Steven Defour; brug van België

De haren staan strak in model, de trendy zonnebril van Ray-Ban bungelt trots tegen het fraaie overhemd en een zelfverzekerde blik vult zijn gelaat. De Porsche is met een soepele bocht even daarvoor een parkeervak ingereden van stade Sclessin. Hij die richting het stadion loopt is de hoop van een gehele natie, niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Het is Steven Defour, de brug van België.

Een duidelijke glimlach verraad het plezier dat Defour heeft tijdens de warming-up. Samen met teamgenoot Igor De Camargo wordt er een balletje hooggehouden en wordt er afsluitend een positiespelletje gespeeld. De Camargo, Milan Jovanovic, Sébastien Pocognoli, Defour en Victor Ramos staan in een ruime cirkel. Man in het midden is Axel Witsel. De bal gaat rond en het wordt direct duidelijk wie de leider is in deze groep. Defour, hij geeft aanwijzingen, is verbaal aanwezig en is zelf altijd aanspeelbaar, om vervolgens altijd de juiste oplossing te zien en uit te voeren.

Voor Defour, die 15 april jongstleden 22 jaar werd, was het alweer zijn vijfde jaar als basisspeler van een club in de hoogste divisie van het Belgische betaalde voetbal. Daarnaast was het het derde seizoen als aanvoerder van 'de Rouches' en onder zijn leiding werd Standard Luik tweemaal achter elkaar landskampioen. Helaas was Defour afgelopen jaar meer geblesseerd dan fit, duidelijk te zien aan het Standard Luik. Ze misten hun leider en hun brug, ze misten de allesbepalende brug die aanval en verdediging regelt.

Want dat is Defour. Hij is dé leider van Standard Luik. En hij is dé brug die het gat tussen aanval en verdediging dicht. Hij is die brug die gesloten is als er aangevallen moet worden, ook is hij die brug die open is als er moet worden verdedigd. Met zijn verbale eigenschappen en zijn natuurlijke leiderschap maakt hij duidelijk aan de ‘weggebruikers’ dat vooruit rijden nu niet kan, want dat zou zelfmoord kunnen zijn, doorrijden bij een open brug. Doorrijden met het risico dat je in het kanaal valt dat ‘de counter’ heet.

Een belangrijke schakel om niet in dat ‘kanaal’ te belanden, is dus Defour. Het ‘rondootje’ ging lekker, generatiegenoot en medetoptalent Witsel werd dol gespeeld en Defour was eindelijk pijnvrij, Steven had zin in een ‘lekkere pot voetbal’. Ook de 25.000 man in het stadion hadden er zin in, want ‘hun’ Standard had eindelijk die o zo belangrijke ‘brug’ terug en met deze brug zou het complete elftal weer naar behoren kunnen voetballen.

Zij die er zin in hadden zagen, even voor zes in de avond, Defour richting de middencirkel lopen. Het overhemd en Ray-Ban zonnebril had hij nu niet bij zich, zijn zelfverzekerde blik wel. Dit zagen ook scheidsrechter Joeri Van De Velde en mede-aanvoerder Nico Van Kerckhoven. De daaropvolgende toss werd gewonnen door Defour en de wedstrijd werd opgang gefloten. Het was zondagavond 14 februari 2010 omstreeks 18:00 en Jovanovic en De Camargo hadden het duel op gang gerold.

Direct was zichtbaar dat Standard gebrand was op een goed resultaat. Het voelde de steun van een volgepakt Sclessin en het voelde de aanwezigheid van ‘brug’ Defour. Eindelijk was hij er weer bij, om in dit geval, het Westerlo van Jan Ceulemans hun Waterloo te bezorgen. Een makkelijke klus, zo leek het te worden, na de vroege (onterechte) rode kaart voor Van Kerckhoven. Maar niks bleek minder waar. Hoewel de rode kaart nooit positief kon zijn voor Westerlo, bleek dit wel dé ultieme smoes om totaal niet meer aan aanvallen te denken; alles werd op de verdediging gegooid en er werd gegokt op de counter. Gelukkig was Defour terug.

Want vol op de aanval spelen zoals sommige ‘wagens’ dat nu wouden gaan doen, was geen optie. Dan was het namelijk wachten op die dodelijke rit richting ‘de counter’. Nee, Defour bepaalde anders, Defour zag dat rustig combinerend er wel wat moest worden gevonden, want ze hadden immers een mannetje meer. Dus een hoog baltempo, veld breed houden en maar zoeken, zo moest Westerlo wel worden verslagen. En zo werd Westerlo verslagen. ‘Brug’ Defour bepaalde dat vol richting het doel van Westerlo scheuren, geen zin had en liet de ploeg ‘temporiseren’. Het resultaat was een nipte 1-0 overwinning.

Toen de overwinning binnen was, de haartjes weer in model waren gebracht, de Ray-Ban weer vrolijk tegen het overhemd bungelde en de man in kwestie zijn Porsche soepel weg liet rijden werd duidelijk dat een ‘arrogante Vlaming’ in het ‘arme’ Wallonië zeker populair kan zijn. Jongetjes lopen trots met het ‘Defour-shirt’ aan en ouderen spreken vol lof over de ongekende toewijding aan Standard luik. Jong en oud, ze houden allemaal van Defour. Een Vlaamse politicus heeft niet voor niets gezegd dat als Defour de gesprekken zou leidden tussen de Vlamingen en Walen ‘er binnen no-time een oplossing zou zijn voor de verdeeldheid in het land’.

En daar heb je direct het grootste probleem van de Belgen te pakken. Verdeeldheid. Niet alleen in het land, maar ook in de nationale ploeg. Voetballers uit Wallonië klitten namelijk altijd samen en hebben toch wat tegen die ‘arroganten uit Vlaanderen’. En door deze opstelling zijn de Vlamingen weer wat tegen de Walen en zo ontstaat dus die groepsvorming in de ploeg. Die groepsvorming heeft indirect dus ook zijn weerslag op het land. Niet dat als de nationale ploeg één groot geheel is dat België dat ook ineenkeer is, maar het zou absoluut helpen. En daarom is Defour misschien, nee ik weet het zeker, heel erg belangrijk voor de ‘Rode Duivels’ en voor België. Voetbaltechnisch voegt hij uiteraard wat toe, maar dat niet alleen. Hij is de brug die de Vlamingen en de Walen bindt. Hij is de onmisbare schakel in de ploeg. Om de verdediging en de aanval te regelen en om de Vlaming en de Waal bij elkaar te houden.

Defour, zet je dure Ray-Ban maar weer tegen je fraaie overhemd aan. Het ‘arme’ Wallonië heeft het je al vergeven. Wees voor hun die brug, die laat zien dat een ‘arrogante Vlaming’ óók een hart kan hebben voor Wallonië. Steven, je bent een brug in Luik en een brug in België. Wordt de brug naar het EK voor België.