Nog 16 dagen te gaan tot het WK in Zuid-Afrika: Kameroen

FEITEN EN CIJFERS
WK-deelnemer: Kameroen
Officiële landsnaam: Repúblique du Cameroun
Oppervlakte: 475.442 km²
Populatie: 19.522.000 (58ste ter wereld)
Hoofdstad: Yaoundé
Andere belangrijke steden: Douala, Garoua
Taal: Frans en Engels
Munt: Centraal-Afrikaanse franc
Voetbalbond: Fédération Camerounaise de Football (FCF)
Opgericht: 1959
Website: www.fecafootonline.com
FIFA-ranglijst: 19de

KWALIFICATIEROUTE
Op 14 november 2009 verzekerde Kameroen zich van de zesde deelname in de geschiedenis aan een wereldkampioenschap. De Ontembare Leeuwen stapten als winnaar van Groep A naar voren, in de derde kwalificatieronde in Afrika. In ronde twee doorliep het land zonder ook maar enige tegenspraak de wedstrijden tegen Kaapverdië, Tanzania en Mauritius. In zes duels tegen die landen won Kameroen vijf maal, speelde het één keer doelpuntloos gelijk en maakte het veertien treffers. Samuel Eto’o verzorgde er zes van de veertien.

In ronde drie kwam Kameroen terecht bij Gabon, Togo en Marokko. Met iets meer moeite lukte het ook daarin om de winst naar zich toe te trekken. Emmanuel Adebayor hielp Togo weliswaar aan een 1-0 zege in de eerste wedstrijd en duel twee werd met 0-0 afgesloten bij Marokko, maar na zeges tegen Gabon (0-2 en 2-1) en de wraak op Togo (3-0) en Marokko (0-2) plaatste het elftal van bondscoach Paul Le Guen zich voor de eindronde in Zuid-Afrika.

Aan zijn zes doelpunten uit ronde twee voegde Eto’o nog eens drie stuks toe. Landgenoten Achille Emana en Jean Makoun deden het met elk twee. Na de plaatsing voor het wereldkampioenschap kwam het toernooi om de Afrika Cup al snel in zicht. Voor veel landen gold die strijd als een laatste serieuze testcase voor het WK en menig natie ontsloeg na afloop zijn bondscoach. Zo niet Kameroen: na de nederlaag tegen Gabon, overwinning op Zambia en remise tegen Tunesië schakelde Egypte het land in de kwartfinales al uit. De bond hield echter vertrouwen in Le Guen en ontbond het contract van de coach niet.

DE BONDSCOACH
Paul Le Guen werd in juli vorig jaar aangesteld als bondscoach van Kameroen. De 46-jarige Fransman ging aan de slag als opvolger van Otto Pfister, die tijdens een trainingskamp met de Kameroense selectie in België opstapte als keuzeheer. Voor Le Guen is het zijn eerste job als bondscoach. Eerder had hij Olympique Lyon naar drie titels in de Ligue 1 geleid (2003, 2004, 2005) en Glasgow Rangers negen maanden getraind. Hij zat verlegen om een nieuwe club, nadat Paris Saint-Germain hem twee maanden eerder had laten weten zijn aflopende contract niet te verlengen. De Kameroense bond gaf Le Guen een contract tot en met het toernooi om de Afrika Cup. Zijn belangrijkste taak was De Ontembare Leeuwen weg te halen van de laatste plaats in de kwalificatiereeks.

Na een succesvolle tweede ronde was Kameroen namelijk nogal stroef begonnen aan de laatste fase; Togo won in eigen huis verrassend met 1-0 en in en tegen Marokko volgde een doelpuntloos gelijkspel. Le Guen kwam erbij en nam direct een rigoureuze maatregel. Recordinternational Rigobert Song moest zijn band afstaan aan Samuel Eto’o. De werkwijze van Le Guen bracht het gewenste schokeffect teweeg: Kameroen won de laatste vier duels en plaatste zich daarmee voor het WK 2010. Snel daarna verlengde de bond het contract van de Fransman tot en met het toernooi in Zuid-Afrika.

Toch ging niet álles voor de wind sinds Le Guen het roer in handen kreeg bij de nationale ploeg. Tijdens het toernooi om de Afrika Cup verloor Kameroen de openingswedstrijd tegen Gabon met 1-0. Iedereen was geschokt, ook Le Guen zelf. “Ik snap niet hoe dit kon gebeuren. Ik zal de beelden van de wedstrijd nog eens bekijken en dan zal ik een betere analyse kunnen geven.” De coach bekeek de beelden blijkbaar goed, want daarna werd de kwartfinale bereikt. Egypte, de uiteindelijke winnaar, velde de ploeg daarin in de verlenging (3-1).

HET TEAM
Idriss Carlos Kameni verdedigt straks het doel voor Kameroen in de groepswedstrijden tegen Denemarken, Japan en Nederland. De keeper staat alweer zes jaar onder contract bij Espanyol, de club waar hij een record in handen kreeg door bijna vijfhonderd minuten (ruim vijf wedstrijden) zijn doel schoon te houden. Kameni debuteerde tien jaar geleden in het nationale team. Daar is hij niet meer weg te denken. Vóór hem spelen ook twee routiniers: Rigobert Song (Trabzonspor) en Geremi Njitap (Ankaragücü). Beiden zijn de honderd interlands al ruim gepasseerd. Samen met hen moeten Benoît Assou-Ekotto (Tottenham Hotspur) en Nicolas N’Koulou (AS Monaco) het slot op de deur vormen. Sébastien Bassong (Tottenham Hotspur) geldt als logische eerste vervanger, terwijl Pierre Womé (1.FC Köln), André Bikey (Burnley) en Timothée Atouba (Ajax) zijn weggezakt uit de pikorde.

De middenvelders van De Ontembare Leeuwen zijn allemaal actief op de Europese velden. Eyong Enoh is basiskracht bij Ajax, Jean Makoun komt van Olympique Lyon en Stéphane Mbia start geregeld in dienst bij Olympique Marseille. Laundry N’Guémo, afkomstig van Celtic, is opgeklommen tot basiskracht bij Kameroen. Alexandre Song, neef van verdediger Rigobert, brak al eerder door bij Arsenal en is erin geslaagd onder Le Guen een basisplaats te bemachtigen in het nationale team. Achille Emana, contractspeler van Real Betis, kan eveneens rekenen op veel speeltijd op het middenveld.

In de spits is het al jaren niet meer de vraag óf Samuel Eto’o start; als hij fit is, gebeurt dat. De huidig aanvaller van Internazionale, die dit seizoen de treble won met de Italianen, nadert de grens van honderd interlands en tekende sinds zijn debuut in 1996 al voor 43 treffers voor Kameroen. Pierre Webó start doorgaans naast hem in de aanval. Hij staat onder contract bij één van de vorige werkgevers van Eto’o: Real Mallorca. Voor Albert Meyong Zé (Sporting Braga) en Paul Alo’o Efoulou (AS Nancy) resten de broodkruimels. Is Eto’o of Webó eens niet beschikbaar, dan mogen de andere twee opdraven in de basis. Samen speelden ze echter nog geen dertig keer voor Kameroen.

DE STERSPELER
In juli vorig jaar vond een zeer opmerkelijke transfer plaats tussen Barcelona en Internazionale. De Catalanen deden afstand van aanvaller Samuel Eto’o, die het seizoen ervoor dertig keer had gescoord in 36 wedstrijden. De Kameroense spits vertrok naar Internazionale en in ruil voor nog eens ruim veertig miljoen bewandelde de één jaar jongere Zlatan Ibrahimovic de weg naar Spanje. Het zorgde voor de nodige verbazing bij voetbalfans. Waarom deed Barcelona een spits weg die zoveel scoorde en bovendien nog lang niet uitgerangeerd was? Josep Guardiola legde het als volgt uit: “Zonder hem hadden we niet zoveel bereikt als dat we vorig jaar gedaan hadden. Ik h