Van Nederlandse amateurs naar Süper Lig: ‘Op EK juich ik gewoon voor allebei’

Nederlandse profvoetballers zijn overal ter wereld te vinden; van de illustere Premier League of LaLiga tot aan de allerkleinste competities. Zodoende is er minimaal één Nederlander actief in elk van de 24 landen die aan het EK deelnemen en met hen zoomen we in op de sfeer, de EK-selecties, hun eigen ervaringen en nog veel meer. In aflevering 1 vertelt de in Limburg opgegroeide Dogan Gölpek over zijn ervaringen in Turkije. Hij werd op zijn achttiende afgeschreven bij Fortuna Sittard en speelt nu tot zijn eigen verbazing in de Süper Lig.

Door Thijs Verhaar

“Natuurlijk zijn ze in Turkije op hun hoede voor spelers als Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt en zo, maar het komt niet slecht uit dat Virgil van Dijk er niet bij kan zijn”, analyseert de 26-jarige buitenspeler van Konyaspor. Een schuldbewuste grijns tekent rond zijn mond als hij de opmerking krijgt dat dat geen populair standpunt is in Nederland. “Natuurlijk had ik hem geen blessure gegund en ik hoop ook dat Oranje heel ver komt, maar ik zeg het vooral als fan van het Turkse elftal”, aldus Gölpek. “Ik juich gewoon voor allebei de landen. Maar als ze dan tegen elkaar moeten, scheelt het enorm dat een fantastische voetballer als Van Dijk moet ontbreken. Ik bedoel het dus als een heel groot compliment. Ik denk echt dat fans van 23 landen er momenteel zo over denken, haha.”

Gölpek werd geboren in het Brabantse Bergen op Zoom, maar verhuisde al op zeer jonge leeftijd naar Maastricht. Hij groeide op bij MVV en Fortuna Sittard, waar hij een overduidelijk hoorbare Limburgse tongval ontwikkelde. Met zijn verrichtingen op het veld schopte hij het bovendien tot de A1 van Fortuna, maar de stap naar het profvoetbal bleek destijds net een brug te ver. Een vroegtijdig einde van zijn loopbaan leek in de ogen van Gölpek al een uitgemaakte zaak, maar zijn vader besloot anders. “Hij schreef me op mijn achttiende in bij de amateurclub SV Meerssen en zei dat ik daar maar heen moest gaan. ‘Ga weer lekker voetballen. Dan zie je wel hoe ver je komt als je weer met plezier op het veld staat’”, sprak Gölpek senior destijds.

Het bleek een gouden advies. Hij zette zijn zoon op een spoor dat zou leiden tot aan de Turkse Süper Lig, al konden ze dat toen allebei niet vermoeden. De buitenspeler maakte zijn goaltjes in de hoofdklasse, dribbelde meer en meer tegenstanders voorbij en kroonde zich in zijn vierde seizoen zelfs tot kampioen, hetgeen hem op belangstelling van zijn oude club MVV kwam te staan. “Het was een kinderdroom van mij om daar de profs te halen en met een omweg lukte het op mijn 23e. Ik heb uiteindelijk bijna vijftig wedstrijden in de Keuken Kampioen Divisie gespeeld, zij het vaak als invaller. Het was niet echt super wat ik toen liet zien, maar ik ben er wel trots op dat ik het Nederlandse profvoetbal heb gehaald. En het is ook een opstap naar veel meer gebleken, want nu speel ik mooi in een topcompetitie.”

Wederom was het zijn vader die hem een zetje in de juiste richting gaf. Op zijn advies nam Gölpek contact op met de Turks-Nederlandse manager Hakan Ardic, die in hem een waardevolle aanwinst zag voor 1922 Konya. Die ploeg voetbalt op het derde niveau van Turkije en wordt gezien als het kleinere broertje van het in dezelfde stad actieve Konyaspor. “Ik ben erg dankbaar dat Hakan dat voor mij kon regelen en dat hij mij altijd steunt. Dat is heel belangrijk voor mij. Er spelen veel jonge talenten uit de regio die allemaal hopen dat ze op de radar komen van Konyaspor. Voor mij was dat bij mijn overstap helemaal niet aan de orde met mijn leeftijd en achtergrond, maar het is me door mijn sterke tweede seizoen toch maar mooi gelukt”, klinkt het trots. Halverwege het seizoen liet de toenmalige coach van Konyaspor aan het bestuur van Konya 1922 weten dat hij Gölpek graag wilde hebben en hij zette dat zelfs door toen de aanvaller in november eerst corona opliep en vervolgens een scheurtje kreeg in de binnenband van zijn knie. “Daarmee gaf hij me heel veel vertrouwen.”

In alle eerlijkheid geeft Gölpek ruiterlijk toe dat hij in eerste instantie vooral wordt gezien als een breedteversterking, maar dat weerhoudt hem er niet van om keihard voor zijn kans te vechten. “Als je in Turkije corona oploopt, moet je minimaal veertien dagen in quarantaine. Daarom willen de clubs in de Süper Lig graag een wat grotere selectie en ik kwam in beeld als extra buitenspeler. Helaas voor mij werd de trainer een maand na mijn komst ontslagen wat het nog moeilijker maakte om speeltijd af te dwingen, maar ook zijn opvolger toont veel vertrouwen in mij. Hij ziet hoe hard ik werk op de training en beloofde me dat ik een kans zou krijgen zodra we wat meer afstand hadden genomen van de degradatiestreep. Uiteindelijk heb ik in de drie laatste duels in mogen vallen, dus ben ik nu echt een Süper Lig-speler.”

Zijn stem slaat even over als hij vertelt dat zijn vader dat niet meer mee heeft kunnen maken, want zijn grootste fan is vorig jaar overleden. “Hij heeft me nog wel in Turkije zien voetballen, maar niet in de Süper Lig. Ik hoop maar dat hij het ergens van boven meekrijgt. Dat zou ik heel mooi vinden”, klinkt het zacht. “Als hij me niet naar Meerssen had gestuurd, had ik dit allemaal nooit meegemaakt. Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor”, stelt de 26-jarige. Gölpek krijgt in Konya geregeld familie van zijn vader kan over de vloer, die hem in zijn plaats hartstochtelijk steunen. “Ze wonen allemaal op twee uur afstand. Dat klinkt ver voor Nederlandse begrippen, maar in een groot land als Turkije is dat heel anders. “We hebben veel contact met elkaar en zoals alle Turken zijn zij ook super fanatiek.”

Turkije zit tijdens het EK in Groep A ingedeeld bij Italië, Zwitserland en Wales. Gölpek is van mening dat de volgende ronde haalbaar moet zijn. “Als nummer twee achter Italië zou het kunnen en daarna ben je afhankelijk van de loting”, stelt hij. “Turkije heeft een goede verdediging met jonge talenten als Ozan Kabak, Caglan Söyüncü en Merih Demiral en voorin doet Burak Yilmaz het fantastisch. Ik vind het echt mooi om te zien hoeveel het hem doet om voor zijn land te spelen”, prijst Gölpek, die daarnaast hoge verwachtingen heeft van AC Milan-middenvelder Hakan Calhanoglu. “Als hij de juiste vorm te pakken heeft, kan hij het verschil maken. Hij is een heel mooie speler en ik kijk natuurlijk ook graag naar Cengiz Ünder van AS Roma. Hij heeft bij Leicester City geen topseizoen gedraaid, maar blijft een bijzondere voetballer en speelt op dezelfde positie als ik.”

Gölpek verblijft tijdens de groepsfase nog tijdelijk bij zijn familie in Nederland en meldt zich daarna weer bij zijn club voor de voorbereiding op het nieuwe seizoen. “Nu loop ik dus in Maastricht rond en kan ik tegen mensen die mij uit het oog verloren zijn zeggen dat ik in de Süper Lig voetbal. Dat zijn mooie gesprekken, haha. Natuurlijk ben ik tijdens het seizoen al door veel oude bekenden gefeliciteerd, maar ze waren eigenlijk een week te laat. Zij zagen op LiveScore en Transfermarkt en zo dat ik inviel tegen Trabzonspor, maar ik deed drie dagen eerder tegen Göztepe ook al een minuutje mee”, glimlacht de aanvaller. De teller staat voor hem dus reeds op drie officiële optredens, al is het onduidelijk of het daarbij blijft of niet. “De club krijgt een nieuwe voorzitter en dan verandert er altijd veel, maar ik heb in ieder geval nog een jaar contract waar ik heel trots op ben.”

De buitenspeler put ook kracht uit het feit dat hij per invalbeurt meer minuten mocht maken. Hij ging van 1 naar 6 en 26. “Dat zegt natuurlijk ook wel iets over het vertrouwen van de trainer. En ik ben vaker boven komen drijven als anderen er niet in geloofden. Ik ga straks gewoon weer gigantisch hard mijn best doen, maar eerst lekker genieten van het EK. De groepsfase kijk ik in Nederland met vrienden en de knock-outfase in Konya. Dat wordt echt een gekkenhuis als Turkije er dan nog in zit”, weet Gölpek uit ervaring. Hij was er vroeger als kind al eens tijdens een eindtoernooi en herinnert zich nog hoeveel vlaggen er overal hingen. “Sowieso hangen er altijd al Turkse vlaggen op straat omdat mensen heel trots zijn op hun land, maar dan al helemaal. De mensen hebben nu ook eindelijk weer iets meer vrijheid omdat de coronamaatregelen inmiddels iets minder streng zijn, dus de timing is perfect. Als je iemand daarom een finale gunt, is het Turkije wel. En dan het liefst tegen Nederland natuurlijk.”