Jeugdproduct van Feyenoord beproeft zijn geluk in Azië: ‘Het is mijn droom om voor Indonesië te spelen’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone regelmatig met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Hagenees Jordy Wehrmann (25), die zijn geluk heeft gevonden in Indonesië.

Door Wessel Antes

Jarenlang reisde Wehrmann iedere dag van Den Haag naar Rotterdam-Zuid. De controlerende middenvelder groeide op op Varkenoord, in de talentenfabriek van Feyenoord. Liefst vijftien jaar was Wehrmann aan de Stadionclub verbonden, resulterend in negen officiële duels namens het eerste elftal.

Wehrmann kijkt met warme gevoelens terug op zijn tijd bij Feyenoord, zo vertelt hij vanaf zijn favoriete vakantieadres: Bali. “Als kind had ik voor twee clubs veel bewondering: Feyenoord en ADO. Als Hagenees kwam ik met mijn vader regelmatig in het Zuiderpark, maar Feyenoord heeft natuurlijk iets magisch.”

“Ik heb honderden wedstrijden op het oude Varkenoord gespeeld, met uitzicht op het stadion”, gaat Wehrmann verder. “Dat beeld zal ik nooit vergeten. Uiteindelijk heb ik zelfs De Kuip gehaald, dat pakt niemand mij meer af. De stadions waren leeg vanwege corona, maar het gevoel om voor Feyenoord te spelen is onbeschrijflijk.”

Imago

Wehrmann stond bij Feyenoord op het veld met grote namen. “In het laatste jaar onder Giovanni van Bronckhorst maakte ik vast onderdeel uit van de selectie. Dan sta je op de training met mannen als Robin van Persie. Ik keek naar hem toen hij bij Arsenal speelde, in de tijd dat hij in dat gele shirt de ene na de andere goal scoorde.”

“Het waren dan wel oefenwedstrijden en trainingen, maar het is fantastisch om als jonge speler met zo’n icoon op het veld te staan. Zoveel kwaliteit, zoveel bravoure, zoveel liefde voor het spel”, aldus Wehrmann, die nog een favoriet noemt. “Hij is niet meer zo geliefd in Rotterdam, maar Steven Berghuis had dat ook. Ook een fenomeen. Ik heb heel veel aan Steven gehad in de beginfase van mijn carrière.”

Met een aantal oud-teamgenoten heeft Wehrmann nog steeds contact. “Ik spreek regelmatig met Tyrell Malacia en Dylan Vente. Dat zijn jongens waarmee ik vanaf jonge leeftijd gevoetbald heb. We hebben alle jeugdteams bij Feyenoord en het Nederlands elftal gezamenlijk doorlopen en vinden nu onze eigen plek in de voetballerij. Die foto waarop we met zijn drieën op het veld staan na een Eredivisie-duel met Feyenoord heeft voor mij heel veel waarde.”

Imago

Snelle terugkeer in De Kuip

In de winter van 2021 worstelde Feyenoord onder leiding van Dick Advocaat. Wehrmann had de optie om te blijven als wisselspeler, maar vond het tijd voor een uitleenbeurt en meer speelminuten. Om die reden stalde Feyenoord hem in Luzern, waar hij bij de plaatselijke FC een prachtige tijd beleefde.

“In vier maanden Luzern speelde ik 23 officiële wedstrijden. Als klap op de vuurpijl wonnen we ook nog de Zwitserse beker”, vertelt Wehrmann. “Ik maakte een doelpunt in de finale, dus mijn geluk kon niet op.”

Ondanks een optie tot koop in het huurcontract keerde Wehrmann in juni 2021 terug bij Feyenoord. Luzern deed hem meerdere aanbiedingen, maar de middenvelder wilde zijn kansen onder Arne Slot afwachten. “Ik heb heel veel gesprekken met Arne gevoerd en hij is daarin altijd eerlijk naar zijn spelers toe geweest.”

“Hij gaf aan dat ik een volwaardig selectielid zou worden, maar nog niet tot zijn vaste basiself behoorde. Op datzelfde moment deed Luzern opnieuw een aanbieding, met een driejarig contract. Alles klopte voor mij en ik voelde enorm veel vertrouwen, waardoor ik de knoop heb doorgehakt om Feyenoord te verlaten”, aldus Wehrmann, die destijds de duurste aankoop in de clubgeschiedenis van Luzern werd.

Jordy Wehrmann

Door zijn weloverwogen beslissing voor Luzern ging Wehrmann met de Zwitserse bekerwinnaar de voorrondes van de Conference League in. Alsof het zo moest zijn kwam Feyenoord als mogelijke tegenstander uit de koker. “Dat was natuurlijk bizar.”

Wat volgde was een onvergetelijk tweeluik met zijn jeugdliefde. “Wij kampten met heel veel blessureleed. In Luzern kon ik maar een half uur meedoen en verloren we met 0-3. Dan ga je naar Rotterdam toe en slaap je in het Hilton, met uitzicht op plekken waar je allerlei herinneringen hebt. Vanaf het moment dat ik het stadion binnenkwam is het voor mij één zwart gat.”

“Ik was behoorlijk gespannen. Er zaten meer dan dertig man familie en vrienden op de tribune voor mij. In De Kuip was ik alleen maar bekenden aan het groeten en toen ik op het veld stond wist ik amper wat ik moest doen. Na een uur werd ik gewisseld, vanwege mijn blessure, en ben ik in tranen van het veld gegaan. Heel het stadion ging staan en begon te klappen. Ik ben geen emotionele jongen, maar ik heb vijf minuten zitten huilen op de bank”, herinnert Wehrmann zich nog goed.

Imago

Moeilijke periode

In zijn tweede seizoen bij Luzern belandde Wehrmann in een lastige situatie na een trainerswissel. “Op de eerste dag dat de nieuwe trainer arriveerde moest ik mij melden op kantoor, waarna ik te horen kreeg dat ik niet meer nodig was. Weggebonjourd. Dan leer je de andere kant van de medaille kennen.”

“Op de dag dat bekend werd dat ik zelf ook wilde vertrekken uit Luzern, belde ADO, mijn andere jeugdliefde. Toevallig werd mijn nieuwe huis in Den Haag die zomer, na een project van drie jaar, opgeleverd. Toen ben ik teruggekeerd naar mijn stad en ging ik spelen onder Dirk Kuijt, met wie ik bij Feyenoord meermaals op het veld heb gestaan in de laatste fase van zijn carrière", aldus Wehrmann.

Wehrmann is trots op het feit dat hij voor ADO heeft gespeeld, maar kijkt niet terug op een fijne periode bij de club. “Het was heel dubbel, ADO was toen echt een chaos. Dirk werd snel ontslagen en ik ben van mening dat hij nooit een eerlijke kans heeft gehad. Zelf speelde ik wel alles, totdat meneer Advocaat de boel overnam.”

“Dat was wel pijnlijk, zeker omdat Advocaat mij bij Feyenoord juist had laten debuteren. Hij was vervolgens resoluut tegen mijn vertrek naar Luzern, maar vertelde twee jaar later met droge ogen dat ik niet het niveau had om bij ADO mee te trainen. Dan ben je wel uitgesproken toch? Terugkeren naar Luzern zat er ook niet in, omdat die trainer er nog zat. Uiteindelijk heb ik mijn contract daar verscheurd”, vertelt Wehrmann, die in juli 2023 voor het eerst zonder club zat.

Imago

Kogelgaten

Maanden gingen voorbij. Onzekere maanden, zo zegt de openhartige Wehrmann. “Als voetballer leef je naar momenten toe, zo ook naar de competitiestart. Wanneer je transfervrij bent is dat lastig, zeker als de gewenste club uitblijft en de meeste selecties opgevuld zijn. Daarnaast had ik te maken met een bepaald salaris dat ik gewend was bij Luzern.”

“Ik wilde best een stapje terug doen, maar niet te veel inleveren. Ik had namelijk ook gewoon een hypotheek die betaald moest worden”, zegt Wehrmann, die meerdere laagvliegers in de Keuken Kampioen Divisie afwees. “Toen meldde in oktober een club uit Kroatië zich.”

Wehrmann tekende voor twee seizoenen bij NK Vukovar 1991, dat uitkomt op het tweede niveau van Kroatië. “Ik had besloten om het avontuur gewoon aan te gaan. Ik dacht: zes maanden knallen en dan zien we wel weer. Dat heb ik behoorlijk onderschat. Vukovar was gewoon een hele nare plek.”

“Vukovar ligt op een uurtje van de Servische hoofdstad Belgrado. In de jaren negentig hebben daar Joegoslavische oorlogen plaatsgevonden, met duizenden doden. Het appartement waarin ik sliep was heel mooi, maar in het gebouw zaten de kogelgaten van de kalasjnikovs en mitrailleurs nog in de muur. Daar word je gewoon niet vrolijk van”, aldus Wehrmann

Ook de faciliteiten waren slecht. “Die velden... In Nederland zou je daar niets eens op gaan trainen, maar in Kroatië moest je daar wedstrijden op spelen. Speel je dan maar eens in de kijker. Mijn vader is een hardwerkende man in de bouw en staat voor het gezegde niet lullen maar poetsen, maar zelfs hij had er bewondering voor dat ik het seizoen bij Vukovar heb afgemaakt. We werden geen kampioen en haalden onze doelstelling niet. Gelukkig ben ik daar weg.”

Indonesische droom

Afgelopen zomer voegde Wehrmann namelijk een nieuw hoofdstuk toe aan zijn carrière vol ups-and-downs. “Ik stond nog een jaar onder contract bij Vukovar, maar heb mezelf los kunnen wurmen. De club wilde daar in eerste instantie niet aan meewerken, en zeker niet transfervrij. Dat zijn hele moeizame gesprekken geweest. Toen kwam Madura United.”

“Een club uit Indonesië”, gaat Wehrmann verder. “Het land waarmee ik opgevoed ben. Ik ben gaan googlen en zag dat Madura vorig jaar tweede was geworden. Het zag er niet verkeerd uit. Op 12 juli ben ik naar Indonesië gevlogen om alles te bespreken. Het plan was goed en ook mijn familie stond achter me. Dat heeft mij doen besluiten om mijn toekomst als voetballer in Azië tegemoet te gaan.”

Wehrmann heeft voor een jaar getekend bij Madura, maar daar lijkt het niet bij te blijven. “Ik heb het hier fantastisch naar mijn zin. Ik zit bij een mooie en warme club, die nog professioneler is dan ik van tevoren had gedacht. Alles is tot in de details geregeld. Van kleding tot de trainingen en van het mediateam tot de clubleiding.”

“Qua professionaliteit is het te vergelijken met Feyenoord. Azië heeft mij daarin echt verrast. Het voetbal is zich enorm aan het ontwikkelen hier, ook in andere landen als Cambodja, China, Japan, Singapore en Zuid-Korea”, aldus Wehrmann, die kritisch is. “Nu onze prestaties nog.”

Madura staat na een slechte seizoensstart op de zeventiende plek in Indonesië. Wehrmann zelf had in alle mogelijke vijftien wedstrijden een basisplaats en is een belangrijke speler op het middenveld. “Ik ben blij dat ik me zo snel heb kunnen aanpassen aan het Aziatische voetbal, zeker omdat de temperaturen hier echt niet meevallen. Ik verwacht dat we als team snel meer punten gaan pakken.”

Wehrmann voelt zich als voetballer gelukkiger dan ooit en is begonnen met het leren van de Indonesische taal. “Als ik hier langer wil blijven of zelfs voor het nationale elftal ga spelen is dat een must. Dat is nu mijn droom: spelen voor Indonesië.”

“Mijn Indonesische oma is nu al trots. Ze ziet haar kleinzoon voetballen in haar land. Binnenkort komt ook mijn broertje Jasey (19) stage lopen bij Madura. Dat ik hem kan helpen aan zo’n podium is natuurlijk extra mooi. Ik ben pas 25 jaar oud, maar als ik zie voor welke clubs en op welke plekken ik heb mogen voetballen, kan ik alleen maar dankbaar zijn”, aldus Wehrmann. “Voetbal heeft mij zoveel gebracht.”

Wehrmann, die momenteel in een luxe appartementencomplex in Surabaya woont, durft nog verder te dromen. “In de komende jaren wil ik ontdekken wat het voetbal mij nog meer kan brengen. Er zijn in Azië meerdere mooie opties. Denk alleen al aan Japan of Saudi-Arabië, waar vele grote namen inmiddels spelen en het niveau steeds beter wordt. Ik zie hier heel veel doorgroeimogelijkheden, buiten de prachtige avonturen die ik meemaak.”

Waar ziet Wehrmann zichzelf over vijf jaar? “Dan ben ik dertig jaar... Dan ben ik international van Indonesië en een grote en gewaardeerde speler in Azië. Verder is het allerbelangrijkst dat ik gelukkig ben en vind ik het dan ook wel tijd om vader te zijn”, lacht de vriendelijke Hagenees.