Is Adriano te goed voor de Braziliaanse competitie?

Sinds dit kalenderjaar voetbalt Adriano Leite Ribeiro, kortweg Adriano, weer in Brazilië. Dit heeft hem tot nu zeker geen windeieren gelegd. Zijn club Flamengo is voor het eerst sinds 1992 weer kampioen van Brazilië geworden en Adriano is bekroond tot topscorer. Maar betekent dit dat hij weer helemaal terug is? Zien we tegenwoordig weer de Adriano die wij kennen van zijn beste tijd bij Internazionale? Heeft hij zichzelf overwonnen of is de Braziliaanse competitie van een dusdanig laag niveau dat elke Braziliaanse aanvaller die terugkeert ineens weer top is?

Na een moeilijke tijd in Milaan en een maar deels geslaagde verhuurperiode bij São Paolo lukt het Adriano bij Flamengo eindelijk weer veelvuldig het net te vinden. Afgelopen seizoen scoorde hij negentien keer in dertig officiële wedstrijden. Na jarenlang een drankprobleem te hebben gehad beweert Adriano nu dat hij mentaal weer helemaal fit is. Hij is weer in topvorm en de absolute vedette van Mengo. Maar ligt dit aan de kwaliteiten van Adriano of aan het niveauverschil van de Braziliaanse Serie A ten opzichte van de betere Europese competities.

Tegenwoordig kiezen steeds meer Brazilianen om terug te keren naar hun vaderland. Ik zal een paar voorbeelden geven van Brazilianen die Europa, al dan niet tijdelijk, achter zich hebben gelaten.

Neem bijvoorbeeld Diego Tardelli. Helemaal mislukt bij PSV en elders in Europa. Hij keerde terug in Brazilië en zat bij Flamengo op de bank. Dit seizoen is hij echter gedeeld topscorer met Adriano en zitten de Europese clubs weer achter hem aan.

Nog een voorbeeld is Frederico Chaves Guedes, kortweg Fred. Deze aanvaller was altijd een veelbelovende spits bij Olympique Lyon. Op een gegeven moment belandde hij echter op de bank en verkast hij naar Fluminense in Rio de Janeiro. Daar wordt hij als held ontvangen, maar stelde hij dit seizoen teleur. Fluminense wist weliswaar degradatie op de laatste speeldag te ontlopen, maar Fred mist ook enorm veel kansen en staat halverwege het seizoen wekenlang droog. Wel wordt de finale van de Copa Sul-Americana bereikt, de Zuid-Amerikaanse equivalent van de Europa Cup.

Dan Carlos Alberto, de recordaankoop van Werder Bremen, is dit seizoen kampioen geworden in de Serie B. Hier was hij de absolute vedette. Hij is echter een ontzettende lastpak en zorgt voor veel problemen bij de clubs waar hij speelt.

Bij CSKA Moskou was Vagner Love een veelbelovende aanvaller. Hij haalde de Braziliaanse selectie en de grote clubs van Europa wilden hem maar al te graag inlijven. Afgelopen seizoen vertrok hij echter naar Palmeiras. Hier valt hij enorm tegen en weet hij het net maar amper te vinden.

Een ander voorbeeld is natuurlijk Ronaldo. Hij keert na ernstig blessureleed terug naar Brazilië. Hoewel hij fit wordt bij Flamengo en iedereen er bij deze club vanuit gaat dat hij in Rio zal blijven, tekent de voormalig wereldkampioen een lucratief contract bij Corinthians. Na een geweldig begin is Ronaldo wat minder gaan scoren. Toch heeft hij een goed seizoen achter de rug met het winnen van de nationale beker. Het verschil met Ronaldo en bovenstaande spelers is dat Ronaldo een speler op zijn retour is, terwijl de overige Brazilianen hun beste voetbaljaren nog te gaan hebben. Zijn deze spelers dan niet goed genoeg voor Europa? Kunnen zij alleen maar schitteren in Brazilië? Ik denk van niet. Stuk voor stuk zijn het goede aanvallers, maar bij Brazilianen speelt nu eenmaal meer mee. Het “gevoel” speelt hierin een belangrijke rol.

De reden waarom sommige Braziliaanse voetballers mislukken in Europa is per speler verschillend. Heimwee, het koude klimaat, lastig zijn, ernstig blessureleed of het simpelweg niet redden in een grotere competitie zijn de voornaamste redenen. Of zij het vervolgens wel weer redden in Brazilië ligt aan de speler en de omstandigheden. De echte toppers komen vanzelf boven drijven, waar andere hun naam niet waar kunnen maken. Daarnaast kunnen spelers die uit de gratie zijn geraakt bij de ene club zo weer terecht bij een andere club in Brazilië.

Het niveau van de Braziliaanse competitie ligt naar mijn mening beduidend lager dan de topcompetities in Europa. Toch is een vergelijking krom. De samenstelling van de teams in Brazilië wisselt per seizoen enorm. Doordat alle talenten naar Europa worden gehaald ontstaat er geen continuïteit bij de clubs. Veel talenten blijven eeuwige talenten. Aangezien het een trend is van de laatste jaren dat deze voetballers terugkeren naar Brazilië, kan de Serie A echter niet gezien worden als een "Mickey Mouse" competitie, zoals wij dat in Nederland graag noemen. De voetbalcultuur is ook totaal verschillend. Waar men in Brazilië passeerbewegingen, panna’s en veel doelpunten wil zien, kijkt men in Europa veel meer naar het tactische aspect van het spelletje. Daarom lijkt het Braziliaanse voetbal voor ons van een laag niveau. Veel balverlies, zinloze dribbels en slordige passing lijken de boventoon te voeren. Maar als je in het achterhoofd houdt dat Brazilianen anders naar voetbal kijken dan valt het allemaal wel mee. De Braziliaanse cultuur speelt hier ook een rol in. Brazilianen staan bekend als opportunistisch. Zij plukken de dag en dat zie je terug in hun spel.

In het geval van Adriano denk ik dat het niet zozeer aan het niveau van de Braziliaanse competitie ligt, maar aan het feit dat de boomlange spits met zichzelf in de knoop zat. Nu hij mentaal weer fit is volgen de prestaties vanzelf. Hij blijft een fenomenale aanvaller. Tegenwoordig zit hij weer bij het nationale elftal en maakt hij grote kans om mee naar het WK in Zuid-Afrika te gaan. Zeker nu hij besloten heeft nog een half jaar bij Flamengo te blijven. Hij is de imperador, de keizer, van Flamengo, maar wordt hij ooit ook weer een keizer in Europa? Daar waar het grote geld te verdienen valt. De clubs in Europa staan in ieder geval in de rij voor hem, hij maakt weer veel doelpunten en is weer helemaal opgebloeid, maar of dat nou aan het niveau van de Braziliaanse competitie ligt....