Nicolás Alejandro Frutos: afscheid van El Goleador

Ongelovig reageerde ik afgelopen maandag op het nieuws dat Nicolas Alejandro Frutos, La Garza(=De Reiger), El Goleador stopt met voetballen. Niet alleen bij Anderlecht, maar over de hele lijn. Een diep gevoel van teleurstelling overspoelde me: nooit meer zal Nico te bewonderen zijn op de Belgische velden, of gelijk welke velden wat dat betreft. Nooit meer dat voetje, nooit meer die o zo belangrijke binnentikkertjes. Nooit meer Nicolas Frutos. Kroniek van een moeizame carrière.

Het begon allemaal eind oktober 2005. De lange Argentijn werd tijdens de winterstop met veel tromgeroffel voorgesteld in het Astridpark. Zijn lengte, gecombineerd met het prijskaartje van 2.5 miljoen euro riep al meteen associaties op met Jan Koller. In Frutos zou Anderlecht nu eindelijk zijn vervanger gevonden hebben, een vergelijking die genoeg zegt over de verwachtingen die de spits moest inlossen, en de hoge druk op zijn toen 25-jarige schouders. Scepcis was er, aan Frutos om die te ontkrachten.

Maar zie: de Argentijnse spits deed het goed, bijzonder goed zelfs. Na een korte, moeizame aanpassing aan de Belgische bevroren velden, explodeerde Frutos. In de tweede competitiehelft komt Frutos twaalf keer aan de aftrap, valt hij twee keer in en doet hij negen keer de netten trillen. Helemaal in zijn eentje beslist hij de topper op Brugge, met twee goals legde hij de Brugse titelaspiraties het zwijgen op. Het was de boost die Anderlecht nodig had in een verhitte titelstrijd met Standard, genoeg om de 28ste titel toe te voegen aan het palmares. Frutos werd in de armen gesloten en ontpopte zich als een targetspits van top klasse, een ware "Goleador".

En Frutos stoomde in seizoen 2006/07 lustig verder. In zijn beste seizoen ooit in het glorieuze paars-witte shirt was Frutos overal. Met tweeëntwintig basisplaatsen, twee invalbeurten en veertien doelpunten is Frutos weer bijzonder belangrijk voor Anderlecht. Na een bijzonder matige prestatie in de 89ste minuut uit een halve kans die 0-1 simpel binnenkoppen, het mekkeren tegen de scheids, met de kinderen het veld op: dat alles hoorde bij de grote Nicolas Frutos show. Royal Sporting Frutos behaalde de 29ste landstitel, en Anderlecht vertrouwde volledig op de boomlange Argentijn.

Maar dan gaat het bergaf. Frutos miste de start van 2007/08 compleet, en met hem Anderlecht. Frutos sukkelde van blessure in blessure. Voordien was hij 'blessuregevoelig', vanaf seizoen 2007/08 liep hij blessures op zoals anderen een verkoudheid. Uiteindelijk verzamelde de Argentijn nog elf basisplaatsen, drie invalbeurten en trof hij drie keer raak, maar het was duidelijk dat Frutos niet verder kon. Steeds weer die linkerhiel, steeds weer die linkerachillespees. Zijn blessureleed overschaduwde zijn toekomst bij Anderlecht, en de Argentijn werd nukkiger en onberekenbaarder.

Hetzelfde liedje in seizoen 2008/09, maar zo mogelijk nog erger. Ook deze voorbereiding miste Frutos compleet, en meer dan ooit is Nico geblesseerd. Het werd een seizoen van hoogtes en laagtes: de uithaal richting de medische staf van Anderlecht (die tot een hervorming leidde) en de daaropvolgende hattrick tegen KV Mechelen (beide in Oktober 2008) behoorden evenzeer tot dit seizoen als de ondertussen lachwekkende blessures. Op een gegeven moment was Frutos out omdat hij de verkeerde medicijnen nam, die een slechte uitwerking hadden op zijn geteisterde linkerachillespees. Slechts zes basisplaatsen haalt hij nog, met een handvol goals. Maandenlang is de Argentijn soms weg, revalidatieperiodes worden helaas afgewisseld met veel te korte periodes waarin Frutos voetballer is.

En dan komt het huidige seizoen, waarin de lijdensweg nog even verder duurt. Half geblesseerd valt Frutos nog af en toe in, en het zegt veel dat hij met een half kapot linkerbeen nog de beslissende 2-2 in de thuismatch tegen Club Brugge maakt. Ondanks alles kwam er toen ik Frutos zag trappelen aan de zijlijn meteen een gevoel van geruststelling over me: met Frutos komt alles weer in orde. Maar het heeft niet mogen zijn: na die match wordt in overleg met Anderlecht een basisplaats aangedurfd, maar helaas: tegen STVV gaat Frutos er na een uur met bijzonder veel pijn van het veld. Meteen de laatste match ooit, voor Anderlecht, voor eender wie.

En dan komt uiteindelijk maandag 29 maart, de dag waarop Nicolas Alejandro eindelijk opgeeft. En komt ook meteen naar buiten hoe ernstig de situatie is, hoe groot de opoffering van Nico. Waarschijnlijk zal hij voor de rest van zijn leven met pijn rondlopen, ook in het dagelijks leven. Profvoetbal of sport (zelfs op amateuristisch niveau) is compleet uitgesloten. Wanneer Nico een dagje wil uitgaan, voelt hij er de gevolgen van. Een trainingsregime of matchen op het hoogste niveau behoren voorgoed tot het verleden. Het moge wel duidelijk zijn: De Reiger vliegt niet meer.

Maar vergeet die laatste vier alinea's, beschrijvingen van trieste seizoenen, beschrijvingen van opstaan en vooral hard vallen. Nee, onthoud dit van Nicolas Alejandro Frutos: zijn torinstinct, die gave om plots voor het doel op te duiken, die gave om uit het niets een levensbelangrijke treffer te maken, de intrinsieke kwaliteiten die er helaas te sporadisch uitkwamen de laatste jaren. Laat de herinnering aan Nico Alejandro niet die van de blessures zijn, maar onthou zijn opoffering, onthou zijn menselijke kant, onthou dat hij alles gegeven heeft voor Anderlecht. Onthou dat hij ondanks alles een fantastische spits en mens was. Nee, La Garza vliegt wél nog, maar nu in onze harten.

Adios Nico.