Nog 20 dagen te gaan tot het WK in Zuid-Afrika: Zwitserland

FEITEN EN CIJFERS
WK-deelnemer: Zwitserland
Officiële landsnaam: Schweizerische Eidgenossenschaft
Oppervlakte: 41.284 km²
Populatie: 7.782.900 (94ste ter wereld)
Hoofdstad: Bern
Andere belangrijke steden: Zürich, Genève, Basel
Taal: Duits, Engels, Frans en Romaans
Munt: Zwitserse franc
Voetbalbond: Schweizerischer Fussballverband (SFV)
Opgericht: 1895
Website: www.football.che
FIFA-ranglijst: 26ste

KWALIFICATIEROUTE
Zwitserland plaatste zich op dezelfde dag als Slowakije en Argentinië voor het komende WK. De poule waarin Oranje zich moest kwalificeren was gemakkelijk, maar die van de Zwitsers was ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Griekenland leek aanvankelijk de enige aardige tegenstander, maar toch ging het ook niet allemaal vanzelf tegen Letland, Israël, Luxemburg en Moldavië. Het openingsduel in en tegen Israël eindigde pas zeer laat in een gelijkspel: Ben Sahar redde op de valreep een puntje voor zijn land. Vier dagen later blameerden de Zwitsers zich door kort voor tijd te verliezen van Luxemburg. Gelukkig werd er een maand later wel gewonnen, van Letland. Blaise Nkufo was in de drie eerste wedstrijden overigens iedere keer goed voor een doelpunt.

Na de wat onwennige start ging het ineens stukken beter met Zwitserland. Tegen Moldavië (0-2 en 2-0) en Griekenland (2-0) werd de volle buit binnengehaald, waardoor het land weer meedeed om de bovenste plaatsen. In september vorig jaar hielp Eren Derdiyok zijn land na een achterstand aan een remise tegen Letland, en haalde men opgelucht adem dat ook Griekenland punten liet liggen op bezoek bij Moldavië. De tweede horde tegen Luxemburg werd nu wél goed genomen (0-3) en in de laatste wedstrijd van de kwalificatiecyclus zou een remise thuis tegen Israël volstaan om een startbewijs te ontvangen voor Zuid-Afrika. Zo geschiedde: het treffen eindigde doelpuntloos en Zwitserland eindigde op 21 punten, eentje meer dan de Grieken.

Belangrijk voor de constante prestatie van Zwitserland in de plaatsingsreeks was de totale rust die heerste in de selectie. Het bereiken van plaats twee werd gezien als een mooie uitgangspositie; niemand die verwachtte of eiste dat de ploeg van Ottmar Hitzfeld als eerste zou eindigen. Bovendien sloeg de ervaren bondscoach tussentijds een aanbod af om aan de slag gaan bij een Bundesliga-club. Interessant wapenfeit: negen van de achttien doelpunten die Zwitserland maakte kwamen voort uit dode spelmomenten. Daartussen zat maar één penalty. Reden genoeg voor Spanje, Honduras en Chili om straks ernstig rekening te houden met de vrije trappen van Tranquillo Barnetta en de corners van Alexander Frei.

DE BONDSCOACH
Met Ottmar Hitzfeld, die in januari 61 jaar werd, beschikt Zwitserland over één van de meest ervaren coaches van het toernooi. Ter vergelijking: toen Bert van Marwijk nog niet eens begonnen was aan zijn eerste klus als trainer bij Fortuna Sittard, had Hitzfeld al twee keer de Bundesliga gewonnen met Borussia Dortmund. Hij is qua verdiensten en prestaties een trainer van de orde van Vicente del Bosque (Spanje), Carlos Alberto Parreira (Zuid-Afrika) en Marcelo Lippi (Italië). De uitdaging voor Hitzfeld ligt ‘m in het succesvol presteren met een beperkt voetballand als Zwitserland. Dat wordt vanaf wedstrijd één een stevige klus.

Als prof kende Hitzfeld geen onaardig bestaan. Met FC Basel won de in West-Duitsland geboren oud-spits in de jaren zeventig twee keer de landstitel en één nationale beker. Ook kroonde hij zich in 1973 tot topscorer van het Alpenland door achttien goals te maken. Hij verdiende er uiteindelijk een transfer mee naar VfB Stuttgart. Ook daar vond Hitzfeld makkelijk het net, maar na drie jaar keerde hij weer terug naar Zwitserland. In de jaren tachtig legde hij zich toe op het bestaan als trainer; van FC Zug en FC Aarau (bekerwinst) klom hij op tot Grasshoppers (twee gewonnen bekers), alvorens Borussia Dortmund aan zijn jasje trok.

In Dortmund zette hij een uiterst sterke ploeg neer, met als absoluut hoogtepunt de winst van de Champions League in 1997. Zoals het wel meer succestrainers vergaat, verkaste Hitzfeld toen naar Bayern München. Ook met de recordkampioen grossierde hij in prijzen: vijf landstitels (1999, 2000, 2001, 2003 en 2008), drie bekers (2000, 2003 en 2008), opnieuw de Champions League (2001) en een wereldbeker (2001). Uiteindelijk zou der General verkozen worden tot beste trainer aller tijden bij Bayern en in de complete Bundesliga. Nadat Jürgen Klinsmann hem in Beieren opvolgde, ging Hitzfeld de uitdaging bij Zwitserland aan.

HET TEAM
Zwitserland is zeker niet het lelijke eendje van dit WK. Het team wordt bevolkt door spelers die bij de Europese subtop hun brood verdienen of, toegegeven, bij de wat kleinere clubs in Duitsland of Italië. De positie in het doel wordt straks ingenomen door Diego Benaglio. De 26-jarige keeper van VfL Wolfsburg won vorig jaar de Bundesliga met zijn team en kan na het WK waarschijnlijk hogerop. Niet geheel verrassend wordt hij hier en daar genoemd om te vertrekken naar Bayern München, als opvolger van Hans-Jörg Butt. De defensieve linie die Benaglio voor zich ziet, bestaat dikwijls uit Stephan Lichtsteiner (Lazio), Philippe Senderos (Everton), Steve Von Bergen (Hertha BSC) en Ludovic Magnin (FC Zürich). Ook Reto Ziegler (Sampdoria) en Patrick Müller (AS Monaco) staan op het lijstje met kandidaten voor die positie. Johan Djourou (Arsenal) werd niet geselecteerd en Christoph Spycher (Eintracht Frankfurt) viel recent geblesseerd af.

Op het middenveld en de vleugelposities komen we ook enkele bekende namen tegen. Allereerst Hakan Yakin (FC Luzern), met tachtig caps een zeer ervaren kracht. Daarnaast streed Tranquillo Barnetta (Bayer Leverkusen) met zijn team nog redelijk lang mee om de bovenste plaatsen in de Bundesliga. Gökhan Inler (Udinese) mag zich verheugen in de belangstelling van verschillende topclubs, Benjamin Huggel (FC Basel) completeert het rijtje kanshebbers voor een plaats in de basis. Daarachter moeten Marco Padalino (Sampdoria), Valon Behrami (West Ham United) en Gelson Fernandes (Saint-Étienne) proberen hun minuten mee te pakken.

Alexander Frei (FC Basel) speelt straks zijn vierde grote toernooi. Na Euro 2004 (geen goals), het WK 2006 (doelpunten tegen Togo en Zuid-Korea) en het voor hem persoonlijk dramatisch verlopen Euro 2008 is hij er in Zuid-Afrika opnieuw bij. FC Twente-spits Blaise NKufo (29 caps, zeven goals), die na het toernooi Europa verlaat en naar Seattle Sounders in de Verenigde Staten vertrekt, hoopt zijn goede serie in de kwalificatiereeks een vervolg te kunnen geven. Ook Eren Derdiyok (Bayer Leverkusen) en Marco Streller, ploeggenoot van Frei in Basel, maken aanspraak op speeltijd. Oud-PSV’er Johan Vonlanthen (FC Zürich) w