Van Feyenoord naar Kosovo: ‘Dan speel je ineens in het Santiago Bernabéu’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Simon Loshi, die deze maand een transfer naar de Kosovaarse landskampioen KF Feronikeli Drenas maakte.

Door Chris Meijer

Al sinds zijn vijfde kwam Simon Loshi in Kosovo, voor vakanties en familiebezoeken. Maar toen hij eerder deze maand voet op Kosovaarse bodem zette, voelde het toch enigszins anders. “Iedereen kijkt ineens anders naar je, omdat je hier komt voetballen. Het was altijd: hé, dat is die jongen die bij Feyenoord voetbalt. Dat is nu veranderd. Ze zijn er wel trots op, dat vooral. Aandacht is er genoeg, omdat voetbal hier alles is. In Nederland hebben we duizenden voetballers, maar in Kosovo zijn er maar een paar”, zo legt hij uit. Voor de buitenwacht komt het misschien enigszins als een verrassing dat Loshi de overstap naar Kosovo maakt, maar voor hem zelf lag een avontuur in Oost-Europa voor de hand. Toch beaamt de negentienjarige vleugelverdediger dat hij een aantal jaar geleden niet had voorzien dat hij nu in de Kosovaarse competitie zou spelen.

Loshi, geboren in Tilburg met Kosovaarse roots, speelde de eerste jaren van zijn carrière voor Willem II, waarna Feyenoord hem in 2009 op negenjarige leeftijd naar Rotterdam-Zuid haalde. Uiteindelijk speelde hij tien jaar in de jeugdopleiding van de Rotterdammers, tot hij afgelopen zomer te horen kreeg dat hij moest vertrekken. “Natuurlijk komt dat hard aan. Je hebt daar eigenlijk alles, ik was een mannetje in de kleedkamer omdat ik er al zo lang zat. Dat zoiets dan wegvalt, voelt als een klap. Ik heb tien jaar bij Feyenoord gespeeld en dan droom je ervan om De Kuip te halen. Maar ja, wie weet, ieder heeft zijn eigen pad. Zeg nooit nooit”, glimlacht Loshi. Hij koos ervoor om naar ADO Den Haag te verkassen, waar hij in de afgelopen zes maanden tot acht optredens voor het beloftenteam in de Derde Divisie kwam. Toch wist Loshi nooit het geluk en het plezier te vinden in de Hofstad.

“Ik had gewoon geen plezier en dan wordt het niet gemakkelijker. De reisafstand vanuit mijn woonplaats Breda ging me bijvoorbeeld ook tegenstaan, daardoor kwam ik dan weleens te laat. Als je er daardoor naast komt te staan, krijg je er nog minder zin in. Het stapelt zichzelf op. Dat lag eigenlijk helemaal aan mezelf, het was niet zo dat trainers me slecht behandelden. Ik had een hele goede band met de trainer Virgilio Teixeira, het lag absoluut niet aan hem. Hij zag hoe het zat en dat waardeer ik wel. Het vertrouwen in mezelf viel een beetje weg. Dat was heel moeilijk om weer op te pakken. Ik heb dagen zitten nadenken, van: moet ik stoppen of doorgaan? Ik heb veel met mijn moeder overlegd en om eerlijk te zijn: ik wilde stoppen. Als mijn moeder me niet had overgehaald, was ik waarschijnlijk gestopt. Ze is een sterke vrouw”, vertelt Loshi. Via een zaakwaarnemer hoorde hij over de interesse van een Kosovaarse club ‘die groeiende is’. Loshi hakte de knoop door, bereikte met ADO Den Haag een overeenstemming over een snel vertrek en zette uiteindelijk begin deze maand zijn handtekening onder een contract tot het einde van dit seizoen bij Feronikeli Drenas.

De Kosovaarse IPKO Superliga is geen onbekend terrein voor Loshi, daar hij de competitie de afgelopen jaren op de voet volgde. “Niet zoals ik de Premier League volg, maar ik wist wel altijd hoe de ranglijst eruit zag en ik keek de topwedstrijden live. De rest hield ik een beetje op Livescore bij.” Dat Feronikeli met een ambitieus plan op de proppen kwam, overtuigde hem om voor een overstap naar Kosovo te kiezen. De club uit Glogovac pakte vorig seizoen de Kosovaarse dubbel en speelde in het begin van het seizoen in de voorronde van de Champions League. Feronikeli overleefde de allereerste fase van de kwalificatiecyclus door op een mini-toernooi van Lincoln Red Imps uit Gibraltar en FC Santa Coloma uit Andorra te winnen. The New Saints uit Wales maakte vervolgens echter in de eerste voorronde een einde aan de Champions League-campagne, waarna Slovan Bratislava de weg naar de Europa League versperde.

De komende jaren wil Feronikeli echter ook op het Europese podium stappen zetten en om dat te bereiken, wordt er sinds dit seizoen zowel op als buiten het veld met buitenlandse invloeden gewerkt. Trainer Agim Sopi en adviseur Albert Bunjaki werkten eerder voornamelijk in Zweden, maar deden in november 2019 hun intrede bij Feronikeli. “Ze wilden graag met meerdere buitenlandse mensen Europese ideeën naar het Kosovaarse voetbal brengen. Met zo’n beleid kan je je wel onderscheiden. Het kost tijd, het kost geld. Maar ja, om uiteindelijk iets te bereiken, moet je investeren. Ik merk honderd procent dat dit een topclub in Kosovo is. In het nieuws gaat het alleen maar over Feronikeli. Er wordt een nieuw stadion gebouwd met het geld dat ze hebben gewonnen. Alles draait om de landskampioen. Als je kampioen bent, zorgt dat ook voor meer aandacht. Het moet dan weer bewezen worden.”

De landskampioen van Kosovo mag sinds het seizoen 2016/17 deelnemen aan de eerste voorronde van de Champions League, doordat het land een kleine vier jaar geleden lid werd van de UEFA en FIFA. “Laten we eerlijk zijn: Kosovo is nog een beginnend voetballand. Ik kom hier al sinds mijn vijfde en voetbal is hier alles. Het is gewoon dé sport, alleen we hebben nooit een weg gekregen om bij de FIFA te komen. Als je vroeger kampioen werd, kon je geen Champions- of Europa League spelen. Nu strijd je echt voor de plek in de Champions League, dat is een stimulans. Ook als club, want de Champions League betekent meer geld. Bovendien is het aantrekkelijker voor buitenlandse spelers. De mensen hier zien ook dat er buitenlandse spelers naar Kosovo komen, dat vinden ze interessant. Daar komt men naar het stadion voor. Maar er leeft ook een gedachte van: jij komt uit het buitenland? Laat het maar zien! Het is altijd grappig: in Nederland word ik een buitenlander genoemd, maar hier word ik ook een buitenlander genoemd. Ik voel me hartstikke Nederlands en Kosovaars. Er bestaat wel een bepaalde druk voor buitenlandse jongens, dat is ook voor mij wel zo.”

“Maar er is in Kosovo zelf ook zóveel talent. Ik heb vroeger weleens voetbal gekeken in Kosovo en dat was alleen maar rennen en vliegen. Wij trainen nu zoals dat bij Feyenoord en ADO gebeurt: positiespel, passen en trappen, partijtjes. Écht voetbalgericht. Om eerlijk te zijn: ik zie hier soms dingen beter gaan dan in Nederland. Gewoon als je kijkt naar de kwaliteiten van spelers. Het moet alleen gepolijst worden. Dat krijg je als je net begint, hè. Er werd niks met het talent gedaan. Maar dat ik nu onderdeel mag zijn van het plan om daar wél wat mee te doen, vind ik voor mezelf en de mensen hier echt prachtig”, vervolgt Loshi. Hij heeft van de club een appartement in hoofdstad Pristina gekregen, dat op circa twintig minuten van het Rexhep Rexhepi Stadion van Feronikeli ligt. “Ik kan de taal en ik ben hier bekend met de plekken, dat scheelt allemaal behoorlijk. Natuurlijk zie ik dit als een stap vooruit. Je laat wel je familie achter, maar je wordt ouder en moet verder in het leven. Je kan niet blijven hangen.”

Loshi ziet het nodige sportieve perspectief bij Feronikeli, dat momenteel de vijfde plaats in de Kosovaarse competitie bezet. “Ik heb zeker niet zoiets van: we zien wel, ik heb er goed over nagedacht. Als club willen we weer voorronde Champions League halen en dat is toch een ander podium, dus vanuit daar kan er zomaar wat gebeuren. Je weet het nooit, hè. Niemand verwachtte dat Leicester City kampioen werd. Snap je wat ik bedoel? Niemand verwacht dat wij de Champions League halen. Maar stel dat we drie mindere tegenstanders loten. Dan zit je ineens in de groepsfase, hoe gek dat ook klinkt. Sommigen achten het misschien onmogelijk, maar het is mogelijk. Dan speel je ineens in het Santiago Bernabéu.”

Het uiteindelijk doel van Loshi is duidelijk: doorgroeien richting het nationale team van Kosovo. “Dat zou mij en mijn familie heel trots maken. Ik denk dat ik door deze stap een stukje dichterbij ben gekomen, omdat je toch in het land zelf bent. Je bent gehaald vanuit het buitenland, dan word je interessant en komt er meer aandacht”, glimlacht hij. Kosovo eindigde in Groep A van de kwalificatiecyclus voor het EK als derde achter Engeland en Tsjechië. Door de prestaties in de Nations League werd een plaats in de play-offs afgedwongen. Noord-Macedonië vormt de eerste horde naar het eerste eindtoernooi ooit, waarna in een eventuele finale een ontmoeting met Georgië of Wit-Rusland wacht. “Ze hebben heel veel mensen verrast, denk ik. Door het nationale team kijken mensen anders naar Kosovo, ze hebben bijvoorbeeld een prachtige wedstrijd gespeeld tegen Engeland (5-3 nederlaag, red.). Toen zag ik overal op internet staan: Kosovo dit, Kosovo dat. Het maakt de mensen heel trots. Want ze hebben hier heel veel dingen slechte dingen meegemaakt, het is niet zo heel lang geleden oorlog geweest. Om dan te zien dat de kinderen van de mensen die de oorlog hebben meegemaakt voor het nationale elftal spelen en dat soort dingen kunnen bereiken, is prachtig.”