Zelfs de Duitsers zijn niet meer te vertrouwen in het voetbal

Ook vorige week circuleerde andermaal veelvuldig de naam van Wolfgang Niersbach als één van de topkandidaten voor de functie van president bij de UEFA. Dat gebeurde in Nyon, tijdens de zitting van de 54 Europese landen over de benarde positie van Michel Platini. Unaniem schortten alle leden het definitieve oordeel over de geschorste Fransman op tot half november.

Een dag later trok de Engelse bond (FA) desondanks de steun in voor de kandidatuur van Platini voor de opvolging van Joseph Blatter. Dat verbaasde de buitenwereld, maar weerlegde tevens verlaat de zogenaamde unanimiteit op de bijeenkomst in Nyon. Met name de Franse en Italiaanse media hadden al verklapt dat er een ware oorlog had gewoed tijdens de verhitte discussie over de verbannen voorzitter van de UEFA.

Niet alleen de Engelsen, maar ook de Duitsers en Italianen ventileerden luid en duidelijk hun twijfels over de integriteit van Platini. Al dan niet bewust meegesleurd door Blatter in zijn vrije val maar mogelijk net zo happig op smeergeld als de voorzitter van de FIFA. Ook de Russen gingen stevig tekeer, maar de tirade van Vitaly Mutko was vooral bedoeld ter afleiding van de kritiek op het WK 2018.

Diezelfde Mutko profileerde zich inmiddels als één van de drie gegadigden voor het leiderschap bij de UEFA, samen met Niersbach en de Spanjaard Ángel Vilar. Juist of niet juist, maar de naam van Michael van Praag viel nergens te bespeuren in het buitenland. Wellicht kan dat nog komen, want ineens blijkt ook de bijna 65-jarige Niersbach verdacht. Dankzij Der Spiegel, dat vorige week een lijvig en goed gedocumenteerd verhaal publiceerde over het gekochte WK 2006 in eigen land.

De heren Franz Beckenbauer, ene Fedor Radmann en ook Niersbach zouden met zwart geld voldoende stemmen hebben geronseld om op 6 juli 2000 in Zürich tijdens de keuze van de 24 leden Zuid-Afrika nipt te verslaan. Weliswaar geen verrijking van de organisatoren zelf, maar wel dubieus en weer eens in de sfeer van steekpenningen. Het trieste is dat dergelijke verdenkingen al decennialang bij bijna elke aanwijzing van zulke prestigieuze toernooien opduiken en zo goed als zeker waar blijken te zijn.

De harde aantijging in Der Spiegel draait voornamelijk om Robert Louis Dreyfus. Een in Parijs geboren Fransman, later Zwitser en afkomstig uit een schatrijke familie. Een avonturier, die in de negentiger jaren zowel Olympique Marseille als adidas opkocht van de in nood verkerende Bernard Tapie. De in Duitsland gevestigde firma in sportartikelen had alle belang bij een WK in eigen land. Alleen al qua inkomsten uit tv-rechten in Europa zou dat zo’n slordige 250 miljoen marken extra ophoesten.

Deze Dreyfus schoof de Duitse organisatie een zwarte kas toe van 10,3 miljoen Zwitserse franken (toen 13 miljoen mark, nu 6,7 miljoen euro). Ruim voldoende om de vier stemmen uit Azië om te kopen om in geen geval Zuid-Afrika te begunstigen voor 2006; dat zou dan vier jaar later worden goedgemaakt. Beckenbauer was in 1998 benoemd tot opperhoofd van het bid-comité, met Radmann als rechterhand en ook Niersbach, voormalig journalist en perschef van de DFB, maakte deel uit van het team. Vanzelfsprekend hebben de verschillende hoofdpersonen de belastende beschuldiging ontkend. Ook dat blijkt mode in de hoogste kringen van de sport.

Maar zowel de FIFA als de Duitse Justitie heeft een diepgaand onderzoek aangekondigd en in gang gezet. Dreyfus kunnen ze niet meer verhoren, want hij overleed in 2009 aan leukemie. Der Spiegel beschikt over bewijs, onder meer uit november 2004 met een persoonlijke aantekening van Niersbach. Hoe dit zoveelste schandaal met sjoemelende bobo’s ook zal aflopen, zelfs de onkreukbaar geachte Duitsers kunnen zich nu niet meer opwerpen als de ideale hervormers van de FIFA en UEFA. Maar wie is dan nog wel te vertrouwen? Wijs nou maar niet naar de KNVB, waar het al jaren rommelt en waar ook nooit een toelichting is gegeven op de uitgave van ruim tien miljoen euro aan het mislukte Nederland-België bid voor het WK 2018.

LEX MULLER

Sportjournalist sinds mensenheugenis. Schrijft al sinds 1966 over voetbal. Bezocht WK's vanaf 1974. Werkte tot 1994 voor kranten, waaronder twintig jaar bij het Algemeen Dagblad. Switchte daarna naar de televisie, maar legt zich sinds 1 januari 2011 volledig toe op sport op internet.