We're going up!

Reading FC. Op 21 april 2012 werd het kampioenschap van the Championship in de wacht gesleept. Een prestatie van formaat. Wat is het verhaal achter deze club? En achter Nederlands supporterschap voor deze vereniging? Een nadere kennismaking.

Ken je het gevoel, dat relatief kleine impulsen een onwaarschijnlijk positief gevoel bij een club kunnen opwekken? Ik doel niet op het winnen van prijzen, waarmee clubs al jarenlang een hoeveelheid aan fans (lees: successupporters) genereren. Ik doel op de stripboeken van Roel Dijkstra, waar ik als kind verknocht aan was. Het betroffen de meest onrealistische voetbalverhalen en –tekeningen. Maar zolang je jezelf kon visualiseren in de voetbalacties van Roel, werd je dolgelukkig. Je waant jezelf als supervoetballer, totdat je om je heen kijkt en beseft dat je maar een boekje zit te lezen. Roel speelde op een dag met of tegen Reading FC, ik weet het niet meer zo goed. De blauwwitte shirts staan nog wel helder op mijn netvlies. Het is vrijwel nergens op gebaseerd, maar die club kreeg mijn sympathie. Een onverklaarbaar proces, wat er toe heeft geleid dat ik The Royals al jarenlang volg.

Dat volgen kan lastig zijn als je cluppie op een lager niveau in het buitenland acteert. Maar, een club kies je niet. Een club kiest jou. Uitverkoren. Even terug in de tijd. Na een aantal verdienstelijke jaren in The Championship, presteerde Reading het onmogelijke in het seizoen 2005/2006. Reading behaalde 106 punten (!) in het seizoen, waarmee het zich, met zes speelronden te gaan, tot kampioen kroonde. Het puntenaantal betekende een record. De zegetocht zette zich voort in het daaropvolgende seizoen. Met een achtste plaats, kwam Reading een teenlengte tekort voor plaatsing voor de UEFA Cup. Het daaropvolgende seizoen eindigde in mineur. De ontzetting was groot toen Fulham zich veilig speelde met een Houdini-act. Reading degradeerde op doelsaldo. Daarna plaatste Reading zich in de Championship twee van de drie keer voor de promotie Play-offs. Ze werden uitgeschakeld door respectievelijk Burnley (2008/09) en Swansea City (2010/11). Laatstgenoemde gebeurde in een ontketende finale op Wembley (2-4).

Coach Brian McDermott gaf recentelijk aan dat zijn team veel last had van mentale naweeën van deze finale. Daarnaast verloren ze sterspelers Matt Mills (Leicester City) en Shane Long (West Brom). Dit had zijn uitwerking op de prestaties: na zes wedstrijden stonden ze op een trieste 23e plaats. De resultaten werden iets beter, maar zeer mondjesmaat. Bij het aanbreken van de winterstop bevond Reading zich onderin de subtop. De ploeg raakte plots in een schwung. Dit resulteerde in twintig zeges in 25 wedstrijden. Met deze buitengewone reeks maakten ze meer dan twintig punten goed op Southampton. Als klap op de vuurpijl versloegen ze deze titelconcurrent met 1-3 in het St Mary’s Stadium. De titel werd veilig gesteld op 21 april. Reading had het wederom voor elkaar gekregen. Vol trots werd door menigeen aangekondigd: ‘We’re going up!’.

Het is duidelijk dat ik het meer over het team heb, dan over het individu. Dat is namelijk de kracht van de Royals. Dit wordt geïllustreerd door het feit dat er zich maar één speler van Reading in het PFA Team of the Year bevindt: Ian Harte, de Ierse linksback die men vooral kent dankzij zijn Leeds United periode. Het was mooi om te zien hoe de spelers het team aanprijsden op Twitter. Ze gaven stuk voor stuk aan trots te zijn om deel uit te maken van een club met zulke fantastische mensen. Dat maakt dit Reading zo sterk.

Ik hoor jullie je toch afvragen: op wie moet ik bij Reading gaan letten, volgend jaar in de Premier League? Ik zal wat spelers uitlichten, ondanks dat men goed op de teamchemie moet letten. Allereerst keeper Adam Federici. Deze Australiër heeft zich onderscheiden met katachtige reflexen en daarnaast heeft hij een uitstekende trap. Met Alex Pearce en de Let Kaspars Gorkšs heb je een ijzersterk centraal duo. Linksback Harte is ontzettend belangrijk geweest met zijn gouden linker. Op het middenveld hebben ze werkers in het centrum en met Jimmy Kébé en Jobi McAnuff beweeglijke flankspelers. Jason Roberts is een ijzersterke beer in het centrum, die goed ondersteund wordt door Noel Hunt. Roberts versterkte de selectie in de winterstop en heeft laten zien dat hij van grote waarde kan zijn. Met de breedte van de selectie is ook niets mis. Topscorer Adam Le Fondre (twaalf doelpunten) heeft zich ontpopt als een ware supersub. Zelfs mascotte Kingsley doet zijn best om zich te onderscheiden.

Volgend seizoen zal duidelijk worden of het succes zich door kan zetten in de Premier League. Nog belangrijker: heeft Reading de potentie om uit te groeien tot een club die structureel in de hoogste divisie uitkomt? Als het aan voorzitter, zakenman en geldschieter John Madejski ligt wel. Het stadion is overigens naar hem vernoemd. Ik ben er vorig jaar geweest. Een aanrader.

Wat er ook gebeurt met Reading, ik blijf mijn sympathie houden. Evenals mijn broertje, die misschien nog wel een grotere obsessie heeft voor de club uit Berkshire. Volgend seizoen zitten we klaar voor de buis, want Reading komt weer op de televisie. Nu het hoogste niveau bewerkstelligd is, wordt het weer makkelijker om de club te volgen. Ook voor jullie!

Veel mensen verklaren ons voor gek. Ze vragen ‘Reading, wat is dat nou weer?!’ of spreken het uit als ‘Rieding’ en vragen ‘Huh? Lezen?’. Het maakt ons niet uit. Dankjewel Roel!