bleek een blunder van wereldformaat. Fred groeide bij Olympique Lyon en de nationale ploeg van Brazilië uit tot een topspits, Magrao flopte gigantisch in Rotterdam. De voormalig jeugdinternational van Brazilië keerde terug naar Zuid-Amerika. Later deed hij het eigenlijk lang niet slecht; tegenwoordig staat hij onder contract bij Sporting Portugal.

Feyenoord betaalde voorafgaand aan het seizoen 2003/04 liefst zeven miljoen euro voor Danko Lazovic. De jonge spits verloor de concurrentiestrijd van Dirk Kuyt, Thomas Buffel en later Salomon Kalou. In 41 competitieduels tekende hij voor 9 goals, alvorens naar Bayer Leverkusen te verhuizen. Later belandde hij via Vitesse nog bij PSV. Ook in Eindhoven werd ‘Lazoflop’ geen succes.