Nacer Barazite: ‘Ik ben een boerenjongen uit Huissen’

Nacer Barazite (26) verliet op zestienjarige leeftijd het Gelderse Huissen voor Londen waar hij bij Arsenal ging voetballen. Via omzwervingen bij Derby County, Vitesse, Austria Wien en AS Monaco belandde hij ruim twee jaar geleden bij FC Utrecht, waar hij is uitgegroeid tot een gewaardeerde basiskracht. Verslaggever Justus Dingemanse sprak met hem op trainingscomplex Zoudenbalch en vroeg hem onder meer naar zijn carrière tot dusver, zijn ambities voor de toekomst en de manier waarop hij zijn leven indeelt. Vandaag op Voetbalzone deel één van dit tweeluik over zijn roots en de periode vóór FC Utrecht.

Nacer, veel mensen hebben het idee dat jij een hele serieuze jongen bent, klopt dat beeld?
“Haha, soms wel, maar dat valt op veel vlakken ook erg mee hoor. Ik denk dat veel mensen een ander beeld van me zouden hebben als ze mij zouden kennen. Dat komt voor een groot deel ook wel door wat zich nu allemaal in de wereld speelt. Ik heb een bepaald uiterlijkvertoon waar mensen een beeld bij hebben en voldoe aan allerlei stereotypen. Veel mensen hebben toch zekere opvattingen over praktiserende moslims. Dat is ook prima, maar ik denk dat het wel belangrijk is dat mensen niet meteen een vooroordeel hebben en het gesprek aan durven gaan.”

Want wat voor jongen ben jij dan wel?
“Dat is wel altijd wel lastig om over jezelf te zeggen, denk ik. Ik ben opgegroeid in Huissen, een stadje naast Arnhem wat eigenlijk meer een dorp is. Daar ben ik heel Hollands opgevoed en in tegenstelling tot wat veel mensen denken ben ik echt een boerenjongen. Mijn moeder is Nederlands en mijn vader Marokkaans. Qua persoonlijkheid ben ik heel nuchter en Hollands. Inmiddels ben ik ruim vijf jaar getrouwd en heb ik drie kinderen; twee jongens en een meisje. We wonen met zijn vijven in Rotterdam en ik ben een drukke familieman. In die zin ben ik als ieder ander. Ik doe weinig anders dan bijvoorbeeld Willem Janssen, behalve dat ik vijf keer per dag tien minuutjes bid en Ramadan doe.”

Dan het voetbal, wanneer besloot je: ik word profvoetballer?
“Heel jong eigenlijk al; op mijn vijfde of zesde. Ik weet de dag nog heel goed dat ik mocht beginnen bij de lokale club RKHVV. Schooltijd was voorbij en ik rende als een gek die kant op. Mijn oudere broer zat bij dezelfde club en mijn vader was intensief met ons bezig. Ik merkte ook wel vrij snel dat ik meer talent had dan mijn leeftijdsgenootjes. Ik ging bij NEC voetballen en werd uitgenodigd voor de jeugdelftallen van Oranje. Toen werd het allemaal wat serieuzer en begon Arsenal me te volgen. Toen ik werd uitgenodigd voor een stage wist ik eerlijk gezegd amper iets van de club. Pas toen ik het thuis vertelde zeiden ze: ‘weet je wel wat voor club dat is?’. Een poosje later werd het echt concreet en vertrok ik op mijn zestiende naar Arsenal.”

Achteraf gezien een goede keuze?
“Ja, dat is absoluut een goede beslissing geweest. Het ging ook meteen aardig goed en ik werd al snel doorgeschoven naar het tweede en mocht meetrainen met het eerste. Op mijn zeventiende maakte ik mijn debuut, maar in mijn tweede duel raakte mijn schouder uit de kom. Dat was eigenlijk de eerste blessure die ik ooit had en vanaf dat moment ging het minder. Toen ik verhuurd werd aan Derby County gebeurde het opnieuw en na de derde keer bij Jong Oranje moest ik geopereerd worden en lag ik er vijf maanden uit. Dan gaat de trein heel snel, want jongens werden snel doorgeschoven. Toch heb ik er veel geleerd en ben ik er voor mentaal gevormd. Je krijgt bagage en leert daar weet wat er aan de top van je gevraagd en geëist wordt.”

Vervolgens heb je een half jaar bij Vitesse gespeeld. Hoe was dat?
“Ik werd verhuurd aan Vitesse toen de club net was overgenomen door Merab Jordania. Er was toen nog weinig structuur en in dat half jaar tijd heb ik drie verschillende trainers gehad. Het was er vrij onrustig en het moest allemaal nog opgebouwd worden. Na dat halve jaar ben ik naar Austria Wien in Oostenrijk gegaan. Ik weet niet precies hoe ze bij mij terechtkwamen, maar het was de juiste stap. Austria speelde goed voetbal en domineerde bijna iedere wedstrijd. Ik kreeg veel vertrouwen en dat seizoen kwalificeerden we voor de Europa League. In dat toernooi scoorde ik aan de lopende band en daarna ging het allemaal heel snel.”

Want toen stond AS Monaco op de stoep met vierenhalf miljoen..
“Ja en dat is natuurlijk niet niks, zeker niet voor een jongen van 20, 21 jaar. Dat soort dingen hebben toen ook mijn focus aangetast. Ik weet nog dat ik naar Oostenrijk kwam en alles voor mij om voetbal draaide. Daardoor presteerde ik heel goed, maar toen kwamen de randzaken. Grotere clubs kregen interesse en daar ging veel geld mee gemoeid. Net nadat ik getekend had bij Monaco belde Bayer Leverkusen voor me. FC Porto had ook interesse, dat soort clubs. Mijn focus lag niet meer helemaal op het voetbal, ook al was ik me daar toen niet bewust van. Dat had sportieve consequenties.

Daarnaast was ik in Frankrijk binnengehaald als grote aankoop. AS Monaco kwam destijds nog uit in Ligue 2 en wilde zo snel mogelijk de weg naar boven inslaan en promoveren. Er werd flink geïnvesteerd en de verwachtingen lagen hoog. Net als bij Vitesse werden veel spelers gehaald en wisselden de trainers snel. Ik houd van structuur en stabiliteit en ik wist niet het beste uit mezelf te halen. Nu weet ik die dingen van mezelf en in die zin is die periode voor mij een belangrijk leermoment geweest.”