Misschien is er niet diep genoeg nagedacht over Duitsland-Nederland

Misschien is er toch niet voldoende nagedacht over het per se laten doorgaan van Duitsland-Nederland. De wedstrijd moest een signaal zijn tegen het terrorisme en tevens de verbroedering versterken en symboliseren. Allerlei begrijpelijke en op zich plausibele argumenten rolden door de media. Beide bonden trokken eensgezind op in hun standvastige verklaringen. Afzeggen was absoluut uit den boze; dat zou een nederlaag betekenen voor de bedreigde samenleving.

Ook de spelers van die Mannschaft schaarden zich, zij het aarzelend, achter het collectieve jawoord tegen het duel in Hannover. Beide partijen zouden de wedstrijd wijzigen in een vriendschappelijk potje, zo werd afgesproken zonder enige verdere uitleg. Zouden slidings of zelfs overtredingen voor één avond verboden zijn? Of zou de uitslag van een soort vredelievende salonremise bij voorbaat vaststaan? Of betrof het alleen de gezamenlijke sfeer op de tribunes?

Ondanks alle goede bedoelingen deed het doordrukken van Duitsland-Nederland wat geforceerd aan. Temeer, omdat de Duitse selectie nogal het één en ander had meegemaakt in Parijs. Eerst een bommelding in het hotel op de ochtend van de ontmoeting met de Fransen, en’s avonds de gerichte maar gelukkig grotendeels mislukte acties buiten het Stade de France, met drie ontploffingen van zelfmoordcommando’s.

Het was een wonder dat er pas na de interland enige paniek uitbrak in het stadion in Parijs. Maar de Duitse selectie had de schrik wel degelijk te pakken en durfde het stadion niet uit. De groep bracht de nacht door in een kleedkamer en kreeg geestelijke steun van de Franse collega’s die uit solidariteit ook niet weg wilden naar hun onderkomen. Deze ervaring achtervolgde de Duitse internationals de afgelopen dagen als een ware spookachtige nachtmerrie. Terecht, zoals de Olympische sporters in 1972 in München ook nooit meer loskwamen van de tragedie met hun vermoorde Joodse broeders.

In al hun goodwill om de wedstrijd in Hannover te handhaven, is toch te weinig aandacht besteed aan het menselijke trauma voor Duitse nationale ploeg. Eerst de sinistere bommelding in het hotel, daarna de aanslagen buiten het stadion. Dat kon bijna geen toeval zijn; zo leek alles op een gerichte en bewuste aanval op de wereldkampioen voetbal. In Hannover werd de Duitse ploeg na de afgelasting ook onmiddellijk afgevoerd naar een geheime locatie, voordat de spelers later op de avond naar huis mochten. Hopelijk uit voorzorg, maar mogelijk vormde de houder van de wereldtitel wel degelijk opnieuw één van de doelwitten. D

ie griezelige aanname had feitelijk al aanleiding moeten zijn om eerder een streep te trekken door de wedstrijd met Nederland. Met daarbij zo transparant mogelijk de eerlijke achtergrond, om vooralsnog noodgedwongen de Duitsers in bescherming te moeten nemen. Kennelijk ontdekte de Duitse politie pas laat de serieuze dreiging rondom het stadion in Hannover, dankzij een waarschuwing voor het grote gevaar uit Frankrijk. In elk geval vroeg genoeg voor een onvermijdelijke afgelasting en een uiterst haastige evacuatie van de omgeving. Hoe dan ook buitengewoon triest in deze al zo angstige tijd, waarin het terrorisme steeds dichterbij sluipt en ook de sport niet zal sparen.

Duitsland-Nederland kan nog altijd later een keer gespeeld worden. Maar wat te denken van de komende toppers voor de Champions League, met propvolle tribunes. Massa’s, die het kwaad als het ware als een magneet aantrekken. Of Real Madrid-Barcelona, deze zaterdag in de Spaanse hoofdstad? Spijtig genoeg zal het voetbal zich scherper dan voorheen moeten realiseren dat het een dankbaar object kan en zal zijn voor terreur, in welke vorm ook. De Belgen annuleerden maandag de wedstrijd tegen Spanje, vanwege de onrust en aanhoudingen in Molenbeek. In Londen ging Engeland-Frankrijk gewoon door, als een majestueuze demonstratie voor de slachtoffers in Parijs. Maar er waren gegronde aanwijzingen dat de vijand in deze moderne oorlog het kennelijk gemunt heeft op Duitsland en het nationale elftal als vlaggendrager. Wellicht is dat in de aanloop toch iets teveel weggewoven.

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.